Ferrara was erg leuk. Helaas was onze Ferraraanse vriendin Roberta elders, dus sliepen we ipv in haar Agriturismo buiten de stad nu in het centrum.
We hadden de stad nooit in het donker gezien, waarom weet ik niet, misschien omdat we altijd in het voorjaar in Ferrara waren?
Het was in ieder geval erg leuk. Het oude centrum is autovrij met veel terrassen tussen de middeleeuwse gebouwen.
De straatjes binnen de muren zijn geplaveid met ronde keitjes, de verlichting heeft een mooie warme kleur en er heerste een ontspannen feestelijk sfeer op de zaterdagavond. De toeristen zijn weg en de inwoners flaneren in groepjes over de pleinen rond het kasteel dat midden in het centrum staat. En de gelato, oh oh, wat is die lekker! De Gelateria was tot laat in de avond geopend en dus hebben we twee keer ijs gegeten.

We zaten op een terras voor de cena, de avondhap, met naast ons een Duits echtpaar.
De man bestelde mosselen, waarop de ober naar binnenliep en even later naar buiten kwam met een enorme papieren slab en pardoes zonder enige waarschuwing bij de Duitser om zij nek knoopte.
Zelden iemand zo verbijsterd zien kijken.
Zijn vrouw (en wij) moest(en) onbedaarlijk lachen.

In Adria (dat in het verre verleden een havenstad was en aan zee lag en nu 7 kilometer er vandaan door sediment) waren er weinig restaurants open. Degene die wel open waren zaten vol.
Uiteindelijk kwamen we terecht in Quattro Stagione.
Niet, zoals de naam doet vermoeden, een pizzeria, maar een behoorlijk uppity restaurant met navenante prijzen.
Maar ok, het was niet anders en voor een keertje is het ook niet erg, mits het maar lekker is, en dat was het.
Naast ons, terwijl wij hongerig op onze stoelen zaten te schuifelen, zo van, wanneer komt de ober nou eindelijk eens, want we hebben de soepstengels allang op, werd aan onze buren fles wijn gepresenteerd.
De ober heeft, echt waar, een minuut of vijf die fles wijn staan uitleggen.
Me zus en me zo, van dittem en van dattem, het duurde en het duurde, maar eindelijk werd er een bodempje ingeschonken, werd er geproefd en goedkeurend geknikt.
Daarna kwam hij aan ons vragen wat we wilde drinken, welke wijn hij mocht inschenken.
Ik vroeg of hij ook alcoholvrij bier had.
Doodse stilte.
Nog meer doodse stilte en een pijnlijk vertrokken gezicht.
Hij kon noch net ‘no signore’ uitbrengen.
C redde de boel een beetje door een glas huiswijn te bestellen, maar daar kregen we geen uitleg bij.

In Crespino aan de Po dronken we een Café Americano, een espresso in een grote kop en een kannetje kokend water, en een kapoetsji, zoals wij Italie kenners de cappucino bestellen.
De kerk tegenover ons terras vertoonde veel kogelgaten. Zie foto.
Er moet hier flink gevochten zijn in de tweede wereldoorlog.
Langs de rivier staan nog betonnen mitrailleursnesten.

Haha, deze keer was Keessie het eindelijk eens een keertje niet, maar was C aan de beurt!
Yes!
Ze was bij het ontbijt aan de hendel van de Nutelladispenser gaan hangen terwijl de dop er nog op zat.
Na verwijdering ontstond er een Nutella tsunami.
Dat zou mij nou nooit gebeuren.

Iedere morgen zoeken we na zo’n 25 à 30 km een terrasje voor koffie met een brioche.
Een brioche is een croissant die ze op verzoek volspuiten met jam.
Ik ben er gek op.
Tegenover ons stopte vanmorgen een vrachtwagentje met een een groene huif met Heineken reclame.
De chauffeur stapte uit, drukte op een knop aan de zijkant en de hele huif ging elektrisch recht omhoog!
Hij kon zo de kratten en fusten eraf pakken. Nog nooit gezien.

Het jachtseizoen is geopend en dat merk je.
Overal om je heen hoor je knallen en zie je in groene kleding gestoken mannen door de bosjes sluipen en de akkers afstruinen.
Pang pang pang. Meestal drie keer.

O ja, ik was vanmorgen niet zo scharf-scharf
Ik had al na 3 km door dat we de verkeerde kant op fietsten.
C. Zei achteraf, ja, ik vond het al raar dat we het water aan onze rechterhand hadden….
Zij was ook niet zo scharf-scharf.

M uit A suggereerde in een commentaar op de ‘even bij pratens’ tot nu toe dat wij onze foto’s zouden hebben gemanipuleerd.
Nee M, dat hebben wij niet, maar je denkt toch niet dat ik zo achterlijk ben foto’s van C. te gaan staan nemen als we mot hebben?
Ik heb geen zelfmoord neigingen.
En het is écht nog steeds prachtig weer.
Vroeger kon je aantonen dat het om een waarheidsgetrouwe foto ging door de krant van die dag naast je gezicht te houden, maar sinds AI bewijst dat ook niks meer.
Maar ze heeft gelijk, we schetsen wel een erg idyllisch beeld, dus speciaal voor haar (en andere leedvermakers) een lijstje ellende.

• Op mijn rechtervoet zit schurft. Alleen de rechter, niet de linker. Voor mij bewijs dat de ene voet onafhankelijk leeft van de ander.

Niet zichtbaar op foto’s.

• Ieder dag stinkende fietsonderbroek met kunstzeem wassen en als je pech hebt ‘s ochtends nat weer aantrekken.

Ook niet zichtbaar op foto’s.

• Eindeloze hobbelige stoffige gravel/kiezel wegen met diepe gaten opgevuld met los gravel. Soort valkuilen.
• Eindeloze gatenwegen met af en toe wat gravel
• Wasbordwegen
• Schreeuwende mannen in arbeidershotelletjes tot diep in de nacht.
• Wanneer je echt toe bent aan koffie ‘s ochtends blijkt dat de eerste bar pas over 15 km is.
• Dooie vingers en handen. Ik ben benieuwd wat mensen denken als ze mij beurtelings met de linker en rechterarm zien molenwieken om

het leven er weer in te krijgen.

• Helemaal geen koffie
• Je komt om 14.00 aan bij een dorpshotelletje dat pas om 16.00 open gaat. Staat op hun website. Maar om 16.00 gebeurt er helemaal niks.
• Om 17.00 blijkt dat je kamer op drie hoog is, pal onder de dakpannen, dat er geen lift is, dus moeten we 12 tassen omhoog slepen, en er is ook geen airco en het is minimaal 30° op de kamer.
• Onze schenen liggen open door die geweldige pedalen waar messcherpe punten opzitten zodat je niet van je pedaal glijdt. Ik fiets regelmatig rond met bloedsporen van lekkende gaten van mijn knie tot mijn enkel. Bloedverdunners hé.
• We fietsen ook stukken over smalle asfaltwegen waar de Italianen 120 rijden en ook nog elkaar inhalen terwijl ze ons inhalen. En geen strookje naast de berm. En waar we maniakaal in onze spiegeltjes kijken of er geen vrachtauto aankomt, want dan vluchten we de berm in. Als er geen vangrail is te minste.
• Rare ervaringen aan intieme delen. Geen foto’s

Dit moet voldoende zijn.

We spraken een Italiaanse dame die vroeg waar we naartoe gingen, en ik zei Brindisi en dan naar Athene.
Ah, Bríndisi zei ze. Dus niet Brindísi.
(Ik noem dit soort correcties Timmermansjes, sinds hij in het nieuws in ene over Malí begon, ipv Máli.)
Ik snap trouwens helemaal niets van de spellingregels voor buitenlandse steden.
Parijs is Parijs, maar Peking heet sinds een poosje Beijing. Kiev werd Kiyv, terwijl Londen gewoon Londen is en niet London, en Berlijn Berlijn en niet Berlin. (Venetië, Milaan, Turijn, enz enz)

We zijn in Cervia, een stadje vlak onder Ravenna en nemen een rustdag.

Gisteravond aten we in een visrestaurant, heerlijk hoor, een grote schaal vol gegrilde vis die door de ober
aan tafel werd gefileerd en op onze borden gedrapeerd. Ik zou daar aan kunnen wennen. Het restaurant stond aan zee en de tafeltjes stonden in het zand.
Onze ober vertelde dat hij er helemaal klaar mee was, het hele seizoen had hij door het zand moeten ploegen om de gasten te bedienen, hij had er schoon genoeg van. Toen we wilden afrekenen begon hij te protesteren, we mochten niet weg want dan kwamen er weer nieuwe gasten aan onze tafel en moest hij weer door het zand. Hij kwam af en toe wat lekkers brengen, ijsbonbons, koffie, lollies, om ons maar op onze plek te houden. We hadden geen haast en zijn lekker blijven zitten.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond