Plop! En toen zat er een gele stip op mijn voorhoofd. Er stonden zeven mensen op een rij te namasteeën, de eerste had me gelijk te pakken, plop, je voelt een natte vinger en je bent voorzien van een Bindi.
Achter me hoorde ik E zeggen ‘het lijkt Downton Abbey wel’ , en ze had gelijk.
Bij aankomst in het Leaf Resort in de bergen op een kilometer of vijftien van Munnar stond een rij personeel ons op de stoep op te wachten, handen gevouwen voor de borst, gevolgd door een eerbiedige buiging.

Dat is nog eens wat anders dan een budgethotel waar je via de e-mail een code krijgt voor het cijferslot van de deur.

Hier voel je je minimaal Robert Crawley, en ik moet zeggen, dat went snel.
Ik zit nu op ons terras te tikken en van het uitzicht te genieten (zie foto) na een plonsje in de infinity pool.
(wie heeft die naam bedacht?, ik krijg er vaak mijn tong niet omheen, infinnennnettiepoel)
Het WK afstanden wordt op een andere planeet geschaatst.

En dan nu roep ik jullie hulp in. In onze kamer zit op het plafond een groene pijl die nergens naar wijst.
Hoho, dat neem ik terug, een pijl is immers in zijn eigenste wezen altijd naar iets aan het wijzen, anders is het geen pijl.
De vraag is, waarheen? (leidt de weg etc.)
Suggesties zijn welkom.

We raken hoe langer hoe meer gesteld op Rai, onze chauffeur. Hij is altijd vrolijk, hij rijdt ons veilig rond in het bij tijd en wijle chaotische verkeer.
Hij verzint leuke uitstapjes en weet altijd een goed restaurantje te vinden voor ons. (vaak een kale ruimte met stoelen en tafels met glimmende verchroomde poten, TL lampen aan het plafond en een hokje met de kassier bij de deur, met tongstrelend geurig vers eten.
In het begin hield hij ons op afstand, hij wist tenslotte ook niet wat voor mensen hij meekreeg (voor dertig dagen) in zijn bus. Hij is nu ook aan ons gewend en hij komt wat losser en maakt nu af en toe zelfs een grapje.
We vroegen hem toen we hier aankwamen of hij wilde uitzoeken of we morgenochtend ergens een theeplantage konden bezoeken.
Ik ontving net zijn antwoord via Whatsapp. Zie foto. Ik wil vooral laten zien wat een aardige vent hij is en
het is dus absoluut niet mijn bedoeling om hem belachelijk te maken om zijn onbeholpen Engels.

We zijn nog net op het noordelijk halfrond, maar toen ik vanmorgen vroeg buiten zat met mijn boek en een kop koffie, moest ik moeite doen om de mij bekende sterrenstelsels te vinden, ze staan op een rare plaats en zien er anders uit.

We zijn nu gevieren voorzien van inheemse Flodderbroeken. Om dit te vieren hebben we ons laten vereeuwigen in de lobby van het hotel.
O ja, da’s waar ook. Ik wilde de gele broek voor aankoop wel even passen. Ik rukte mij short naar beneden.
Fuck! Nog net op tijd / net te laat bedacht ik me dat ik geen onderbroek aan had.
Dat was wel speciaal geweest.

Vanmorgen zijn we naar Munnar geweest voor een bezoek aan de Ripple theeplantage/fabriek,
(world famous volgens Rai) en het Ripple theemuseum
De expositie was nogal beperkt, en bestond louter uit voorwerpen vanuit de tijd dat het bedrijf nog in Engelse handen was:
oude radio’s (ook een Philips!) en een oude filmprojector, foto’s uit begin vorige eeuw van Engelsen op een zondagsuitje, van rugbyteams etc, een oude telefooncentrale etc. Verder ook prachtige houten rookstoelen met gevlochten zittingen waarvan de rugleuning verstelbaar zijn door middel van een houten balkje achter de leuning.
Mijn vader had een dergelijke stoel, maar dan de geciviliseerde burgerlijke uitvoering.
Ik doe er wat foto’s bij, want ik schat zo in dat een aantal van jullie het leuk vinden om ze te bekijken.

In een vitrine vol oude pamfletten en tijdschriften zag ik de helft van een tijdschrift over koeien onder een ander tijdschrift uit piepen. Dat is iets voor H!
Even om me heen gekeken, niemand die op me lette, hup vitrine open en het de koeienblaadje eronder vandaan gevist, vlug weer dicht, even nonchalant om me heen kijken, pfff, niemand had het gezien. Zie foto.

Achter het museum mochten we een kijkje nemen in de theefabriek, waar een lopende band de theebladeren langs allerlei bewerkingsfases voerde. Stokoude elektrische motoren, schakelkasten, filter installaties enz. enz.
ik moest gelijk aan jou denken J, bij Ripple kan nog wel het een en ander worden geautomatiseerd.

Aan het einde weer een winkeltje, dus….

Het museum bleek een razend populair uitje te zijn voor de Indiërs, het was razend druk.(zondag)
De bermen van de weg naar de plantage toe waren bezet met kraampjes met eten en prullaria. Je kon je zelfs met een theeplukmandje op je hoofd voor een duppie laten fotograferen. Die beker heb ik aan mij voorbij laten gaan.

C:
Vanmorgen om 5.30 ging de wekker.
Er staat een Jungle walk op het programma. Kees laat dit aan zich voorbij gaan en M, E en ik maken ons op voor de wandeling.

Het verzamelpunt is bij het station van het Tiger nature reservaat waar iemand ons opwacht met een eigeel shirt, zou goed passen bij de broek van K, die ons de ticket’s overhandigt. De gids komt op teenslippers ( in tegenstelling tot onze outfit met dichte schoenen en bedekte kleding) en een nors gezicht aansloffen.
We steken het water over met een bamboevlot en lopen langs de bank van het meer.
De zon laat zich zien en strijkt prachtig licht over de oevers, het water en de bomen.
We denken dat het een uurtje wandelen zal zijn en dan met een boog terug zodat we rond 10 uur terug zijn in het hotel voor het ontbijt.

Het Periyar reservaat heeft een klein gedeelte ( 55 m2 van de 925 m2 )open gesteld voor toeristen en de kans dat we olifanten, beren, tijgers of ander groot wild zien is dan ook gering.
De gids heeft inmiddels gelukkig zijn teenslippers verruild voor dichte schoenen anders steken we zo af.
Hij zet er gelijk stevig de pas in over “ olifanten paadjes” en afwisselend door open en bosachtig landschap.
We volgen hem braaf. Stil zijn is zijn motto en dat is voor ons even wennen.
Hij blijkt een vakkundige gids te zijn die behoort tot een stam die hier van oudsher woont. We zien verschillende ijsvogels, reiger soorten, de XXL eekhoorn en een paar stippen ( stenen?) die door moeten gaan voor Bisons.

We gaan steeds verder ( de boog terug zit er nog niet in)en zien langzaam het ontbijt aan ons voorbij gaan.
De gids wijst ons op olifanten drollen en speurt de omgeving voor ons af. We lopen kris kras door het landschap en gaan muisstil verder en ja hoor! 5 olifanten waaronder 2 kleintjes, een unicum! Ok het is op 100 meter afstand en volgens M en E konden ze de olifanten in Sri Lanka recht in de slurf kijken maar toch.
We hebben plezier in het speuren en dat is uiteindelijk beloond. De tippel terug is nog wel even doorstappen en uiteindelijk hebben we 10 km op de teller staan.

p.s. C beweert olifanten gezien te hebben. De foto die als bewijs moet dienen heb ik bijgevoegd.
Ik persoonlijk vind het niet erg overtuigend, het kan ook een rare boomstronk zijn.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond