We zijn in Cherai aan zee! C en ik verzamelen ‘zeeënwaarinwehebbengezwommen’ en vandaag wordt de Arabische zee aan ons lijstje toegevoegd. Koud zal het niet zijn. Cherai ligt op een dunne strook land parallel aan de kust met aan de ene kant de zee en aan de andere kant een lagune, net als aan de oostkust van Florida.
Tegen onze verwachting in staat het toerisme hier nog stevig in de babyschoenen, want behalve wat ‘resorts’ , parkachtige stukken groen met verspreide huisjes, zijn er een paar restaurantjes en een ijssalon, meer niet. Het doet E&M denken aan Maleisië.
De enige weg op de landstrook wordt van de zee gescheiden door een muurtje dat als golfbreker dient, en als je wilt zwemmen moet je er overheen klimmen.
Gisteravond zaten verscheiden Indiase families op het muurtje te wachten tot de zon in de zee zou verdwijnen, maar door de bewolking was dat moment jammer genoeg onzichtbaar. Het zag er erg gezellig uit, ze hadden eten meegenomen, de kinderen waren aan het voetballen, er werd gelachen, er heerste een gezellige ontspannen sfeer.

Vanmorgen vroeg voor ons vertrek uit de jungle zat ik om half zes op het terras naar de dieren in het oerwoud te luisteren.
Het geluid wordt in boeken steevast omschreven als een kakofonie, en ik kan geen betere omschrijving bedenken.
Mooi lawaai komt het dichtst in de buurt. Twee vriendelijk aapjes hielden mij op een meter afstand van mij op de balustrade gezelschap.
De linker, een mannetje (gevaarlijke kwalificatie tegenwoordig) zat mij aandachtig te bestuderen en was niet goed uitgeslapen. Hij wreef met beide knuistjes in zijn ogen en gaapte o genegeerd met ver open gesperde mond, dit terwijl hij mij aandachtig bestudeerde. Hij volgde iedere beweging en als ik af en toe opkeek uit mijn boek, keek hij me kalm en geconcentreerd aan.
‘Wat ben je aan het lezen?’
Het rechter aapje was een vrouwtje (idem), zij was wat verlegen. Als ik niet naar haar keek zag ik uit mijn ooghoeken dat ook zij alles volgde, maar zodra ik haar aankeek sloeg ze kuis haar ogen neder.
Toen eindelijk ook het menselijk ras ontwaakte met de daarbij gepaard gaande geluiden, vonden ze het te druk worden en vertrokken ze.
We hebben een uurtje gezellig bij elkaar gezeten.

Even later zag ik een tuinman op een hele rare manier het pad naar de rivier aflopen.
Waarom loopt die man zo raar met zijn armen te zwaaien, dacht ik.
Opeens drong het tot me door, hij loopt met de Zwembadpas!
Hij heeft vast en zeker Kees de Jongen gelezen en is nu fan!

Mijn tempelsokken zijn versleten en mijn linker grote teen steekt naar buiten.
Ik haal een knotje sokken uit mijn bagage en ontrol twee wandelsokken. De linker met een L erop geborduurd, is maat zesenveertig, de rechter met een R erop geborduurd, is maat achtendertig.

In de palmbomen voor ons bungalowtje rennen Vijfstrepige palmeekhoorns door de Kokospalmen.
Het beestje heeft, hoe kan het ook anders, vijf witte strepen op een bruine rug. Niet echt een spectaculair schrijfsel onderwerp, maar het viel me op dat ze op precies dezelfde manier bewegen hebben als Scrat, de Ice Age eekhoorn. Leuk om naar te kijken.

Pal naast de drukke noord-zuidweg langs de kust wordt een nieuwe weg aangelegd. Het tracé is al kaal gemaakt, bomen en huizen zijn verdwenen. Als je de pech hebt dat je huis een stuk op het nieuwe tracé staat, wordt dat gedeelte er gewoon afgezaagd.
De bewoners blijven achter met een half huis, waar ze gewoon in blijven wonen. We hebben er tientallen gezien. Zie foto.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond