De kleuren van de sari’s zijn een streling voor je ogen, ik kan er geen genoeg van krijgen. De choli die matched met de rest. Felle kleuren op een bruine huid, zo vrouwelijk en prachtig.
De variaties zijn enorm.

De chaos in het verkeer waarbij er geen ruimte meer lijkt te zijn op het asfalt maar uiteindelijk alles toch weer een beetje vloeibaar wordt en er met veel getoeter maar zonder opgestoken vinger of scheldpartijen beetje bij beetje ruimte komt en iedereen zijn weg vervolgd.

De vrouwen in sari in de Amazone-zit achter op de scooter.

De blote voeten die lopen op de weg en mede door het hete asfalt zo gehard zijn dat ze de hoge temperaturen kunnen verdragen. Vrouwen ( en mannen) die op het land met pikhouwelen in de bloedhitte het land bewerken en wonen in mensonterende hutjes.

De prachtige tempels, poorten en schilderingen maar ook de “ religie waanzin” die rituelen en gelddonaties verlangt en waar ik mijn hersens niet omheen krijg.

De bananenplanten die samen met de palmbomen wuiven in de wind en enorme trossen vruchten dragen. Het eerste groen van de rijstvelden die als een waas boven de grond uitkomt.

De grote verschillen tussen arm en rijk tussen leven en overleven.

Kleding die met de hand op een steen of tobbe gewassen wordt in de rivier, witte overhemden die ik nooit zo wit krijg.

Het heerlijke geurige en gekruide eten, de samosa, dosa en koude lassie met suiker.

De open riolen, ratten en de lucht van verbrand afval wat op straat ligt.
Het avondlicht die de lelijkheid zachter maakt en verdoezeld.

De heilige koe die tussen de bergen plastic afval zijn kostje bij elkaar scharrelt.
Het gegraai met volle hand in de rijst.

De soms donkere intimiderende blik die je kan aankijken of je een alien bent en die je niet goed kan lezen, de glimlach die je terug krijgt wanneer je oogcontact maakt en oprecht geïnteresseerd bent.
De vele selfies die men met je wil maken en het gegiechel wanneer het gelukt is.

De onveilige situaties voor vrouwen tegenover de zachtheid van de Indiër die het je graag naar de zin maakt.
Onze chauffeur die geen kansen heeft gekregen voor een opleiding maar het beter wil doen voor zijn zoontje.
De treurigheid in sommige ogen over het harde leven.
De voelbare liefde van ouders voor hun kinderen.

India heb ik in mijn hart gesloten met zijn lichte én donkere kant.

Er is een einde gekomen aan een prachtige reis waarbij we heel veel hebben gelachen, gediscussieerd, gefilosofeerd, gekeesd( jaja) en gezellig getafeld met onze lieve vriendinnen M & E en waarbij onze toch al goede vriendschap nog verder is versterkt en verdiept.

C.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond