In Amerikaanse films zie wel eens scenes dat er midden in de woestijn langs een eindeloze verlaten weg een haveloos restaurantje opdoemt. (Waar dan een moord of kidnapping plaatsvindt) Wij hadden precies die ervaring. Nou ja, ik bedoel dat opdoemen. Na eindeloos over een verlaten hoogvlakte te hebben gefietst zei C voor de grap ‘bij de volgende kruising is er een koffietent’. Nog geen tien tellen later zagen we een bordje ‘bar’ hangen aan een de muur van een vervallen gebouw dat volkomen geïsoleerd in het midden van een immense leegte stond. Koffie! Zie foto’s. De muziek van Once Upon a Time in the West speelde in mijn hoofd.


Er zijn dagen dat alles soepeltjes verloopt, eigenlijk bijna altijd, en er zijn dagen waarop alles wat moeizamer gaat.
Gisteren was zo’n dag.
Het begon al ‘s ochtends.
Omdat we ‘s avonds met de Ferry naar Patras zouden gaan, moesten we onze inpakmethodiek wat wijzigen.
Normaal weet je blindelings wat in welke tas moet, maar nu moesten we een ‘aan boord’ tas prepareren, een tas waar alles in zit voor de overtocht, zodat je niet 6 tassen vanaf dek 1 naar dek 8 hoeft te sleuren over steile trappetjes.
Soms is er op de ferry’s wel een lift, maar daar staan ellenlange rijen voor.
Ik had overal over nagedacht en een weloverwogen keuze gemaakt, mij kon niks gebeuren, de rechter achtertas was er klaar voor.
Onze fietsen stonden op de binnenplaats van het appartement dat we hadden gehuurd, ergens in een van de prachtige oude intieme straatjes van het stadje Giovinazzo.
Ik deed alle tassen op de fiets en trok het ritsje open van het ‘daar zit altijd mijn fietssleuteltje in’ zakje van mijn fietsshort en…
Niks.
‘Hoe kán dat nou, ik weet zeker dat en. enz.
Na wat prakkeseren besefte ik dat ik een schone short had aangedaan en het sleuteltje onderin een tas in een vuile short zat te wachten op het moment dat ik morrend de hele santenkraam weer uit- en in ging pakken.
Afijn, alles er weer opgeladen, toen kwam C. met de mededeling: lekke band.
%#@§¥$👹👹

Het was maar 20 km naar Bari, maar uit ervaring weten we dat je NOOIT lekker laat moet vertrekken op een fietsdag omdat het maar een klein stukje is, dat is vragen om ellende. Niet dat vroeg vertrekken een garantie is voor een vlekkeloze fietsdag hoor.
Het was dus nog vroeg.
Na het heerlijke stevige traditionele Italiaanse ontbijt van een kopje koffie en een croissantje op het centrale plein vertrokken we voor de 20 km.
Ik had wel gezien, de vorige avond, toen ik vluchtig de route bekeek op mijn iPhone, dat er een kaarsrecht stuk in zat van een kilometer of 10, ik dacht, oh, vast een weggetje langs een spoorbaan.
Toen we na een half uurtje fietsen volgens mijn navigatie-app links af het weggetje op moesten slaan langs het spoor, bleek er geen weggetje te zijn.
Eén of andere sufferd had de route in de navigatie-app over de spoorbaan zelf getekend,
Ik dus.
Dat werd nog een heel gepuzzel, doodlopende weggetjes, snelwegen, lange omwegen, het was echt een hele klus om een alternatief te vinden. Uiteindelijk hadden we ‘iets’ en gingen op pad. Een parallelweg langs de snelweg bleek eenrichtingsverkeer te zijn, de verkeerde kant op, maar daar stap je in de gemoedstoestand waarin je dan verkeert soepeltjes overheen.
Het was wel erg smal, net een stadsbus breed.
Er kwam dan ook al snel een stadsbus aanstormen, maar gelukkig was er net een oprit zodat we het vege lijf konden redden.
Daarna volgende een grindweggetje langs de kust, tot aan een rivier waar volgens de kaart een smal bruggetje zou moeten zijn.
Vlakbij het bruggetjes was de weg wegens werkzaamheden hermetisch afgesloten.
‘Terug uit’, zou mijn vriend A uit B gezegd hebben.
We vonden een alternatief, een parallel weggetje aan de andere kant van de snelweg dat weliswaar ook een doodlopende weg bleek te zijn, maar er stond een stippellijntje op de kaart naar een weg die alle problemen in één klap zou oplossen.
Een stippellijntje op een stafkaart is geen zekerheidje.
Er leek dan ook helemaal niks te zijn, de weg eindigde in het niets.
Na wat ronddwalen zag C een vaag spoor over rotsen door de bedding van een droge rivier, eindigend bij de verlossende weg, maar er zat nog wel een vangrail tussen.
We hebben de hobbel genomen en de rest van de route ging van een leien dakje.
Wéér gefikst.

Af en toe komen we in een wat luxer hotel terecht.
Als vuistregel kun je stellen: hoe luxer het hotel, hoe groter en dikker de handdoek.
Waarom in hemelsnaam?
Ik stond nog onlangs te worstelen met een-twee-drie centimeter dikke lap badstof van 6 vierkante meter.
Waar sláát dat op? En dan nog een lading losse onduidelijke doekies waarvan ik al helemaal niet weet wat je er mee moet.
Op de badmat na dan.

Italianen hebben een prominent rollende R.
prrrrranzo (lunch)
Brrrrrrava (goed zo)
De Gooise R bestaat hier niet denk ik, je kunt het wel schudden dan, niemand die je dan nog begrijpt.

De overtocht naar Patras was verrassend comfortabel. We hadden een heerlijk ruime hut, niet zo’n benauwd hondenhok zoals op de ferry’s naar het UK of Scandinavië. Er staan in de gezellige salon groepjes heerlijke comfortabele rookstoelen waarin je op je gemakje ontspannen kunt lezen of mijmeren en waar je door een vriendelijk Griekse ober wordt voorzien van koffie en andere drankjes. Schaaltje chips erbij.
Ik kreeg een beetje het idee van de passagiers stoomschepen naar Indië.

We genieten van het fietsen langs de Golf van Korinthe. Af en toe een wat grotere weg, maar over het algemeen kleine weggetjes, zowel door het binnenland als langs zee.
Leuk om weer in Griekenland te zijn, iedereen kent het wel, de terrasjes met de standaard houten stoeltjes die je letterlijk overal in Griekenland aantreft, de ontspannen sfeer, de lieve mensen, het heerlijk eten en de prachtige natuur.
(Er moet ergens een fabriek staan die 24 uur per dag die stoeltjes uitspuugt.)

We naderen Athene, na bijpraten 12 volgt nog een afsluitend verhaaltje, dan is het weer gedaan.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond