Dag 30, 31 en 32 Mestia.

De rit van Batoemi naar Mestia, hoog in de bergen bij de Russische grens, was veel en veel te lang.
We geloofden Tom niet toen die zei dat we over de laatste 125 kilometer 5 uur zouden doen, maar hij had gelijk.
De weg was bar slecht, op veel plaatsen smal en over hele lengtes voor de helft in het dal gestort, zodat er één rijbaan overbleef.
Niemand wilde langs het randje van de afgrond rijden, dus stuurden de vrachtwagens en busjes met twee wielen over het midden van de overgebleven rijbaan en twee wielen door de rotsachtige berm.
Wij kopieerden die methode, zij het stapvoets.

In de bergen in Europa zie je wel van die waarschuwingsborden dat er vallend gesteente op de weg kan liggen, maar eigenlijk zijn de wegen allemaal steenvrij, op een enkel kiezeltje na.
Nou, hier niet, er liggen overal rotsblokken op de weg.
Je moet bij ieder scherpe bocht op je hoede zijn voor wat er na de bocht op weg kan liggen.
Een chauffeur van een verlaten bestelbusje, (hoe lang stond dat ding er al? Een dag? Een week?) had niet goed uitgekeken en was over een rotsblok heen gereden. De hele onderkant lag op het wegdek, inclusief een zwart oliespoor.

Wij dachten dat Turken kamikaze piloten waren achter het stuur, maar die zijn lammetjes vergeleken bij de Georgiërs.
Het verkeer doet me denken aan de patronen die botsautootjes maken op de kermis.
Ik heb wel eens gelezen dat volkomen ‘random’ patronen praktisch onmogelijk zijn te produceren, nou, ik weet een perfecte bron: het Georgische verkeer.

Iedereen weet van de loslopende koeien in India, welnu, hier in Georgië lopen ze ook vrolijk over de snelweg en de provinciale wegen.
Ook de varkens trouwens. Ze zijn wel makkelijk te ontwijken, want ze maken geen rare bokkesprongen.

De natuur in de bergen is prachtig. Om ons heen zien we gletchers, woeste bergstromen, hoge pieken en tientallen verdedigingstorens (Svan genaamd) uit de middeleeuwen.. Zie foto.
Mestia en de omliggende dorpen liggen in Boven Svaneti, de naam van deze streek, aangemerkt door UNESCO als werelderfgoed.

Overal lopen honden los, en tot nu toe komen ze allemaal in aanmerking om door mij meegenomen te worden terug naar Nederland.
In Georgië zie je niet meer de typische grote gele berghond die je in Turkije overal ziet, maar meer een ratjetoe waar ik nog geen dominant type bij heb kunnen ontdekken.

We hebben met z’n vieren, Anneke, Ton en wij, een taxibusje gehuurd voor een rit naar Ushguli, een geïsoleerd dorpje op 2200 meter hoogte. Het is, in tegenstelling van de nog hoger gelegen dorpen in de Kaukasus, permanent bewoond.
Door het dorpje wandelend valt op dat werkelijk alles wordt hergebruikt om de huizen bewoonbaar te houden, zo worden stalen vaten platgeslagen voor dakbedekking en schuurtjes, afgedankte meubelonderdelen zijn geïntegreerd in schuttingen en muren van huizen. Je zult wel moeten als is zomers de dichtsbijzijnde winkel op ruim twee uur rijden afstand liggen en ‘s winters is het dorp een groot gedeelte van de tijd volkomen onbereikbaar.
(Bochorna, een dorpje verderop, op 2350 meter is bewoond, maar wordt in de winter verlaten op één persoon na)
Een straalverbinding heeft via internet de buitenwereld in het dorp gebracht.
Ze kunnen dus wel lekker Netflixen als de sneeuw twee meter hoog ligt.

Als we langs een van de wachttorens lopen horen we vlak boven ons vogels.
Het blijken een stel torenvalken te zijn die af een aan vliegen door een gat in de muur.
Zo laat in het seizoen nog kuikens?
We blijven een tijd staan kijken, het is een lust voor het oog.

Onze chauffeur sprintte a la Max Verstappen van bocht naar bocht, vol gas, keihard remmen, en rukte bij het naderen van een van de vele kruizen langs de kronkelende bergweg zijn pet van zijn hoofd, smeet hem in het midden console en sloeg drie keer een kruisje, waarna de pet weer op ging.
We hoopten dat het niet zo was dat hij zijn leven volledig in de handen van God legde bij de haarspeldbochten.
Aangekomen in Ushguli haalde hij een fles wodka uit zijn handschoenenkastje, die hij gezellig met een vriend begon soldaat te maken.
De terugweg ging nóg sneller.

Ruwe schatting: in Georgië heeft 50% van de auto’s het stuur aan de rechterkant.
Ik heb uitgezocht waarom.
Ze zijn een stuk goedkoper dan auto’s met het stuur aan de linkerkant.
(Ik kon er helaas niet achterkomen waarom)
Ik lees ‘Aan de rand van een groot bos’ van de Georgische schrijver Leo Variashvili, en dat speelt zich voor een gedeelte af in Ushguli.
Mooi boek

Ik zit voor de camper, die het grasveld van het Chateau van Prins Alain Murat en Prinses Veronique Murat staat.
Kijk, dat is nog eens een binnenkomer.
De Muratjes zijn geen doorsneeburgers.
Ik heb gisteravond uitvoerig met de 80 jarige prins zitten praten in een mengelmoes van Engels en Frans.
Naarmate de avond vorderde, en hij de nodige glazen wijn had gedronken, begon zijn toch al krakkemikkige Engels steeds meer op Frans te lijken.
De grootvader van Alain was in 1868 in Parijs in de Église Russe met een prinses uit Mingrelia getrouwd, de dochter van de koning van Mingrelia.
Tout adellijk Europa was aanwezig, want de familie Murat was een belangrijk adellijk geslacht, een voorvader was b.v. met een dochter van Napoleon getrouwd. (die overigens geen officiële nakomelingen had)
De Murats verhuisden naar Migrelia, een zelfstandig koninkrijk, in het noordwesten van wat nu Georgiëheet, waar Mingrelisch werd gesproken.
De Russische revolutie maakte in 1923 een einde aan het koninkrijk én aan de rijkdom van de familie.
Hun gehele bezit werd geconfisqueerd en ze zijn op het nippertje aan de dood ontsnapt.
In het holst van de nacht werd de familie, die op de eerste verdieping van hun huis diep in slaap was, gewekt door geroep van de buren.
De Bolsjewieken hadden hun huis in brand gestoken.
Ze konden op het nippertje hun vege lijf redden met behulp van een ladder die ze als voorzorgsmaatregel klaar hadden staan.
Luttele seconden nadat ze op veilige grond stonden ging hun huis in vlammen op.
Ze zijn er goed afgekomen, alleen de Koningin had rook ingeademd en moest weggedragen worden.
Alle rijkdommen en familieschatten die de familie nog had zijn bij die brand verloren gegaan.
De volgende dag zijn ze naar Parijs gevlucht.
In 1965 is de vader van prins Alain nog een keer teruggegaan naar Migrelia op een vals paspoort om te kijken wat er van hun bezittingen was geworden.
Twee van hun paleizen waren omgebouwd tot kloosters.
De bevolking van Mingrelia herkende hun voormalige vorst en hebben een groot feest ter ere van zijn thuiskomst gehouden, hetgeen niet onopgemerkt bleef door de KGB, die hem de keuze gaf binnen drie uur het land te verlaten, of te worden gedeporteerd naar Siberië. Hij koos voor het eerste.
Alain en zijn prinses zijn na de ineenstorting van de Sovjet Unie teruggekeerd naar Georgië waar ze nog één huis in bezit hadden, wat ze nu zwaar geflatteerd een Chateau noemen. Het is een flink huis, maar meer ook niet.
Saillant detail is dat de prins en prinses ‘s avonds vanaf de top van de hoge heuvel waarop het huis is gebouwd de felle lichten van een Russische legerbasis kunnen zien, net over de grens van de afgescheiden provincie Abchazië die volledig onder Russische invloed staat.
De prinses was niet thuis, zijn dochter wel, die met haar vader, zover ik heb kunnen waarnemen, geen warme band heeft.
Maar zij zal azijn levensverhaal wel eens eerder hebben gehoord…..
De prins en prinses genereren nu een inkomen uit (trouw)feesten en partijen , trouw fotoshoots, en af en toe wat campers in de tuin.

Het was een bijzonder interessant gesprek, dat behalve uit de familiegeschiedenis ook voor een groot gedeelte uit ‘name dropping’ bestond, alsof hij zich daarmee nog wanhopig proberen vast te klampen aan zijn glorieuze adelijke positie aan het Franse en Russische hof in de tijden van voor de Russische revolutie.
Het glorieuze was natuurlijk verdwenen in de loop van de geschiedenis, er restte nu niet meer dan een verarmde prins, met een droevige nostalgische uitstraling.
Wel een heel aardige vriendelijk prins.
Zie foto’s

Morgen en overmorgen gaan we in twee etappes naar een dorpje vlakbij Tiblisi.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond