We hadden er al af en toe met angstige voorgevoelens naar gekeken.
Naar beneden, ja, dat ging natuurlijk prima, alhoewel, ik had al wel wat alarmerende details gezien en gevoeld, zoals rollende stenen, wegglijers en doorglijers.
Zoals gewoonlijk bleef ik optimistisch, gebaseerd op het feit dat er niet één al een jaar of wat stond, die het dus kennelijk niet was gelukt.
Omdat op de camping het gedeelte op straatniveau vol was, moesten we, T. en A. en wij, met onze campers een uit zand en losse stenen bestaand idioot steil weggetje met een scherpe bocht erin naar beneden glijden naar een meter of twintig lager gelegen gedeelte van de camping.
Om ons heen stonden enorme ‘overland’ vrachtwagens, van die enorme expeditie campers op monsterwielen, bijna altijd met een Duits nummerbord. Die dingen gaan tweedehands voor drie ton, heeft A. uitgezocht op internet.
Wij waren de enigen zonder 4wd.
Dat was wellicht een signaal dat er stront aan de knikker zat aan te komen.
Zaterdagmorgen om 10.00 h.
Omdat we de komende vijf of zes dagen geen camping zouden tegenkomen hadden we voor de zekerheid onze honderd liter watertanks tot aan de rand gevuld.
Dat hielp niet, dat gewicht aan de achterkant van de camper.
We spraken af dat ik als eerste zou proberen boven te komen.
De hellingsgraad was het probleem niet, die losse stenen wel…
C. wachtte het niet af en ging ergens anders met een Fransman staan praten die de avond er voor ook naar beneden was gestuurd met een Citroën busje, zodat ze het door haar voorziene debacle niet hoefde te aanschouwen.
Ton zou aanwijzingen geven en kijken of de achterkant van de camper niet op de grond zou komen bij een stijle knik.

Ik startte de motor en liet deze goed warmdraaien, haalde de handrem eraf en gaf gas.
Ik kwam twintig meter de helling op voordat de voorwielen de grip verloren en ik zakte roemloos weer naar beneden.
T. zei, je moet een aanloopje nemen. Ja, fijn, bedankt T., goed idee, daar was ik niet zelf op gekomen.
Aanloopje dus.
Vroeg vroem, aanloop, ja ja ja, ja, het gaat het gaat, bocht door, ja ja……
Nee.
Terug uit naar beneden.
A. had het na poging 1 al gezien, en was gelijk al naar de eigenaresse van de camping gelopen om hulp te vragen, maar ondertussen wilde ik nog niet opgeven en waagde een derde mislukte poging voordat ik mijn nederlaag moest erkennen.

C. kwam warempel ook maar weer eens kijken en A. kwam met goed nieuws: over twintig minuten komt iemand om jullie naar boven te slepen.
Na een kwartiertje kwam een 42 jaar oud reutelend legergroen UAZ vrachtwagentje de helling af, bestuurd door de ons al bekende Hamid. De avond ervoor had hij ons tijdens het diner op de camping kennis laten maken met zijn dodelijke zelf gestookte wodka, die hij ruimhartig uitschonk uit onschuldig uitziende plastic waterflesjes. De camping eigenaresse vertelde dat we niet iedere keer ons glas hoefden leeg te drinken, als je maar enthousiast meedeed ieder keer als hij zijn glas hief voor een nieuwe toost.
(Om de vijf minuten)
Hij stapte uit, keek eens geringschattend naar onze campers en zei iets in het Armeens waar geen vertaling voor nodig was: wat een waardeloze auto’s.
Hij knoopte zijn vrachtwagentje aan onze campers en sleurde ons met het grootste gemak naar boven.
Hij wilde absoluut geen cent hebben voor zijn heldendaad.

Af en toe kom je tijdens een reis een onverwachte parel tegen, en gisteren in Gyumri, de tweede stad van Armenië, kregen we zo’n parel in de schoot geworpen.
We hadden besloten aan het einde van de dag Sev Berd (zwart fort) nog even ‘mee te nemen’
Ik verwachtte er niet heel erg veel van, de hopeloos ingewikkelde oorlogen in deze regio zijn onnavolgbaar en waarschijnlijk alleen interessant voor militaire historici.
Sev Berd is door de Russische Nicholaas de 1e in 1834 gebouwd ter verdediging van de stad Gyumri tegen de Perzen en als voorzorgsmaatregel tegen een eventuele aanval van de Turken.
Het cirkelvormige fort bleek een volledig gerestaureerd, imposant bouwwerk, een geen brokkelige ruïne, dat was al een positief begin.
maar de parel, zoals het hoort, zat verstopt aan de binnenkant.
De prachtige grote ronde binnenruimte was omgetoverd tot een theater met een verhoogd centraal podium. Zie foto’s.
We vielen met onze neus in de boter, op het podium stonden vier grote schilderdoeken opgesteld, waarop drie kunstenaars per doek tegelijkertijd werkten aan een enorme aquarel.
Op de achtergrond klonk prachtige pianomuziek van Debussy, Satie en Chopin, op het juiste volume, niet te aanwezig, net goed.
Er heerste een geweldige sfeer, je kon tussen de kunstenaars door wandelen en hun vorderingen volgen, en het Armeense publiek genoot zichtbaar. Ik doe er zeven foto’s bij, want na afloop van deze reis maakt Pindat een fotoboek van mijn schrijfseltjes en Sev Berd heeft recht op een prominente plek in het boek.
We hebben er een uur doorgebracht en namen met tegenzin afscheid.

We waren nieuwsgierig naar een uitnodigend weggetje op de kaart, dat hoog de bergen in ging naar een observatorium voor kosmische straling en een meertje, een eindje onder de top van de hoogste berg van Armenië, de Aragats, 4090 m hoog. Ja ,2 letters verschil.
Het smalle weggetje was een groot succes, via haarspeldbochten kronkelde het omhoog de bergen in met adembenemend mooie natuur en prachtige uitzichten, ook weer op de Ararat. Ik doe er een foto bij van onze camper met op de achtergrond de Ararat, gemaakt door A. en T.
Het observatorium bestond uit meerdere gebouwen, min of meer verlaten. Zie foto.
De poort was afgesloten met een hek en toen we er onderdoor kropen werden we niet, zoals ik half half verwachtte, door zwaar bewapende ongure mannen in Russisch aandoende uniformen onder schot genomen met Kalashnikovs.
Er stond nog wel ergens een auto voor een half vervallen gebouw, maar we hebben niemand gezien.
Ik doe er een foto bij van mysterieuze kisten op palen. Wat doe je in een kist op een paal? Iets ontzettends gevaarlijks denk ik.


M. uit H. vroeg om wat culinaire bijzonderheden. Dat komt goed uit, want we hebben een bijzondere lunch gehad.
In Armenië heb je op kruispunten van belangrijke wegen een ‘foodcourt’, een beetje La Place-achtige restaurants, het kunnen hele grote restaurants zijn met een supermarkt erbij maar ook kleine snack restaurantjes.
Over de laatste soort gaat dit verhaaltje.
We kwamen binnen in een soort MacDonalds setting, een lange balie met daarboven de foto’s van hetgeen je kunt bestellen.
Het personeel sprak geen woord Engels en begreep ons ook niet als we op een foto met een gerecht wezen.
Ze keken ons min of meer verbijsterd aan en haalden hun schouders op.
Er kwam hulp in de vorm van een vrouw die wat Engels sprak.
C. en A. legden uit wat we wilden en de tolk ging in overleg met de kok.
Ik wilde een broodje, à la foto 1, en de rest het linker gerecht op foto 1, allemaal met patat erbij.
We kregen

• 3 opgerolde pannenkoeken vol geroosterd vlees (zie foto2) en, de bestelde patat was heel handig erin meegerold.
• 3 soort platte broden met vlees en groente, waar ook de patat bij in zat. Foto 3.
• 4 flesje coca cola.

Allemaal erg lekker hoor, maar een tikje veel.
We vroegen ons af waar het was fout gegaan in de communicatie, ik bedoel een broodje kip lijkt niet heel erg op drie opgerolde pannenkoeken, toch?
We hebben het hele zwikje wat over was in laten pakken en hebben het aan noodruftige honden opgevoerd.

De Yezidi’s vormen een kleine minderheid in Armenië. We hebben Yezidi dorpje bezocht, en ik heb een foto gemaakt van de kenmerkende manier van hooibalen stapelen (zonder afdekzeilen) en van de stapels gedroogde koemest om de kachel mee te stoken.

De Armenen zijn bijzonder trots op hun unieke alfabet en hebben alle van letters een attractie gemaakt waar Armeense kinderen met veel lol voor hun eigen letter gaan staan. Dikke pret.
Wij hebben natuurlijk meegedaan, en wat denk je?
De Armeense C en K stonden naast elkaar!
Dat riep om de bijgevoegde legendarische foto.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond