Behalve om een hotel te vinden, hebben we Google Maps in het begin ook geraadpleegd voor info over restaurants, winkels, openingstijden etc. etc.
De kaart mag dan betrouwbaar zijn, voor de rest is het nutteloos. Winkels die niet bestaan, zelfs nooit bestaan hebben, volgens autochtonen en openingstijden kloppen al helemaal niet. Na een paar weken namen we zelfs niet eens meer de moeite om Google Maps te raadplegen.

In Loutraki zat, in het restaurant waar we aten, aan een lange tafel een groep van 40 zwaarlijvige middelbare Letten met brede hoofden.
Zet een groep van 40 Italianen aan een tafel en het horen en zien vergaat je.
Niet bij Letten.
Ze wisselden af en toe een woord, maar de meesten zaten stil voor zich uit te kijken.
Op een gegeven moment ontstond er consternatie, de ober kwam met 40 bordjes met daarop chocolade cake en vanille-ijs.
Dat hadden ze helemaal niet besteld! Hiervoor gingen ze echt niet betalen!
De ober probeerde ze duidelijk te maken dat het toetje gratis was.
Toe dat was doorgedrongen bedaarden ze weer.
Daarna kwam het afrekenen. Dat ging per bestelling!
De ober had zo’n twintig papiertjes met onuitsprekelijke Letse namen.
Hij riep een naam, twee keer, drie keer, tot de desbetrefende Let zich erin herkende en kon worden afgerekend.
En dat twintig keer, net een onnavolgbare arthouse film.

Het kanaal van Korinthe verbindt de golf van Korinthe met de golf van Egina.
Ons hotel in Loutraki was net aan de andere kant van het kanaal aan de kant van de golf van Korinthe.
We hadden bedacht die dag maar 45 km te fietsen en ‘s middags bij het hotel lekker in zee te gaan zwemmen.
Om een uur of half twee waren we al lekker opgeschoten en naderden de brug over een stille provinciale weg.
We hadden al bijna de zwemkleding aan.
De weg was stil, en de brug was weg,
αυτό το μέρος ινε χάλια!
Dat werd omfietsen, honderd meter klimmen in een paar kilometer over pestweggetjes tussen armetierige bedoeninkjes door met enorme loslopende honden met blikkerende tanden.
Ik heb een paar keer een goed gesprek met ze moeten voeren om gaten in onze kuiten te voorkomen.
Toen de brug over aan het andere eind (een en al toerisme) en weer terug naar beneden naar Loutraki aan de andere kant van het kanaal. Vier uur lagen we in zee.

C: daar is de alligator.
Ik: een krokodil? Waar dan?
C: nou, daar!
Ik: ik zie geen krokodil, waar dan precies?
C: nee eikel, een elevator.

Op weg naar Megara fietsten we tussen enorme raffinaderijen door met langs de weg overal bordjes ‘verboden te fotograferen’.
Zie foto.

Wie kan mij vertellen waarom iedereen loopt te telefoneren met de telefoon horizontaal balancerend op drie vingers als een vliegdekschip, en niet gewoon aan je oor?

Het gaat goed met de economie van Griekenland. S&P heeft haar kredietwaardigheid verhoogd naar van BB+ naar BBB.
We hebben een aantal Grieken de laatste weken gevraagd naar het effect van de verbeterde economie op hun eigen leven.
Hun antwoorden waren eenduidig: niets, het gaat alleen maar slechter met ons. De salarissen blijven hetzelfde, ondanks de hoge inflatie. Een leraar die we spraken verdiende € 1000 per maand en werkte illegaal in het familiebedrijf om rond te kunnen komen.

We hebben in Athene Seçil en Alexios ontmoet, een stel dat we kenden van onze fietsreis naar Istanbul.
Alexios heeft geschiedenis gestudeerd en weet heel veel over Athene, ook over de recente ontwikkelingen in de stad.
Volgens hem is de corruptie zo wijd verbreid dat iedereen met geld zijn eigen gang kan gaan. Er worden gebouwen afgebroken en nieuwe gebouwd zonder vergunningen, zelfs een heel nieuw winkelcentrum. Op die manier zijn talloze mooie oude panden verdwenen om plaats te maken voor hoge glazen en betonnen torens.
Ook voor hun gold dat hun financiële situatie eerder verslechterde dan verbeterde de afgelopen maanden.
Volgens hem is het een grote misvatting om Griekenland als een west Europees land te beschouwen, of een Balkan land. De mentaliteit van de Grieken ligt naar zijn zeggen veel dichterbij die van de Turken. Dat is de voornaamste reden dat hervormingen zo moeizaam gaan.

We zijn in Athene. C. gaat een samenvattend stukje schrijven over onze reis, die is daar beter in dan ik.
Een voorproefje: ik ben drie keer van mijn fiets gevallen, dat is zo’n beetje het gemiddelde, ik ben 1 petje verloren, heb 36 keer mijn schenen opengehaald aan de messcherpe puntjes aan mij pedalen, we zijn twee keer natgeregend in 7 weken, mijn fietshandschoentjes stinken als een beer en we hebben samen een heerlijke reis gehad.

We hebben ieder 6 tassen, en in het vliegtuig mag je maar 1 stuks ruimbagage en 1 stuks handbagage hebben.
Hoe los je dat op? Met een Dimpa!
(Ooit deze gouden tip van J uit H gehad)
Zie foto. Toen we Piraeus binnen fietsten hebben we er een paar bij IKEA Piraeus gehaald, we kwamen er praktisch langs!
Een IKEA niet groter dan een flinke HEMA, een verademing.
2,99 p/st.

Tenslotte kwam het fietsen gedoe.
Zoeken naar een fietsenwinkel die fietsdozen heeft
Fietsen uit elkaar halen en inpakken in te kleine mountainbike dozen
Hoe krijg je ze in het hotel?
Hoe krijg je ze op het vliegveld 35 km van Athene?
We hebben gisteren een taxichauffeur aangeschoten, die beloofde met een bestelbus eerst naar het hotel te komen, Dimpa’s laden, dan naar de fietsenboer waar de ingepakte dozen klaar stonden, dan naar het vliegveld om het hele zwikje in het bagagedepot achter te laten tot maandag en te slotte met de metro terug naar de stad. De taxichauffeur schatte de kosten op €60.

De chauffeur kwam met een gewone taxi. Eén doos werd er in de lengte ingeperst, C kon nog net haar hoofd kwijt tussen het portier en de doos. De tweede doos er dwars bovenop, vastgebonden met 1 snelbindertje. De chauffeur beloofde heel voorzichtig te rijden.
Toen we op de snelweg met 160 km/h richting vliegveld reden, werden we het eens over de definitieve prijs, € 120.
We hadden eigenlijk niet anders verwacht.

Morgen vliegen we naar huis.

Dank voor al jullie leuke reacties en tot misschien een volgende keer?

C:

Het zit erop, het is gedaan!

Het begon met; zullen we nog een keer op de fiets stappen? Maar waar naartoe?
We hebben al de mazzel gehad de afgelopen jaren zoveel fietstochten te kunnen maken dat het moeilijk werd.
Wel in Europa dat stond vast.
Eureka: Rome? Nee, Athene en misschien door naar Istanbul waar we zulke leuke herinneringen aan hebben.

Het landschap is variërend geweest.
De polder vlak bij huis, de meanderende rivieren zoals de Maas, de Rijn, de Main en de Tauber.
Van bospaden, pittoreske vakwerkhuizen dorpjes, de Alpen tot de Po vlakte in Noord Italië.
De lagune bij Venetië met zijn eilandjes en via de Adriatische kust en het agrarische binnenland met zijn uitgestrekte akkers en olijfbomen naar de Griekse azuurblauwe kust, de kleinschalige boomgaarden met pistachenoten-, kersen-, perzik- en amandelbomen.
En uiteindelijk naar de bergen van de Peloponnesos.

Oostenrijk viel een beetje tegen. Ik had me erg verheugd op dit gedeelte van de tocht en zag een soort landschap met Alpenweiden voor me met her en der een Milka koe, een soort Sound of music landschap met sneeuw op de toppen van de bergen.
Helaas was het iets minder romantisch.

Het laatste stuk richting Grado in Italië heeft veel goed gemaakt, prachtig en spectaculaire uitzichten, kleine bruggetjes met herders die met hun kuddes overstaken.

Het verwonderd en verrast me altijd weer hoe aardig de mensen onderweg zijn of ligt het misschien ook aan je zelf?
Ben je relaxter en opener en maak je je niet zo druk want ach dan kom je wat later aan.

De Duitsers zijn uiterst correct en verlangen dat ook van jou. Dus niet per ongeluk een straatje in fietsen wat niet mag want dan gaat het raampje open en wordt je berispt dit in tegenstelling tot de Grieken die op zo een moment lachend de duim naar je opsteken.👍
Maar allemaal vriendelijk, behulpzaam en gastvrij.

Hoe zuidelijker hoe rommeliger.
Dit geldt voor veel, voor de wegen, de huizenbouw, helaas ook voor het afval .
Met hekken omzoomde stukjes grond waar blaffende honden aan een ketting hun dag slijten.
Lege en verloederde gebouwen tegenover een verzorgd groentetuintje.

Op de tocht heeft de wind weer door onze haren geblazen, de zon onze bolletjes beschenen en het stof is neergedaald op onze fietsen.
Wat is er nou toch zo leuk aan een fietstocht?
Het leven is heerlijk simpel op de fiets, het betekent vrijheid, de dag nemen zoals die komt én je snuift een klein beetje het leven op van je medemens.
Het was weer een top reis!

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond