We hebben vanaf Tblisisi de 212 km lange Military Road gereden tot aan de Russische grens en weer terug.
Dat klinkt saai, maar dat was het absoluut niet, ik vond het de mooiste etappe van deze reis tot nu toe.

De Military Road is in feite het eeuwenoude tracé van de enige handelsroute over het Kaukasusgebergte tussen Rusland en Georgië, die tegelijkertijd ook diende voor de invallen van verschillende legers.
Al in 1300 gebruikten de Mongolen de route om Georgië te veroveren. Ook de Perzen en de Romeinen hebben van de enige ontsluiting tussen het noorden en zuiden gebruik gemaakt.
Het zijn de Russen geweest die het wegdek hebben verhard om militair transport mogelijk te maken waardoor ze hun greep op Georgië konden versterken.
Tussen 1799 en 1863 is stukje bij beetje het wegdek verbeterd waarbij de bevolking van de bergdorpjes in Kaukasus moest wijken voor de Russische belangen.
Aan het begin van de 19e eeuw verklaarde de brute Russische generaal Aleksey Petrovich Yermolov dat zijn het zijn streven was dat zijn reputatie zodanig afschrikwekkend moest zijn, dat verdere fysieke bewaking van de route overbodig was.
De weg is tussen 2006 en 2013 wegens lawines, aardverschuivingen en spanningen tussen Rusland en Georgië dicht geweest.
Na de heropening is de weg weer volop in gebruik, ondanks allerlei pesterige restricties van Russische zijde voor Georgische burgers.

Toen we vanuit Tblisi de bergen inreden werd al snel duidelijk dat de weg niet zomaar een gewone weg was.
We kwamen in de eerste kilometers tussen de hoge bergen bij een stilstaand colonne van ongeveer 600 vrachtwagens, die zoveel mogelijk aan de rechterkant van tweebaansweg geparkeerd stond, zodat het klimmende en dalende verkeer de overgebleven rijbaan moest delen..
Met gebruik van de berm en kleine gaten tussen de geparkeerde vrachtwagens lukte dat net.
Als we in de verte een tegemoetkomende vrachtwagen zagen, zochten we snel een veilig heenkomen op een iets breder stukje weg.
Aan het einde van de colonne vrachtwagens stond een politieauto die het sein op groen zet als de colonne in beweging mag komen richting Russische grens. We hadden geluk, we waren de colonne voorbij voordat die ging rijden. Als je de pech hebt achteraan te moeten sluiten duurt het ritje omhoog naar de grens al snel 6 uur.
De weg kronkelt tussen de enorme bergen omhoog met af en toe een reeks krappe haarspeldbochten waar de opleggers zich kruipend doorheen worstelen. Klimmend verkeer heeft voorrang en op de terugweg moesten we lang achter een vrachtwagen wachten totdat een klimmende vrachtwagenchauffeur zo vriendelijk was even te stoppen voor de bocht.

Halverwege de klim moet alles door een smalle galerij van een paar honderd meter, waarbij tussen de opleggers een paar centimeter ruimte overblijft bij het passeren. (Zie foto). Af en toe gaat het echt niet en moeten chauffeurs uitstappen en elkaar helpen door de overhellende huik een beetje opzij te duwen.
Dat alles bij elkaar geeft een dynamiek waar ik ontzettend van geniet.

Vlak na de hoogste pas (2400m) ligt het dorp Gudauri, dat tot een wintersportplaats wordt ontwikkeld.
Ik heb geen planologische samenhang kunnen ontdekken, de accomodaties worden lukraak op de hellingen gebouwd zonder dat iets aan de infrastructuur wordt gedaan.
De weggetjes zijn nauwelijks te berijden en rondom de appartementen en hotels ligt het bouwafval.
Bijna alles is onafgemaakt en je ziet het verval al weer toeslaan.

We zijn met de splinternieuwe kabelbaan omhooggegaan, en moesten onze camper op een gravelweggetje parkeren omdat de enorme net aangelegde parkeerplaats onbruikbaar was vanwege de defecte slagbomen.
Vanuit de gondel konden we zien dat er een siermuur schuin dwars over de parkeerplaats was gebouwd, waardoor parkeren sowieso lastig zou worden.

Na de pas passeer je het Russisch -Georgische vriendschapsmonument dat wordt gevormd door een enorme halfronde muur, betegeld met een mozaïek. Het is meer curieus dan mooi.
Ik heb in de voorstelling zes St. Jorissen met draken kunnen ontdekken, verder veel ridders.
Het allerbelangrijkste was dat er een geocache lag.

Even verderop verschenen in de velden naast de weg tientallen, een eindje uit elkaar gelegen kleine hutjes, waar halal schapen werden geslacht en geroosterd voor de Moslim chauffeurs. Zie foto’s
Herstel, waar schapen halal werden geslacht.

Op 25 km voor de Russische grens vonden we het welletjes, en vonden een prachtige wildkampeerplek in de Sno vallei
We hielden liever een stukje veiligheidsmarge tussen ons en het Russisch gevaar.

Hoewel het motregende en de lucht gierig was met zuurstof, zijn we toch een stuk gaan fietsen door de vallei.
Via gravelwegen kwamen we bij een overduidelijkschrijnend arm dorpje.
Aan het begin van het dorp stonden een stuk of zes mannen op een bruggetje ons onverholen vijandig aan te kijken.
Het voelde als voyeurisme als we door het dorp zouden fietsen, dus hebben we een andere weg gekozen.
We snapten het wel, hoe moeten die mannen, geboren en getogen in structureel onveilig, door eeuwenoude conflicten verscheurd land, twee fietsers (!) in fel gekleurde outdoorkleding anders interpreteren dan gevaarlijke buitenstaanders?

We hebben onderweg twee kloosters bezocht, zie foto’s.
Georgië is een land voor kloosterfielen, ikzelf zit ruim aan mijn tax.
In een van de kloosters stond een priester hardop eentonig uit de bijbel voor te lezen toen hij uit een ooghoek zag dat Anneke voorbij een voor ons onzichtbare grens een verboden stuk klooster betrad.
Hij las door, maar molenwiekte met zijn rechterarm Anneke terug over de rode lijn.
En dat terwijl ze toch echt zedig was gekleed met hoofddoek en omslagjurk.
Hij bleek toch even van zijn á propos, want hij moest even snel bladeren in zijn enorme bijbel om zijn tekst terug te vinden.
Zijn stem viel terug in de groef, en de eentonige oplees sessie werd hervat.

Ik zit veilig net naast een appelboom te schrijven die om de zoveel tijd met een flinke plof een appel op de grond gooit.

Af en toe komen we langs een verzameling kraampjes die de vreselijkste souvenirs uitgestald hebben, met daartussen een busladingingen Chinese toeristen.
Gekker kan het niet worden, Chinezen die helemaal naar Georgië reizen om langs de weg souveniertjes die in China gemaakt wordt te kopen, en die vervolgens terug te brengen naar China.

De terugweg was opnieuw een geweldige ervaring.
Het hoe van het reilen en zeilen rond zo’n belangrijke handelsroute is voor mij fascinerend om te ontdekken.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond