Na de Alpen zijn we nu aangekomen in Lignano aan de Italiaanse Adriatische kust.
We hebben twee dagen een houseboat gehuurd in een marina resort aan de riviermonding van de Tagliamento.
Het is een ideale plek om een rustdag te houden, er is een groot zwembad in een mooi park, een bar en een restaurant in een grote boot op de rivier, heerlijk stil en mooi weer.
Eigenlijk een plek die ik zou mijden als de pest voor een vakantie, maar voor nu perfect.
Er is één dingetje wat wel wat raar is, onze houseboat staat op blokken hoog en droog op het gras.
Het is echt een boot, alles d’rop en d’ran, zelfs een stuurwiel.
Je zou haast vergeten dat je op een houseboat zit als je door het raam gras en bomen ziet, en nergens water.
Het lukt het maritieme thema van de inrichting, met visnetten, peddels, houten visjes aan een draadje en walvisbehang in de badkamer, net niet om je het gevoel te geven op de rivier te varen.
Zelfs niet het vacuumtoilet, zoals je dat bijvoorbeeld op de boot IJmuiden - Newcastle aantreft, (of in een vliegtuig) en je plasje met donderend geweld ergens naartoe zuigt.
Je moet een trap op om aan boord te komen en het bovendek is net zo hoog als het dek van de boot naar Ameland.
Zie foto.

We fietsten op weg naar de Venetiaanse lagunen door agrarisch gebied met tussen de akkers kanaaltjes met een ingewikkeld sluizensysteem. Door de Povlakte lopen 7 grote rivieren die de akkers van water moeten voorzien. Door het gebrek aan sneeuw op de zuidflank van de Alpen was er een groot watertekort en zijn hele oogsten mislukt.
We zagen plantages waar alle hazelnotenbomen dood waren door de droogte. De drinkwatervoorziening heeft ook periodes stilgelegen omdat het zoute water vanuit de Adriatische zee te ver landinwaarts was doorgedrongen.
De eindeloze onafzienbare soja-akkers hadden de droogte goed doorstaan zo te zien.
Verder richting het zuiden kwamen we langs prachtige moerasgebieden, veelal natuurreservaten, waaruit knalhard de Grote karekieten zich lieten horen.

Bij het ontbijt op de restaurantboot klonk tijdens het ontbijt de muziek van Mieke’s ‘waarheen leidt de weg die wij moeten gaan’
Ik denk speciaal voor ons.

We zijn in Italië, dat betekent ook wc’s die net boven het maaiveld uitsteken, en dus knieën naast de oren.

O ja, da’s waar ook.
Eergisteren ontmoetten we in hotel Willy een Duits stel, vader en dochter die de Alpe -Adria route bijna hadden voltooid.
Vader is 79! Geen E-bike. Weinig bagage, maar sodeju, daar wordt je wel even stil van!
Hij vertelde zijn hele leven fanatiek te hebben gewielrend, dat was volgens hem zijn geheim.
We hebben samen gegeten, het bleken ontzettend aardige mensen.
Het gesprek kwam in de loop van de avond op klimaatverandering en de milieuproblematiek.
(Hij was teleurgesteld in zijn partij, de Grünen, omdat ze naar zijn mening teveel waren afgedwaald van het groene pad door de oorlog in de Oekraïne.)
Hij vertelde nog een anekdote: Ook in Duitsland plakken mensen zichzelf vast aan het wegdek.
Eén dame die zichzelf had vast geplakt bleek net op tijd terug te zijn voor de plakactie van een vliegvakantie naar Thailand.
Oeps.

Onze route voert ons ten oosten van Venetië, over de langgerekte eilanden die de lagune begrenzen. Tussen de eilanden onderling en naar Venetië varen om het half uur veerboten.
De matroos van de ferry tussen Punto Sabbioni en Lido di Venezia, die de passagiers en de fietsers ordentelijk van en aan boord moest begeleiden had, zoals het natuurlijk hoort, strikte opvattingen hoe en wanneer geladen en gelost moest worden.
Toen de boot aanlegde en de matroos de trossen had vastgemaakt liet hij eerst de passagiers van boord gaan.
Logisch. Daarna werd het minder logisch. Eerst moesten de fietsen aan boord.
De vier brede volgeladen vakantiefietsen van ons en een stel Duitsers werden op zijn aanwijzingen pal voor de ingang op het dek gedirigeerd. Er bleef een klein gaatje over voor de voetpassagiers om aan boord te komen, een koffer of een kinderwagen kon er niet meer tussendoor.
Ik dacht nog even, zal ik…maar ik zag aan zijn hoofd dat ik beter mijn mond kon houden.

Nu een tip voor degenen die lekker bijdetijds in het Duits uit de hoek willen komen.
We kwamen twee Duitse tieners tegen op de fiets waar we even een praatje mee maakten.
Toen we we vertelden dat we van NL op weg waren naar Athene vonden zij dat ‘Scharf scharf’
Doe er je voordeel mee.

Toen wij een aantal jaren geleden in de VS fietsten leerden we dat Amerikaanse fietsers die je inhalen een meter of tien van te voren beginnen te brullen ‘passing on your left’ en dat twee of drie keer, echt heel hard. Amerikaanse fietsetiquette.
Absoluut not done is naast elkaar fietsen.
Blijkbaar ook in Canada, want een stel Canadese fietsers spraken er schande van.
Gisteren peddelden we windje mee in het zonnetje toen plotseling een drietal dames op e-bike begonnen te brullen ‘passing on your left’
Amerikanen dus.

Roberto, de gastheer van onze B&B van de afgelopen nacht hield een tirade bij het ontbijt tegen de Italiaanse politiek en machthebbers, waar ik jullie niet mee zal vermoeien.
Toch één verhaaltje,
De docent van het opleidingsinstituut waar zijn ca 20 jarige zoon naar toe ging had aan de 90 studenten van het instituut gevraagd wie er bezwaar tegen zou hebben een microchip te laten implanteren voor social media etc.
Slechts10 hadden er problemen mee.
De docent zag dat als bewijs dat de wereld reddeloos verloren is.

Aan een balkon hing een regenboogvlag met daarop de tekst ‘Pace’. (Vrede)
Op het balkon zat een man een pijp te roken.
Ik zei tegen C, zie je wel die oude gezegden kloppen wel,
‘Een pijproker is geen onruststoker’
C: rollende ogen en een meewarige zucht.

We zijn in Adria.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond