Vanmorgen gebeurden vier rare dingen nog vóór we op de fiets zaten

1ste
C. Heeft me net er net op tijd op gewezen dat ik Elmex in plaats van factor 50 op mijn gezicht zou gaan smeren.
Al die tubes lijken ook op elkaar en er zit in allebei wit spul.

2e.
Mijn peperdure ‘in één nacht droog’ fietssokken waren nog zeiknat van de wasbeurt van de avond daarvoor.
(hoognodig, er zat een luchie aan er kwam zwart water af)
Wat te doen? , het waren mijn enige sokken.
Ik kreeg een briljant idee, ik dacht ik trek geen schoenen aan en ga gewoon op mijn sokken ontbijten, dan drogen ze aan mijn voeten snel op. Met als gevolg dat er door het hele hotel natte voetafdrukken waren te zien. Ook op de tegels in de ontbijtzaal, je kon goed zien dat ik via de broodjes naar het beleg was gelopen en via de koffiemachine terug naar onze tafel.
En dat nog een keer op en neer moest omdat ik de boter was vergeten.

3e.
Ik voelde me tijdens het eten van het ontbijt bespied en keek terloops nonchalant om me heen om er achter te komen wie er naar mij zat te gluren.
Het bleek het dooie korhoen te zijn dat pal boven onze tafel aan de muur hing. Niet echt opgezet, meer van ‘douw er maar een pak watten in en hang maar op’ zie foto.

4e. Voor de tweede keer door C gered van een afgang, ik liep de kamer uit het hotel in, zonder in de gaten te hebben dat een onderbroek uit de rechterpijp van mijn short bengelde.

En dat na een slechte nacht. Jullie kennen wel zo’n sensor die het licht aandoet als je erlangs loopt?
Normaal gesproken hangen die dingen in hotelgangen, toiletruimtes in restaurants en zo.
Nou, één of andere pfannkuch had zo’n ding in de badkamer van onze hotelkamer gemonteerd.
En niet aan een bescheiden peertje, nee aan een 200 watt plafonniere.
Ik moet, als het tegen zit, ‘s nacht drie keer.
Drie keer stond ik volledig gedesoriënteerd in de schijnwerper te knipperen.
Hè? Watte? Huh?
En dan wordt je klaar wakker. En dan slaap je voorlopig niet meer.

C. maakt gebruikt voor navigatie van een Wahoo, een veredelde GPS waar je een fietsroute in kunt laden.
Dat ding kondigt beklimmingen aan met een aantal harde pieptonen. Als C. achter me fietst en ik hoor gepiep weet ik hoe laat het is en dat we aan de bak moeten.
In de Alpen wordt er veel gepiept.
Vanmorgen reden we comfortabel over een licht aflopend fietspad richting Villach.
Ik genoot met volle teugen van het vooruitzicht de hele dag zachtkens in het strelende najaarszonnetjenaar naar beneden te peddelen.
Piep piep piep piep!
Shit shit shit, kak kak kak fuckaduck! Nee hè?
Loos alarm, het bleek een vogel te zijn.

We hebben vanaf Salzburg de Alpe-Adria fietsroute gevolgd. (Salzburg-Grado)
Voordat de e-bike zijn intrede deed, fietsten alleen vakantiefietsers zoals wij en wielrenners deze route.
Nu is de route vergeven van groepen fietstoeristen op e-bikes die zonder noemenswaardige inspanning van hotel naar hotel fietsen, vaak wordt de bagage ook nog per auto vervoert.
In ieder dorp staan busjes klaar om fietsers weer naar hun beginpunt te vervoeren, terwijl er een perfect treintje rijdt waar je met de fiets mee kunt.
Ik gun oprecht die mensen hun vakantie, tegelijkertijd vind ik het ingewikkeld. (Haags voor ik ‘maar ik vind het helemaal niks)

Vroegûh kwam je per dag een paar keer lotgenoten tegen. Je stopte dan even en wisselde ervaringen uit en gaf en tips over overnachtingen, of waar je een handig afstekertje kon nemen.
Dat gaf een gevoel van solidariteit en verbondenheid, en dat maakte toch wel een deel van de lol uit van het fietsen.
Dat gevoel is helemaal weg.
Je ziet volkomen onfitte mensen rechtop zittend de helling opvliegen. Zonder motor zouden ze geen meter de berg opkomen.
Nou ja, overmorgen verlaten we de route en gaan een zelfgemaakte route richting de Venetiaanse lagune fietsen.

Tussen Villach en Tarvisio kwamen we een groep Nederlandse wielrenners tegen, ze waren met een man of zeven.
Een aardig stel. Op mijn vraag of ze lid waren van een wielrenclub werd er wat geaarzeld, ik hoorde iemand borrelclub en eetclub brommen.
Ééntje van het stel werd door zijn vrienden vergeleken met ons, omdat hij de onvergefelijke wielrenzonde had begaan door twee minitasjes aan zijn fiets te hangen. Hij vertelde dat hij de hele dag werd afgezeken om zijn tasjes.
Iedere sport zijn eigen cultuur.

Vandaag, 23 september is de dag van de herfst equinox.
Maar deze wereldwijde gebeurtenis valt in het niet bij het feit dat wij vandaag 35 jaar getrouwd zijn!
En nog gelukkig ook!

We hadden het stuk van Villach naar de Povlakte nauwkeurig bestudeerd.
Heel veel naar beneden natuurlijk, maar volgens onze gps track ook nog honderden meters klimmen, dus hadden we etappes gepland met ongeveer evenveel klimmeters, tussen de 500 en 600 per dag.
We snapten niet waar nou die klimmen precies zaten, maar een gps heeft altijd gelijk.
De fietsroute bleek over een voormalige spoorweg te gaan.
Dat zijn de beste fietspaden in de bergen, nooit meer dan 3% stijgen of dalen, en naar beneden is dat helemaal het paradijs, je hoeft niet te remmen omdat je te hard gaat of bij scherpe bochten, want die zijn er niet.
Er bleken ook heel veel tunnels te zijn.
Bij de eerste tunnel gaf de Wahoo van C een ernstige waarschuwing, we moesten steil omhoog.
Huh?
De GPS track had even niet door dat we niet óver de berg gingen, maar er onderdoor.
En dat bij alle tunnels.
We waren heel vroeg bij het hotel.

Onderweg kregen we nog te maken met een kudde schapen.
De herders vonden de spoorlijn blijkbaar ook erg makkelijk om hun kudde van A naar B te brengen.
(Ik dacht dat de schapen uit de bergen waren gehaald vanwege de naderende winter?)
Alleen verdomden de schapen een brug over een dal over te lopen en ontstond er een schapenfile, met ons er midden in. Zie foto’s. We konden zien dat het spreekwoord klopt. Als er één schaap over de brug is…….

We zijn in Palmanova, (Werelderfgoed) een vestingstadje uit de 16e eeuw.
Je kunt zien dat latere architecten van bijvoorbeeld de vesting Naarden de kenmerkende vorm van de verdedigingswerken heeft gejat van de Italianen. (Ja ook Vauban dus, M uit F)

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond