Breaking News!!!

Het is een schietschijf.
We raakten gisteravond aan de praat met een Duits stel dat onderweg is naar Oman via Iran. (Vreselijk jaloers dus, ik)
Hij liet vertelde dat hij uit Beieren kwam en gelijk gingen bij mij alle alarmbellen af!
Ik rukte mijn telefoon tevoorschijn en duwde de verbouwereerde man het plaatje van de muurschildering onder zijn neus, prikte mijn vinger op de schijf en riep ‘was ist das?’
Een schietschijf dus. Een beetje een afknapper.
Het verhaal gaat nog iets verder, hij bleek goed op de hoogte van de Beierse cultuur ( ja, beste lezers, die bestaat) en vertelde dat het schijfschieten in Beieren erg belangrijk is. Ze hebben een wisseltrofee, een ketting die honderden jaren oud is en waaraan een mooie grote medaille met de naam van de winnaar van het jaar wordt toegevoegd.
Hij was vernietigend over de voorstelling, de vrouw hoorde het vaatje niet te dragen, dat ze een hoed op heeft is een verschrikkelijke fout en haar schoenen klopten ook al niet.
Die rare dingen op de schietschijf zouden volgens hem misschien kogels moeten voorstellen….
De man op het plaatje was wel correct volgens de voorschriften gekleed…
Afijn, opgelost.

Dit raadsel wel, maar een ander vraag waar ik al een tijdje mee loop is waarom worden de klokken hier in Armenië in de talloze kerken en kloosters niet geluid? Ik heb de vraag bij M uit F neergelegd, die heeft een Armeense vriendin.
De uitslag is binnen: alleen bij feestelijke gelegenheden en in nood, bijvoorbeeld zoals in 2022 bij de zoveelste oorlog met Nagorno Karabach.
Trouwens, wisten jullie dat Armenië volgens de ArmenenHayastan heet?

De horror draai.
Af en toe stuiten we op een snelweg in Armenië, die we moeten over steken of waar we links af willen slaan.
Dat gaat niet, want de twee linker en rechter rijbanen worden gescheiden door een vangrail.
Dus sla je noodgedwongen rechtsaf, de verkeerde kant op, je moet wel.
Om de zoveel kilometer hebben ze een stukje midden vangrail weggelaten.
Dat ontbrekende stukje wordt vijftig meter van te voren aangekondigd met een klein blauw bordje met een u-vormige pijl.
En dan komt het.
We rijden bijna altijd op de rechter rijstrook, want de Armenen die een snelle auto hebben razen met krankzinnige snelheden op de linkerbaan.
Je hebt een paar seconden om je auto naar de linkerbaan te sturen en tot stilstand te brengen in het gat van de weggelaten vangrail.
De aanstormende idioten met knipperende lichten moet je negeren, anders kom je nooit over.
Daar sta je dan, tussen de vangrails met je camper, de achterste helft nog op de linker racebaan, en het voorste gedeelte op de racebaan aan de andere kant.
Je ziet gelijk dat er niet genoeg ruimte is om de draai te maken.
Gelukkig ben je niet de eerste met dit probleem en de redding is de greppel aan de overkant.
Dus, wachten op een gaatje, vol gas de rijbanen over, de greppel in en hard remmen.
Daarna zit je daar, met trillende handen en bonzend hart vijf minuten bij te komen voordat je weer de weg op durft.

Omdat we erg graag de Bezoar geit wilden zien, hebben we, samen met Ton en Anneke een gids gehuurd die ons met een witte rammelende Russische UAZ, een soort landrover, over een schier onbegaanbaar pad, hoog de bergen in bracht.
De gids, werkzaam bij een lokale natuurbeschermingsorganisatie, was waarschijnlijk een hele goede gids, maar hij sprak geen Engels.
Aan het begin van een geitenpaadje (inkoppertje) was een slagboom, de gids stapte uit en viste de sleutel van het hangslot onder een steen naast de slagboom vandaan. Vervolgens ging het langdurig rechtstandig omhoog totdat we om een uur of half zes ‘s middags aan de rand van een diepe kloof stilhielden.
De gids pakte zijn verrekijker en ging gehurkt de tegenoverliggende wand bestuderen.
Wij ook met onze kijkers.
We zagen niks.
Plotseling stond hij op, haalde een telescoop met statief uit de auto, richtte het ding op de wand van de kloof en nodigde ons uit om te komen kijken.
We zagen in het begin niets, want de geiten hebben een perfecte camouflage kleur, maar na een paar pogingen kregen we door hoe we moesten kijken.
De gids bleek toch echt een goede gids te zijn, want ook al wisten we waar de geiten zich bevonden, met onze acht keer vergrotende kijkers konden we ze niet waarnemen.
Ik had van te voren het onrealistische idee dat we de geiten, net als op tv, van dichtbij konden zie dartelen over de steile wand, zo was het dus niet. Maar we hebben ze wel degelijk onmogelijke sprongen rechtstandig omhoog zien maken, het was een prachtig gezicht, we konden ons geluk niet op.
O ja, er was nog een ander bijzonder moment, Anneke is vrij klein van stuk en stond te wankelen op een steen om door de telescoop te kunnen kijken, totdat de gids op het geniale idee kwam om het statief een stuk lager te zetten.
Een foto maken van de geiten was niet mogelijk zonder telescoop, dus heb ik foto van internet geplukt.
Een Bezoar is de naam van de steen die de geiten in hun maag hebben om de spijsvertering te bevorderen.

Vanavond speelt Ajax tegen Besiktas. Turken zijn volslagen voetbal-gek, dus we zullen bij terugkeer in Turkije er wel wat van gaan horen. Op heenweg in Turkije vroegen drie jongens aan me op welke Turkse clubs ik kende.
Ik kon er zo snel maar drie bedenken, Galatasaray, Trabzonspor en Beşiktaş, maar vergat Fenerbahçe, tot grote hilariteit van twee jongens die Galatasaray fans waren en de derde jongen, een Fenerbahçe fan, langdurig hartelijk uitlachten dat zijn club onbekend was in Nederland.
Inmiddels is de uitslag bekend, 4-0 voor Ajax…..

We staan op een camping boven het dorpje Goght. ‘s Avonds, nou ja, het is hier om 19.00 al donker, zien we de straatlantaarns aangaan. Als ik ‘s ochtends vroeg buiten zit zijn ze uit, dus worden ze uitgeschakeld gedurende de nacht. Energiebesparing? Geld besparing?
De koeien van de boeren in het dorp, (denk vooral niet aan de 130 koeien die een Nederlandse boer nodig heeft om zijn bedrijf economisch haalbaar te maken, maar meer aan een koe of 4/5 per boer) worden ‘s avonds gezamenlijk naar de rand van het dorp gedreven, en vandaar wandelen ze zelfstandig naar hun eigen stal. We hebben dat ook al een keer in Georgië gezien, dat we tegen de avond, lopend op weg naar een restaurantje, koeien geduldig voor een deur stonden te wachten om binnen gelaten te worden.

Iemand had als kunstvoorwerp een steen met daaromheen prikkeldraad gewonden in het lege landschap gezet. Ik snap het niet, maar vreemd genoeg vind ik wel passend. Zie foto.

De bidsprinkhaan op de foto draaide vlak voordat ik afdrukte haar kop om en keek me aan. Wat denkt een bidsprinkhaan dan?

Bij Garni hebben we een in Grieks Romeinse stijl gebouwde Armeense tempel bezocht, zie foto, gewijd aan de Armeense zonnegod Mithras.
Mooi ding, gerestaureerd door de Sovjets nadat de tempel eind 1600 was ingestort. Er zit een leuk verhaal achter. De tempel is gebouwd van basaltblokken die op hun plaats werden gehouden door loden staven.
Ergens na 1500 zijn die loodstaven er door looddieven uitgepeuterd met als gevolg dat bij de eerste de beste flinke aardbeving het hele zootje in elkaar is gedonderd. Haha, what’s new? Soort koperdieven avant la lettre.

We hebben de berg Ararat gezien in haar volle glorie, een waarlijk imposant gezicht. Met 5137 de hoogste berg van Turkije, maar de Armeniërs zien het als hún heilige berg. Het silhouet van de berg, eigenlijk twee toppen naast elkaar, prijkt op het wapen van Armenië, en bijna alle bedrijven, restaurants, hotels en winkels in de vallei hebben de Ararat in hun naam verwerkt.
Het schijnt dat Turkije een klacht heeft ingediend over gebruik van een Turkse berg in het wapen van Armenië, maar dat Armenië Turkije de mond heeft gesnoerd door de Turken er op te wijzen dat in de Turkse vlag de maan is afgebeeld, en of Turkije soms wil beweren dat de maan van hun is…
En nee, we hebben de ark niet gezien, maar dat had ik ook niet verwacht, want ik heb onlangs de ark in de haven van Huizen zien drijven.

Jerevan bleek een niet bijster mooie stad, wel heerst er een ontspannen sfeer en de trapvormige cascade was bijzonder. Zie foto.
Een hoogtepunt, als je het zo wilt noemen, was een bezoek aan het genocide monument en het museum.

Het genocide museum was, zoals te verwachten viel, een bijzonder deprimerende aangelegenheid. De ellende die je te zien krijgt is onbeschrijfelijk. Iedereen is wel bekend met de Armeense genocide, waarbij tussen 1850 en 1923 ongeveer 1,5 miljoen mannen, vrouwen en kinderen door de Turken op beestachtige manier werden afgeslacht, hetgeen overigens nog steeds door Turkije wordt ontkend.
Turkije wilde koste wat het kost de Turkse landen Azerbijdjan, Kazachstan, Kyrgyzstan en Oezbekistan toevoegen tot het Turkse rijk, en Armenië lag daarbij hinderlijk in de weg.

Ik heb een foto van onze gids toegevoegd, om te laten zien hoe bedrieglijk foto’s kunnen zijn. Deze 1,50 m metende schone dame had een stem als een keiharde cirkelzaag, hield de groep bij elkaar als een fanatieke Border Collie, praten werd afgestraft met een vernietigende blik en was extreem uitvoerig met haar verhalen, zodat wij en de andere toehoorders na afloop verdoofd en volkomen murw geslagen het monument verlieten. Ze was overigens wel erg aardig als ze even uit haar rol viel.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond