Dag 25, Cappadocië.

Weten jullie nog van die drie lekke banden, één achterwiel en twee voorwielen, van dag 24?
En dat ik ze even zou gaan plakken de volgende dag?
Nou….. dat liep verschrikkelijk uit de hand.

Ik begon in een opperbeste bui.
Pom pom pepom , tralala, spulletjes klaarleggen, plakkertjes, vers tubetje solutie, emmer water, schuurpapiertje, bandenlichters, stoeltje erbij voor het gemak, check, ik was er klaar voor.

Eerst maar mijn achterwiel.
De band ging er idioot moeilijk af. Ik heb in mijn leven heel wat banden van velgen gehaald, maar dit sloeg alles.
Ik was er een kwartier mee bezig, de bandenlichters waren niet tussen de band en de velg te krijgen.
De opperbeste bui stond onder druk.
Nou ja, hij was eraf, niet zeuren, even oppompen en de emmer in.
Aha, gelijk raak, een piepklein gaatje.
Geplakt.
Nu nog even de rest van de band controleren.
Hééé…nog een gaatje, maar goed dat ik nog even verder kijk.
Geplakt.
Even laten drogen en hopsa, de band weer in de emmer.
WTF! Nog een gaatje!
Zes gaatjes!
Dat ging snel met de voorraad plakkertjes, maar geen nood, want ik had twee fonkelnieuwe reserve binnenbanden meegenomen.
Dacht ik.
Ik had dus maar één binnenband meegenomen in plaats van twee, en ook nog de verkeerde maat.
De vervangoptie viel dus af.

Na het plakfestijn was de buitenband aan de beurt.
Er bleken talloze petieterige pest doorntjes te zitten van een paar millimeter.
Nu was het moment aangebroken om eindelijk weer eens mijn stoere mannelijke Gerber multitool tevoorschijn te halen.
Ik maakte het geluid van Tim Taylor uit de serie Home Improvement en ben de doorntjes te lijf gegaan.
Inmiddels schoot de ochtend al een aardig eindje op en ik had nog niet eens één band geplakt, maar terugkijkend waren die eerste uren nog niet eens zo beroerd, want nu begon pas echt de ellende.

Ik kreeg de buitenband met geen mogelijkheid meer om de velg.
Wat ik ook probeerde, er bleef een centimeter of dertig snaarstrakke band over die ik niet over de velg kreeg.
Ten einde raad probeerde ik maar de band met een bandenwippers over de rand dwingen.
Met heel veel kracht, gesteun, gevloek en lukte dat uiteindelijk.
Het advies om dat niet op die manier te doen, omdat het gevaar bestaat dat de binnenband klem komt te zitten tussen de bandenwipper en de velg, en daardoor scheurt bleek een terecht advies.
Er was met dezelfde moeite ook een paar vierkante centimeter huid van mijn linker middelvinger tussen de velg en de band blijven zitten, zodat C met de EHBO koffer aan de gang kon.

De opperbeste bui was veranderd in een pikzwarte onweersbui.

Met behulp van Google vond ik in Göreme een mountainbikewinkel.
Na een telefoontje en wat mailtjes bleken ze van alles op voorraad te hebben en ben met een taxi inclusief wielen naar hun toegegaan.
Ze hadden een moderne fietswerkplaats en een flinke voorraad mooie mountainbikes.
Ze organiseerde mountainbiketochten van één dag tot tien dagen en reden dus ook over die pestdoorntjes.
Ze vertelden niet eens te proberen de banden te plakken, maar schroefden het ventiel open en goten 60 ml Schwalbe witte vloeistof in de band, paar keer ronddraaien om het spulletje te verdelen in de hele band, en hoppa, oppompen en weer fietsen.

Zij kregen die buitenband ook niet op de velg! Die bleek net een maatje te klein, dus heb ik als ik thuiskom een serieus gesprek met mijn fietsenboer.

Ik ging terug met een familieflacon witte Schwalbe melk, twee reserve binnenbanden, twee nieuwe buitenbanden en een twee voorwielen, hard opgepompt vol Schwalbe melk, en een dingetje om je ventiel mee open te schroeven.

Toen we bij de bakker in een dorpje brood kochten, lieten we merken dat we het het er heerlijk vonden ruiken.
We werden prompt mee naar achter genomen naar de bakkerij, waar de hele familie druk bezig was Elikmek te maken, een soort knapperige langwerpige pizza’s met een gekruid tomaten/gehakt mengsel erop.
We moesten op krukjes gaan zitten en werden getrakteerd op een bord vol warme Ekmek, zo uit de oven! (Zie foto).
Telkens worden we blij verrast door de lieve gastvrijheid van de Trurkse bevolking op het platte land.


Dag 26, Maçka

Tijdens een koffiepauze op een parkeerplaatsje draaide een chauffeur van een vrachtwagen met drie koeien zijn raampje open,
en demonstreerde dat zijn aansteker leeg was door een poosje verwoede pogingen te doen om een vlammetje aan te knippen.
Hij vertelde een heel verhaal in het Turks en keek ons verwachtingsvol aan.
Wij zijn ook de beroerdste niet, maar een aansteker hadden hadden we niet voor hem, dus ging ik even voor hem een doosje lucifers uit de camper halen.
De chauffeur keek met een vies afkeurend gezicht naar de lucifers en stak de lege aansteker weer uit zijn raam en ging weer knippen.
Na een non verbale uitleg van onze kant, een verhaal in het Turks van zijn kant, accepteerde hij met lange tanden dat hij het met een doosje lucifers moest doen en nam het doosje aan alsof het een warme drol was.
Uiteindelijk was hij er toch wel blij mee denken we, want bij het wegrijden legde hij zijn rechterhand op zijn hart, zwaaide hij en toeterde een paar keer.

Op weg naar Maçka werden we in de bergen op 2200 meter door noodweer overvallen, extreem zware hagelbuien en een keiharde storm dwars over de weg.
Het wegdek veranderde in een ijsbaan en het geluid van de hagel klonk in de camper alsof we door een mitrailleur werden beschoten.
Godendank waren de korrels niet al te groot, anders waren de ramen en de zonnepanelen aan flarden gehageld. (Zie foto)
Het duurde een uur, waarna de hagel overging in enorme hoosbuien. De weg veranderde van een ijsbaan in een rivier en bruine modderstromen storten zich van de hoger gelegen hellingen naar beneden en vermengden zich met de rivier.
We zijn stapvoets met af en toe stoppen (door te stoppen gaat het niet minder hard hagelen) er doorheen geschuifeld.
Een tikje té avontuurlijk, het is goed afgelopen.

Inmiddels reizen we sinds een paar dagen min of meer gezamenlijk op met een ander stel dat we al leerden kennen in Nederland bij de kennismaking van de Georgie/Armenië gangers.
In die twee landen zijn geen campings, en het plan is dat we dan ivm de veiligheid op dezelfde plaats overnachten.
Voor ons een experiment, we hebben eigenlijk een gloeiende hekel aan iets gezamenlijks, maar omdat we willen fietsen en de camper niet onbeheerd willen achterlaten b.v. ergens in de bergen van Georgië , hebben we ons met grote aarzeling aangesloten bij dit initiatief.
In eerste instantie zouden dat zes campers zijn, maar door ziekte en pech zijn er vier overgebleven.
Het zijn allemaal aardige mensen, maar met Anneke en Ton uit Hollandse Rading kunnen we het bijzonder goed vinden, zelfde humor, staan voor alles open, zeuren niet, kortom, erg leuk om dingen gezamenlijk te doen.
De ander twee stellen zijn heus wel aardig, maar die gaan we op flinke afstand houden.

Dag 28, Georgië, Batoemi

De grenspassage van Turkije naar Georgië verliep zoals te verwachten chaotisch en bureaucratisch tegelijkertijd.
Twee dingeneen fijne jongens die zo voordringen. wil ik er uitlichten, want die hadden we nog niet eerder meegemaakt.
Ten eerste de Russen die gewoon de rij voor de douane voorbijreden en vooraan zich ertussen persten zonder een volksopstand te veroorzaken.
In normale omstandigheden ga ik bij voordringers onmiddellijk de confrontatie aan, (ik heb in de rij voor het Concertgebouw eens op een haar na een patserige voordringer te lijf gegaan, maar de suppoosten kwamen er net op tijd tussen) maar aan de grens hou je je altijd, onder alle omstandigheden koest.
Waarschijnlijk zijn het ook niet zulke fijne jongens die zo voordringen.
Ten tweede werden we bij het verlaten van Turkije te verstaan gegeven ‘money, bank’.
We begrepen er niets van en besloten gewoon door te rijden naar de slagboom tussen Turkije en Georgië.
Nou, daar kwamen we dus niet langs. Terug uit.
We werden naar een klein loketje verwezen met een bordje ‘Bank’ erboven.
Achter het schuifraam dat op een minuscuul kiertje stond, zodat je bijna niet kon zien wat erachter gebeurde, zat een moeilijk te ontwaren man die stuur bewegingen maakte.
Ah! Hij wil ons kentekenbewijs zien.
We bleken een verkeersboete te moeten betalen.
Vol verwachting wachtten we de hoogte van de boete af, het viel hopelijk mee.
Het viel mee.
€0,43.
Geen idee waarvoor.

Ali en Nino, een prachtig bewegend beeld, waarbij de ze in een cyclus van 8 minuten met elkaar versmelten. Zie foto’s.

Ali and Nino is a famous bronze sculpture in Batumi, Georgia, depicting two lovers from different cultures embracing and then separating. The 8-meter-high statue stands at the seaside Boulevard and was created by Georgian artist Tamara Kvesitadze in 2010.

The sculpture is based on a novel with the same name by Azerbaijani author Kurban Said, telling the love story between Muslim Ali and Christian Nino in Baku during the early 20th century. The novel is set in the city of Baku, Azerbaijan, and has become a symbol of tolerance and multiculturalism in the region. The Ali and Nino statue in Batumi, Georgia, is based on the main characters of the novel and has become a popular tourist attraction. The statue's kinetic design allows it to move and change its shape, symbolizing the ups and downs of the couple's relationship. Ali and Nino is a famous bronze sculpture in Batumi, Georgia, depicting two lovers from different cultures embracing and then separating. The 8-meter-high statue stands at the seaside Boulevard and was created by Georgian artist Tamara Kvesitadze in 2010.

Dag 29, Batoemi.

Batoemi is een mondaine stad, tenminste de strook langs de kust, met een Amerikaans aandoende skyline.
Verder landinwaarts zijn sloppenwijken.k
De kilometers lange boulevard wordt druk bevolkt met Russische en Turkse toeristen.
De kortgeschoren Russische mannen zien eruit als prototypes van patserige criminelen.
Ze lopen hanerig over de boulevard, zonder een millimeter van hun koers af te wijken voor andere wandelaars, want dat staat hun opgeblazen inktzwarte ego hun niet toe, want iedere koersconcessie is een nederlaag.
De bijbehorende vrouwen hebben enorme pruillippen, wapperende oogwimpers en enorme borsten en billen, lopen op stiletto’s of designer gympjes in super strakke pakjes naast hun stoere mannen.

Het Georgische alfabet bestaat uit 33 verschillende kriebeltjes.
ქართული ანბანი შედგება 33 სხვადასხვა ჩანაწერისგან

Overigens bedienen veel Georgiërs (net als de Chinezen zich van een vereenvoudigde versie die wat praktischer is.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond