Mijn dank aan de het pijlraadseloplossers, het is dus een pijl richting Mekka.
Nu zou Kees geen Kees heten als hij niet zou gaan controleren of die pijl wel de juiste richting projecteert.
Na herhaalde metingen (met IPhone en Outdoorhorloge, beide opnieuw gecalibreerd) kwam ik tot de conclusie dat de pijl een richting aangeeft overeenkomstig 258°
Vervolgens heb ik op Google een Qibla app geraadpleegd (ja, die bestaan, logisch natuurlijk, maar voor mij was het nieuw. Leuk speeltje hoor.) en die gaf 294° aan voor de juiste bidrichting. Zie foto.
Vreselijk natuurlijk! Ik weet niet hoe nauw het komt, maar voorlopig zitten ze op onze kamer richting Eritrea of zo te bidden.
Ik vraag me af of bij de uiteindelijke afrekening je kunt aankomen met het verhaal, ‘ ja maar, de pijl stond verkeerd’
Ik vermoed dat die vlieger niet op gaat.
‘Had je het zelf maar moeten checken, 100 strafpunten.’

Ik zag onderweg een tractor met een houten aanhangwagen met daar in twee koeien met knalblauw geverfde neuzen en horens.
Ik ben gaan googelen, zowel in het Engels als in het Nederlands, dat moet toch een bepaalde betekenis hebben, iets religieus of zo?
Ik kon niets vinden, ja, dat er geen runderras bestaat met felblauwe horens en neuzen.
Dus heb ik maar eens naar afbeeldingen gezocht, foto’s van blauwe hoorns zijn er genoeg, maar geen een van koeien met blauwe hoorns én blauwe neuzen.
Ik heb de foto toegevoegd die het dichtste in de buurt kwam.

Rai moest onderweg plassen, dat zegt hij dan niet, dan vraagt hij of we koffie willen drinken.
Ja, hoor, doe maar, ik moest trouwens ook nodig. (nog net geen ‘emergency’)
We kregen een onvoorstelbaar slap bakje koffie. zie foto.
In het kopje van E. dobberden de drie zwarte korreltjes rond, waar alle vier koppen van waren gebrouwen.

Nu moet het toch eventjes hebben over de eetgewoonten van de Indiërs. Ieder land heeft zo haar eigen eetgewoonten.
In het ene land slurpen ze, in het andere wordt vol overgave gesmakt, er wordt met stokjes gegeten, in de VS eet je alleen met je vork en is het mes in je hand taboe en er wordt er ook met de hand gegeten bijvoorbeeld in Arabische landen en in Indonesië.
De techniek van het eten met de handen die ik tot nu toe had gezien (en gedaan) bestond uit het maken van kleine balletjes voedsel tussen de toppen van de vingers van de rechterhand en dan hupsekee , naar binnen. Niks mis mee.

Hier niet.
Hier gaat het zo: je laat een flinke berg rijst op je bord of palmblad naast de curry en dahlsausje kwakken, en dan ga je er met volle overtuiging er met de hele klauw in en ga je lekker uitgebreid vijf minuten zitten kneden, net zo lang totdat alles onder zit en er een enorme rijstbal is gevormd die je in zijn geheel naar binnen propt.
Ik kan er niks aan doen, ik vind het er onsmakelijk uitzien, dat langdurig graaien en knijpen in je warme hap, ik kan er niet aan wennen.

Gisteren zag ik het Indiase equivalent van Brincks geldtransport voor ons rijden. Een bestelauto in felle kleuren waarop met koeienletters stond geschreven dat het om een beveilig geld/waardetransport ging. Aan de achterkant van de bestelauto zat een deurtje dat was afgesloten met een lullig glimmend hangslotje.

We hebben de provincie Kerala verlaten en zijn uit de bergen afgedaald naar Madurai, een grote stad in de provincie Tamil Nadu. De Tamils zijn een stuk donkerder van huidskleuren en hebben een totaal ander gezichtsstruktuur.
Het eten heeft dezelfde naam, maar het smaakt net wat anders.

We hebben een tempel bezocht en een paleis, ik doe er wat foto’s bij. Vanmiddag gaan we naar de Meenakshi tempel, en dat is er eentje waar ze niet aan nieuwerwets gefoezel doen, midden in het hart van de Hindu-belt zal ik maar zeggen, en waar ze de Veda’s van kaft tot kaft lezen. Volgens deze strenge leer is schoenen uit niet genoeg, de sokken moeten er ook aan geloven.
Ik vertel later verder als we er zijn geweest.
Wordt vervolgt.

Ik werd op straat aangeschoten door een kleermaker die er wel brood in zag mij binnen een paar uur drie linnen D. Roussos hemden aan te naaien. Ik ben opgemeten en vanmiddag kan ik ze afhalen. Zie foto. Jullie kunnen je vast gaan verheugen op een foto van mij mét gele broek én een loepzuiver linnen Indiaas Roussos hemd. Ik doe er ook een foto bij van C die de eigenaar eventjes duidelijk maakt dat de vraagprijs een tikje afwijkt van hetgeen zij is bereid te betalen. Liever hij dan ik.
Wordt vervolgt.

Het is ons, alle vier zeer ervaren reizigers, toch weer eens gelukt om weer eens een keertje in de eeuwige tapijtenwinkel te eindigen, waar een verkoper als een wilde tapijten uit de rekken rukt en gaat uitrollen. We zijn achteruit de winkel uitgeschoven, ‘no thank you, no no, bye bye, thank you’

Vervolg Meenakshi tempel.

Sodemieters, wat was het daar druk. Nadat we onze schoenen hadden afgegeven mochten we het gigantische tempelcomplex binnen. Bijna zes hectare tjokvol gelovigen die met elkaar een onvoorstelbare herrie produceren.
Nee, er wordt niet eerbiedig gefluisterd zoals bij ons in Europa bij een bezoekje aan een of andere kathedraal, er wordt geschreeuwd, er wordt snerpende muziek gemaakt door bandjes bestaande uit een trommelaar, een blazer met een langwerpige toeter die het geluid van een olifant maakt en iemand die een soort snaarinstrument bespeelde.
Voor mij was het te veel, te groot, teveel beelden, galerijen, mensen te veel lawaai. Het is wel prachtig allemaal, kijk maar naar de foto’s.
Alhoewel ik niet religieus ben, voel ik bij een bezoek aan een kathedraal in Europa, als ik naar boven kijk langs de slanke pilaren naar de gebrandschilderde ramen een groot ontzag voor de bouwers en architecten, misschien ook gestimuleerd door de sacrale sfeer waar ik dan toch blijkbaar gevoelig voor ben.
Waarom voel ik dat nu niet, terwijl deze tempel veel groter en ook veel complexer is?
Wat mij rest is een gevoel van ‘ het is prachtig en interessant’, maar ik voel geen ontzag.

Dat kan ook komen omdat ik de hele santenkraam bijna in brand heb gestoken.

We bekeken de hal van de duizend pilaren, een enorme ruimte met om de paar meter een pilaar. Nog nooit zoveel pilaren zo dicht op elkaar zien staan. Volgens mij heeft toentertijd een vervelende pilarenmaker van de architect een werkstrafje gekregen, zo van ‘ga jij eens een pilarenzaal maken en je stopt pas al ik het zeg.’
Vervolgens was de architect een paar maanden erg druk met wat anders. Zoiets.

Afijn, tussen de pilaren stond een enorme maquette van het hele tempelcomplex.
Omdat het daar nogal donker was hadden ze boven de maquette verlichting aangebracht.
De voedingskabel liep vanaf een pilaar (duh) over de vloer door een losliggend pvc pijpje naar de lampen.
En ik zag dat pijpje natuurlijk niet en gaf er een schop tegen.
Het gevolg was een hoop kortsluitingsgeknetter, het licht ging uit en er kwam een brandlucht uit de openliggende contactdozen waarin de draden met uitgedroogd isolatietape aan elkaar hingen.
Oei.
Ik schoof de pijp terug naar zijn oorspronkelijke positie en hoera, het licht ging weer aan en het geknetter stopte.
Ze hebben geen aardlekschakelaar in de Meenakshi tempel.

Ze letten er niet erg op dat een beeld anatomisch een beetje klopt, de Hindu’s. Op de toren zie je beeldjes met achttien armen en minimaal zes hoofden. Zie foto’s

Vervolg Roussos.

Hoe dat afliep houden jullie van mij tegoed, dat komt in het volgende schrijfseltje.
De foto van de onderhandelende C heb ik verwijderd, ik laat jullie nog even in spanning.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond