Dag 4. Frankrijk, Santenay

Voordat wij e-mountainbikes hadden kon ik vanaf mijn zadel naar hartelust superieur neerkijken op de watjes die op een
e-bike reden.
Thuis kan dat gelukkig nog steeds, want in Nederland blijft dat ding in de garage.
Ik geef onmiddellijk toe dat dat een tikje kleinzielig is, maar ieder mens voelt zich graag beter dan de ander, zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar.
Vandaag ga ik een rondje e-biken en ik weet uit ervaring dat ik met misplaatste gêne te maken krijg, jaja, op reis maak je wat mee.

Dat zit zo.
Het is zondag, en zondags gaan Fransen wielrennen.

Als ik merk dat ik op een helling omhoog een wielrenner dreig in te halen dan slaat het toe.
Ik blijf er een tijdje achter hangen in de hoop dat ze afslaan, maar nee.
Die man/vrouw fietst zich uit de naad en ik ga daar aanstonds met twee vingers in de neus voorbij, en voel nu al de minachting in mijn rug branden.
Als die wielrenners tenminste net zo in elkaar zitten als ik, en daar ga ik wel van uit.
Op het moment van passeren roep ik waarschijnlijk iets van ‘bonjour’ en dan maken dat ik weg kom.
Pff, dat hebben we weer gehad.
Kak! Zie ik daar in de verte nog meer wielrenners?

De waarheid is natuurlijk dat ze het waarschijnlijk volkomen koud laat als een ouwe vent op een e-bike voorbij komt.

Tegenover me zit een Nederlands echtpaar onder hun luifel 24/7 zwijgend met hun vingers op hun schermpjes te friemelen.
Op de achterkant van hun caravan staat, onder een Nederlands vlaggetje, met geinige letters Maidiedoe 3 geschreven.

p.s. Ik had vandaag tijdens mijn fietstocht totaal geen last had van geringschattende blikken van wielrenners die ik inhaalde!
Wel van de wielrenners die mij voorbij stoven…

De gastvrijheid van J&M was overweldigend, waarvoor nogmaals hartelijk dank.


Dag 5, In een bos halverwege Mouthe (Fr) en Le Pont (Zw)

Na het rustige Santenay bleek Mouthe (Haute Elzas) een stinkdrukke toeristenplaats te zijn. Alles vol, een verschrikkelijke camperplaats, dus huppekee, even op Google Earth een stil plekje in het bos gezocht op 1350 meter hoogte, zie foto.

Heerlijk stil, omringd door bloemen, vlinders, bijen en af een toe hoor ik een schuchter vogeltje piepen in de hoge dennenbomen.
Omdat ik de Nederlandse namen zo mooi vind noem ik ze even op.
Lees maar even, het is pure poëzie!
Borstelkrans, Gele veldlathyrus, Kleverige ogentroost, Grasklokjes, Blaassilene, Tormentil, Duifkruid, Wilde marjolein (nee, niet die vriendin van je uit je studietijd in Groningen, M) Grote kaardebol, Wollige distel, Hennepnetel, Bosandoorn en Margrieten.


Onderweg hiernaartoe kreeg ik een geniaal idee.
Bestaat er iets genialers dan geniaal? Nou, van die orde dus.
Ik zag tot drie keer toe auto’s met kapotte lampen, remlicht, koplamp, achterlicht etc.
Als bestuurder weet je dat vaak niet en in sommige landen krijg je onverbiddelijke een boete, ook al heb je een reserve lamp bij je om de boel te repareren.
Nou dacht ik, er zou een internationaal gebaar moeten bestaan waarmee je een bestuurder kunt waarschuwen, zo van, hé, pas op er is een lamp stuk aan je auto.
Daar kan niemand op tegen zijn, alhoewel, het zou misschien door wappies gezien kunnen worden als een geheime boodschap tussen reptielen.
Maar los daarvan, zie ik geen enkel nadeel.
Het gebaar moet wel zorgvuldig worden gekozen, niet iets met vingers, dat kan al heel snel heel verkeerd worden begrepen, met desastreuze gevolgen.
Ik dacht aan een open hand, (vingers stijf tegen elkaar!), palm naar voren.
Een vriendelijke geste, open, onschuldig, kijk ik heb geen mes of pistool in mijn hand, ik wil je enkel er even attent op maken dat er een lampje stuk is. Glimlach erbij en zie, de wereld wordt een beetje beter.
Je zou zelfs een smiley op je palm kunnen laten tatoeëren!

Dag 6 en 7. Zwitserland, Obergoms

Vanmorgen vroeg om half acht vertrok ik van mijn plekje in het bos aan de Frans - Zwitserse grens via een kronkelend bergweggetje richting Lausanne. (heel voorzichtig draaien op het smalle bospaadje, steeds uitstappen en controleren, want als ik daar was komen vast te zitten had niemand ooit meer iets van mij vernomen)
Ik had een plekje uitgezocht in het uiterste oosten van het Rhônedal onderaan de Furkapas.
Er volgde nog een bergweggetje, en nog een, en nog een, er kwam zogezegd geen einde aan de geite(?n)paadjes en de bergweggetjes.
Ik werd er gek van, wéér zo’n K..t weggetje!
Al scheldend en tierend heb de camper geparkeerd op een van de zeldzame vlakke stukjes in de berm en na bestudering van de Tom Tom app op mijn telefoon kwam ik erachter dat de opties ‘tolwegen’ en ‘snelwegen’ uitstonden….
Dat had ik gedaan in de Bourgogne om van het mooie landschap te kunnen genieten.
Vergeten weer aan te zetten dus.
Een mens kan ook teveel genieten ben ik achter gekomen.

CNN hanteert, net als vele andere media, de frase ‘X, formerly known as Twitter’
Ik moet dan steeds aan Prince denken.

Vandaag gefietst, zelden zo nat geregend.
Ik ben bang dat mijn ouwe Meindl wandelschoenen als verloren kunnen worden beschouwd.

Maar goed, allemaal niet zo interessant, wat ik wilde vertellen is dit.

Een eind verderop in het dal fietste ik langs een camping en zag een zelfde katoenen tentje dat ik op 15 jarige leeftijd kocht bij Carl Denig op de Weteringschans in Amsterdam. (dat type heette een Dispuut)
Ik ben gestopt en heb een praatje gemaakt met de 66 jarige eigenaar, die het tentje op 14 jarige leeftijd had gekregen.
(Nog steeds waterdicht door de hoge kwaliteit Egyptisch katoen)
Hij was alleen op vakantie en moest even zijn hart luchten en vertelde dat zijn vrouw drie jaar geleden door aliens was ontvoerd, althans volgens haar, en vele jaren had doorgebracht op een verre planeet.

Ik vroeg of het misschien Kronos was, ik vond dat wel een goeie grap, maar hij keek glazig.

Zij had veel contact met lotgenoten, (dat schijnen er nogal wat te zijn] en was naar een ‘ik ben door aliens ontvoerd’ event in Duitsland.
Hij bleek een fervent Trump aanhanger.

Tweede grap: Ik zei dat Trump door velen ervan wordt verdacht een alien te zijn.
Er kon geen glimlachje af.
Ik had geen zin in discussies, en heb me beperkt tot een enkele opmerking en het is me toch wats.
Hij ging wel in op mijn opmerkingen, hij gaf me grotendeels gelijk, tot er een ‘maar’ kwam.
Alle woorden die voor een ‘maar’ komen kun je gevoeglijk vergeten, ik heb verder maar niets gezegd.

Morgen naar Livigno over de pas.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond