‘Die ochtend waren we na wat zoeken bij een haventje aan het Vembanad meer gearriveerd en zijn aan boord gegaan van een House boat. We gingen varen! We waren er klaar voor een, om met Hyancinth te spreken, ‘riverside picnic with riparian entertainments’.
We hadden geen van vieren een voorstelling hoe zo’n boot eruit zou zien. Het bleek een vijftien meter lange houten rivierboot te zijn met een overdekt voordek waar we in goed koloniale stijl kunnen verpozen. Makkelijk stoelen, een mooi kleed, een ruime eettafel, banken langs de railing en een mooi glimmend planken dek. In de achterste helft van de boot zijn twee ruime hutten met badkamer en suite. De bedden waren van mahoniehout en ik denk de matras ook en dat alles in ongeveer 40 graden. (toen ik de eerste avond dacht dat de airco stuk was kreeg ik een stevige paniek aanval, ik begon wild iets te brullen over hotels, klote boot en nog veel meer ongenuanceerds, allemaal overbodig, dat ding deed het prima)

De bemanning bestaat uit een kapitein (typische vrijgezel volgens de dames die nog bij zijn moeder woont) en een fabelachtig goede kok die ook matrozen werkzaamheden deed. De kapitein, Djidjo, leek eerst een wat stugge man, maar later ontdooide hij toen ik een paar van mijn geweldige grappen had gemaakt. Hij deed zijn best om ons op leuke vogels en planten te wijzen.

We voeren eerst een paar uur over het enorme meer en rechte brede kanalen, wat we nogal tegen vonden vallen.
De natuur was wat saai en er was niet veel te zien, maar na verloop van tijd kwamen we in het gebied ten zuiden van het meer, wat ze hier de ‘backwaters’ noemen, en voeren we de Pampa rivier op en werd het plotsklaps ontzettend leuk, de vaarwegen vernauwden zich tot smallere afwisselende zijtakken van de rivier.
Op de oevers van de rivier stonden prachtige bomen, onder andere teakbomen, en er bloeiden allerlei wilde bloemen.
We voeren af en toe door dichte velden bloeiende waterhyacinten (een woekerende invasieve plant die onnoemelijk veel schade teweeg brengt), ijsvogels vlogen af en aan en boven het rimpelloze water cirkelden roofvogels op zoek naar vis. In de ondiepe gedeelten wemelde het van reigerachtigen, de kleine soorten liepen over de dichte velden met waterplanten op zoek naar voedsel. In het begin was er nauwelijks sprake van bewoning, hier en daar huisjes van vissers, meer niet, maar later kwam wat meer bebouwing, kleine felgekleurde huisje met daarachter stukken wilde tropische begroeiing en rijstvelden. Er zijn geen wegen, het water is de enige verbindingsweg, op hier en daar een voetpad tussen de huisjes na. Ieder huisje heeft een paadje naar het water waar de was wordt gedaan, en mensen ‘s avonds en ‘s ochtends hun toilet maken en kinderen lekker zwemmen. (gaan met de boot naar school)
Het vervoer wordt verzorgd door stokoude haveloze veerboten, die lang, lang gelden van de werf zijn gelopen.

De meest bijzonder waarneming vond ik de ‘Snakebird’, de Indische slangen hals vogel. (Anhinga melanogaster)
Ik dacht op een gegeven moment een zwemmende slang te zien die af en toe een stuk boven water kwam. De kapitein wist beter, het was de Snakebird, een grote slanke vogel, verwant aan de aalscholver. Het bijzondere is dat hij zwemt met zijn lijf onder water en de lange dunne hals erboven. Af en toe dompelt hij zijn kop onder om naar vissen te loeren. Zie foto.

In het piepklein dorpje Champakulam, naast een vierhonderd jaar oude houten St. Mary basiliek, zie foto’s, hebben E, M en C van die dunne Bhagwan broeken gekocht. Mij garderobe is uitgebreid met een knalgele en knalgroene linnen Hare Krishna broek.
Ik heb het vermoeden dat ik behoorlijk op een ouwe hippie begin te lijken. Hare hare.
M. toonde zich een gewiekste onderhandelaar, ik ben een watje wat dat betreft.
Volgens C, die een bijzondere rekenmethode hanteert, hebben we het geld dat we aan een mooi Ganesh beeld hebben besteed, via de aankoop van een stapel flodderbroeken alweer ruim terugverdiend.

Wat me de laatste tijd ook bezighoud is een inwendige verstoring van de Entropische natuurwetten van dit heelal.
Een mens stopt boven in zijn lijf de nodige brandstof, haalt inwendig hetgeen hij nodig heeft eruit en wat overblijft floept er aan de onderkant weer uit.
Zo zoú het moeten zijn. Bij mee ontbreekt het laatste gedeelte. Ik eet nu twee weken planten en ik had iets verwacht wat je ook in de Oostvaardersplassen uit de Heckrunderen ziet vallen. Niks dus. Nada, niente, noppes.

We zagen hoe drie rechtopstaande kanocowboys een kudde eenden in perfecte samenwerking over het water opdreven.
‘ Move 'em on, head 'em up
Head 'em up, move 'em on
Move 'em on, head 'em up
Duckhide!
Cut 'em out, ride 'em in,
Ride 'em in, cut 'em out,
Cut 'em out, ride 'em in
Duckhide!’

Zie foto’s

C en M hebben weer mooie aquarellen geschilderd. Zie foto. (C)
M. is nog wat terughoudend met publicatie, maar wie weet verandert dat nog deze reis, ze maakt mooie dingen.

Ieder jaar wordt in September hier een kanowedstrijd georganiseerd op de Pampa rivier. Het meest spectaculaire onderdeel is een wedstrijd tussen de Palliyodams, kano’s van zo’n vijfenveertig meter lang, met een bemanning van meer dan honderd kanoërs en vier stuurmannen. De boten worden als heilig beschouwd. Het moet een geweldig gezicht zijn, het geweld waarmee die boten door het water stuiven. Ik heb een foto toegevoegd met zo’n Snake boat, maar je moet goed kijken, door de lengte is dat ding niet te fotograferen. Het plaatje van de race heb ik van internet geplukt en erbij gedaan zodat je je een beeld kunnen vormen.

We hebben bij een beeldhouwer langs de Pampa in Champakulam een prachtig beeldje gekocht van Ganesh. De man maakt voornamelijk Christus en Maria beelden (het is hier nog Katholieker dan in het Vaticaan, dankzij de Portugezen) ,maar ook Indiase religieuze kunst. Ik kan geen foto meesturen want het beeldje zit in tien centimeter bubbeltjes plastic. De kunstenaar vertelde dat zijn familie altweehonderd jaar houtsnijwerkkunst maakt. Ons beeld is gemaakt van Anjili, hetzelfde hout waar de Snake boats van zijn gemaakt, een soort wilde Jack Fruit boom (Atocarpus hirsutus)

Vanmorgen legden we weer aan en was de cruise ten einde. In het huis naast de aanlegplaats bleek de moeder van de kapitein DjiDjo te wonen, ze was thuis en ze zwaaide ons vanuit een comfortabele stoel vriendelijk toe. DjiDjo begon na aankomst erg lollig te doen, volgens C omdat hij van ons af was, maar M wist het beter: hij had zijn moeder gemist en was blij weer aan haar sari te kunnen hangen. Moederskindje!

(M&M, voortaan kunnen we meepraten over het Cruisen!)

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond