Dag 20, naar Turkije

Wat een opluchting, we zijn weer onderweg.
Hoe mensen drie weken kunnen doorbrengen op hetzelfde strand is me een raadsel.
Tegenover ons stond een Grieks echtpaar dat we zelfs niet hebben kunnen betrappen op verlaten van hun kampeerplek.
O ja, wel om te douchen, maar bijvoorbeeld in zee zwemmen deden ze niet aan. (50 meter lopen)

Ik zit, terwijl ik dit schrijf (06.05) naar een Bonte specht te kijken die nogal lawaai maakt en check even of mijn app wel bij de tijd is, en ja hoor, het is volgens Merlin bird id een Bonte specht, sterker nog, het is een Syrische bonte specht. Vlekkie minder, net wat anders. Ik zou het in geen honderd jaar gezien hebben, maar Merlin is zeker van zijn zaak. Merlin weet ook dat we in de buurt van Çanakkale kamperen, dus bij het horen van een vogel graaft hij in zijn geheugen naar Çanakkaleense vogels. Erg knap, Merlin.

Ook is de eerste Turkse hond op bezoek geweest, lief beest, zie foto.

Om acht uur ‘s avonds werd aan het andere einde van de camping een straaljager gestart.
Een angstaanjagend gebrul werd gevolgd door enorme witte wolken die over de camping rolden
We zaten lekker buiten in het donker te lezen en zaten verstard naar de naderende wolken te kijken.
Alarm! We worden aangevallen, vergast!
We schoten overeind en de sprongen de camper in en deden als razende de ramen, het dakluik, de schuifdeur dicht en wachtten het naderende onheil af.
Alles werd ondoorzichtig wit buiten de camper en er siepelde een chemische lucht door de ventilatieroosters naar binnen, maar wat kun je doen? Niets!
Na een poosje kwam het zicht beetje bij beetje terug en werd de witte wolk door een briesje weggeblazen.
Ik ben naar een Turks gezin gelopen dat wat verderop stond en gevraagd wat er was gebeurd.
Ze waren duidelijk niet onder de indruk, ‘oh, gewoon, insecticiden, tegen de muggen’
🦟

Dag 21, stukje ten zuiden van Kepsut, vrij kamperen aan een bijna droog riviertje vol schildpadden.

We hebben vandaag een stuk langs de westkust gereden, een dichtbevolkte drukke streek die niet uitmunt in natuurschoon.
Het toerisme wat we hebben gezien is puur gericht op de autochtone bevolking, je ziet alleen Turkse mensen op het smalle strookje kiezelstrand tussen de weg en de zee met een parasol en een koelbox.
Vanaf Edremit zijn we oostelijk door prachtig natuurschoon door bergen voorbij Balikesir gereden.

De tussenstop in Assos, een toeristisch plaatsje met veel archeologische opgravingen, was wel gedenkwaardig.
We belandden met de camper op de een of andere manier midden tussen de honderden kraampje met prullaria in de nauwe straatjes.
We konden net onder de zonneschermen door die over de straatjes waren gespannen en konden uit het raampje zonder uit te stappen een prachtig paard van Troje of een brons of zilverkleurig Griekse krijger in harnas kopen.
Je zou verwachten dat de omstanders en de uitbaters pissig zouden worden door zo’n idioot met zo’n camper midden tussen de kraampjes, maar nee hoor, iedereen bleef vriendelijk en was behulpzaam om ons er weer uit te loodsen.

We hebben even gegoogled of Troje de moeite waard was, maar we zagen op de foto’s dat er niets meer overeind stond, alleen maar wat muurtjes.
We hebben dergelijke taferelen eerder gezien en weten dat als er, in onze ogen, niets meer te zien is, we er niet veel aan vinden.
‘Dit was de keuken’ (4 lage afgebrokkelde muurtjes)
We zijn Troje voorbij gereden.
Excuses aan de klassiek opgeleiden onder de lezers.

We hebben wel een uniek(!) nep paard van Troje bekeken in Çanakkele.
Zie foto.

De Turken , niet vies van enige commercie, maar verstoken van originaliteit, hebben 90% van alle winkels en restaurantjes tussen Çanakkele en Troje Troya of Truva genoemd.

Wat ik bijzonder aardig vind is dat de economie zichtbaar is langs de weg, in tegenstelling tot Nederland, waar alles is weggeborgen achter gesloten deuren en hoge hekken.
Alle ambachten hebben de deuren wijd open en hebben duidelijk niet genoeg aan de werkplaats binnen en puilen naar buiten de stoep op. Het leven in de stadjes ziet er daardoor een stuk levendiger uit dan b.v. het bedrijventerrein in Almelo.

Dag 22, Afyonkarahisar.
Ons overnachtingsplekje afgelopen nacht was volkomen vrij van licht- en stofvervuiling. Het was helder weer, zodat we een adembenemend mooie sterrennacht konden zien.
De Melkweg openbaarde zich op een manier die we zelden hadden meegemaakt, één grote heldere lichtbaan.
Als kers op de taart stond Mars net boven de bergen prachtig rood te zijn.


We lazen dat Afyonkarahisar bekend staat om de thermaal baden.
‘Laten we eens gek doen’ zeiden we, ‘we gaan badderen’
We wilden niet naar een of ander fancy hotel, en na wat zoeken kwamen we terecht bij een wat vaag particulier adres, waar we ons konden onderdompelen in een gigantische betegelde bak.
Boven de bak waren twee kranen, één waar gloeiend heet, naar zwaveldioxide stinkend water uitkwam, en een koud waterkraan.
Beide kranen spoten enorme stralen en de bak was binnen een kwartiertje vol.
In eerste instantie wilden ze ons een totaalpakket verkopen , én badderen én slapen, maar dat hebben we af weten te wimpelen.

Nou, daar lig je dan.
Even later lig je nog steeds.
‘Warm hè?’
‘Ja, lekker warm’
‘Je kan wel languit liggen’
‘Ja, dat is zo, thuis niet hè?’
‘ Nee’
……….
……….
Na een kwartiertje hebben we ons boeltje weer ingepakt, brandschoon, tot in naden en kieren.

We staan vannacht een stuk prozaïscher, in een park, ingeklemd tussen een moskee, een treinstation en een Lunapark die alle drie knap veel lawaai maken. We hebben het Lunapark bekeken, het bleek een treurig aftands iets te zijn, alle grote attracties waren buiten werking. De kinderen genoten zichtbaar, die zagen het verval niet.

Dag 23, Konya

Op weg naar Konya, vanavond gaan we naar Derwisj gebedsdienst, bezoeken we twee karavanserais die helaas beide waren gesloten.
Misschien omdat het vandaag een nationale feestdag is.
Als ik aan de eerste WO denk, dan kom ik niet verder dan de moord of Frans Ferdinand, de loopgravenoorlog in België en Frankrijk, mosterdgas, onnoemelijk veel doden, monumenten in de Franse dorpjes en de poppy’s op de revers van Engelse politici om vooral maar te laten zien dat ze vaderlandslievend zijn.
De slag bij Gallipoli in Turkije waarbij meer dan een half miljoen geallieerde en Turkse soldaten zijn gesneuveld kende ik, tot mijn grote schaamte, eigenlijk niet.
De Turken hebben gewonnen en Mustafa Kemal Pasha, de latere Atatürk, leverde daar een grote bijdrage aan.
Na de overwinning werd Atatürk in 1923 president.
Hij heeft het moderne Turkse rijk vormgegeven, hetgeen vandaag wordt gevierd.

Het landschap onderweg doet me denken aan de eindeloze lege vlakten die je op plaatjes ziet van Mongolië.
We rijden over een hoogvlakte, links en rechts zien we vaag in de verte kale bergtoppen, de vegetatie is na de hete zomer geel en verdort.
Hier en daar zijn kleine akkertjes die door boeren worden besproeid en vergeleken met de dorre steppen onnatuurlijk groen zijn.
De dorpjes worden nu beetje bij beetje minder westers, de winkeltjes en werkplaatsen doen aan de taferelen denken die je over de hele wereld in derde wereldlanden ziet.
De temperatuur is heerlijk, de hoogvlakte ligt op zo’n duizend meter hoogte, waardoor de afgelopen nachten zelfs aan de frisse kant waren.

De gastvrijheid tijdens onze lunch in een klein stadje is hartverwarmend.
Met de spreekfunctie van Google Translate kunnen we met de ober wat woorden uitwisselen en met de fotovertaalfunctie kunnen we flarden van het menu lezen. Soms zegt Google wel rare dingen.
Zo stonden er volgens de app kippentegels op het menu.

Ik verwachtte van de Derwisj gebedsdienst een toeristische voorstelling zou zijn, maar dat is beslist niet zo.
Verreweg de meeste toeschouwers waren Islamitische Turken
Het was een prachtige, waardige gebeurtenis, met mooie muziek en mooie dans.
De devotie van de Derwisj dansers was ontegenzeggelijk niet gespeeld, ze raakten in een religieuze trans, om hun as en om elkaar draaiend over de houten vloer waarbij hun witte rokken wijd uitwaaierden.
We waren diep onder de indruk.

Dag 24, Cappadocië

Onderweg naar de camping bij Göreme zijn we gestopt bij een ondergrondse stad waar lang geleden de Christenen zich schuilhielden voor de Romeinen.In tegenstelling wat de toeristen wordt wijsgemaakt vertelde onze universitair geschoolde gids dat de onderaardse woningen en gangenstelsels alleen in geval van gevaar werden bewoond. Archeologen hebben bewijs gevonden dat de langste periode dat de woningen werden bewoond ongeveer zes maanden was. Het vee en de voorraden werden in de bovenste laag opgeborgen, op niveau -2 de welvarenden en op de lage niveaus, tot - 8, de arme sloebers. Er is niet veel veranderd dus.
Veel kruip door sluip door, C moest zich vermannen om de strijd met de nauwe ruimtes diep onder de grond aan te gaan, maar ze heeft gewonnen.
Dat ik met mijn wrakke knieën door de lage tunnels ben gekomen is een wonder.
Het moet voor degenen die gebukt achter mij liepen een spectaculair gezicht zijn geweest.

Als jullie ooit in Cappadocië komen , ga dan vooral die ballonvaart doen.
Ik kan niet beschrijven hoe prachtig het is, ik doe er een paar foto’s bij.
Duur, maar iedere cent waard.

‘‘s Middags zijn we gaan fietsen over de talloze gravelweggetjes tussen de vreemde rotsformaties door.
We hebben drie, ja, drie lekke banden gekregen!
Er lagen op de weggetjes allemaal van die keiharde gele pestdoorntjes.
Kak kak kak.
Morgenochtend alles plakken, teiltje erbij, vooral erg zen zijn, anders wordt het niks.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond