Dag 14, in de buurt van Goumenitsa.

Het plan was om gisteren bij een restaurant te gaan staan, gratis op een grasveld in ruil voor een maaltijd.
Tom zei dat het nog bijna honderd kilometer was toen ik langs een verlaten picknickplek kwam aan een beekje.
De keus was snel gemaakt, dan maar geen Griekse maaltijd, dan maar een noodrantsoen, zo’n Chinese plastic beker met wurrempies.
Op de schaal van 1 tot 10 van wildkampeerplekken gaf ik deze een 9.
In de schaduw van enorme platanen, een beekje om te poedelen, vuilnisbakken, heerlijk stil.
Om zes uur ‘‘s avonds kwamen er een paar auto’s waar een hele familie in feestkleding uit kwam om een film rapportage te maken.
Mooie witte jurkjes voor de meisjes, glimmende pakken voor de heren en de jongens, te strakke rokken en jurken voor de dames, er was genoeg te zien.
Het duurde een half uurtje.

Boven in het bladerdak van de platanen zie ik allerlei vogeltjes rondscharrelen.
Ik heb zo’n vogel app die even voor je luistert naar een zingend vogeltje en dan, huppekee, aan je vertelt wat voor vogel je hoort.
Ik zat dus met mijn IPhone boven mijn hoofd naar de vogels te wapperen (alsof dat wat uitmaakt) , maar deze tijd van het jaar zijn ze niet zo zangerig, dat hebben ze allemaal in het voorjaar al gedaan.
Af en toe een piepje en dan was net weer de verbinding weggevallen.

Frustrerend, ik ben er maar mee gestopt en ben de was gaan doen in de beek.
Dat is wel even Back to Nature hoor.
Ik wist precies hoe het moest, want ik hen zat films gezien over primitieve volken waar vrouwen altijd in de weer zijn met de was, wringen, op stenen slaan, spoelen, weer wringen, etc.
Altijd een vast onderdeel van dat soort documentaires, ik weet niet waarom, misschien omdat het een stuk pittoresker is dan iemand die de wasmachine voldouwt.
Daarna heb ik een snaarstrakke waslijn gespannen en de brandschone was keurig met onze nieuwe extra sterke stormbestendige knijpers opgehangen.
En toen ging het regenen.

Het is mooi geweest, ik heb me lang genoeg ingehouden met het niet plaatsen van jaloersmakende maaltijden, dus vanaf nu kunnen jullie culinaire foto’s verwachten. D uit W moet maar even de andere kant opkijken.

Dag15, C dag!

C zou pas om vier uur ‘‘s middags aankomen en ik stond op een uurtje rijden van de luchthaven, dus zo’n dag wordt een hangdag.
Eerst even veel fruit kopen, dat maakt een goede indruk, net alsof ik dagelijks bergen fruit heb weggewerkt.
Dan naar de luchthaven, even verkennen waar de aankomsthal is zodat in niet op het moment suprème als een wilde op de luchthaven moet gaan zoeken, en dan een plekje in de schaduw zoeken en wachten.
Tukje gedaan, serietje gekeken, wat gelezen, nog een tukje tot het tijd was om C op te pikken.
Twintig minuten vertraging, dat viel mee.
Nadat ik door een onbeschoft uniform was weggejaagd van de oppikstrook bij de aankomsthal heb ik een plekje gevonden op een P plaats tegenover de hal.
Ik steek overal bovenuit, dus C vindt me wel.
En ja hoor, daar kwam ze aan, heerlijk om weer samen te zijn.

De camping een uurtje ten oosten van Thessaloniki blijkt bevolkt te zijn door Bulgaarse en Roemeeense gezinnen.
(De Bulgaarse grens is hiernaar 100 km vandaan)
We lagen al in bed toen een Bulgaars gezin naast ons om 23.00 d.m.v. een laptop en een beamer en een enorme geluidsbox op een groot scherm opgespannen tussen een paar bomen naar The Planet of the Apes ging zitten kijken met het geluid op popconcertvolume.
We hebben het even aangekeken en toen ben ik gaan vragen of het wat zachter kon.
De Griekse overburen kwamen ook net aanlopen om er wat van te zeggen.
Ze hebben het geluid gelukkig onmiddellijk teruggeschroefd, maar wat ik mij afvraag hoe dat werkt in iemands hoofd.
Zouden die mensen echt geen idee hebben dat die herrie niet wordt gewaardeerd?
Zouden ze thuis al voorpret hebben gehad?
We gaan kamperen en nemen lekker de beamer en de boombox mee?
Kunnen we eindelijk lekker ‘s nachts naar The Planet of the Apes kijken met het volume op max, want dan we geen last van die zeikerds hiernaast?
We zullen het nooit weten.

Dag 16. Alexandroupolis, met de de klemtoon op de ou.

We gaan eventjes de tourist uithangen, in zee zwemmen, bij Griekse restaurantjes visje eten, stukje fietsen, boek lezen en peinzend naar de horizon kijken.

Zaterdag wilden naar Turkije, dus ging ik vast de groene kaart pakken, want die wil de Turkse douane zien, anders mag je het land niet in met je auto.
Zoiets kun je maar beter voor de grens klaar hebben liggen , anders zal je net zien dat je hem niet kunt vinden.
Nou, nu konden we hem ook niet vinden.
Na een luchtig over en weer waar dat ding zou kunnen zijn (thuis uiteraard), en hoe het kon dat ding niet in het mapje met papieren zat, besloten we dus maar onz verzekeringsmaatschappij te bellen.
Op vrijdagmiddag om half vijf.
Maandagmorgen bent u de eerste. Kak!
Bij iedere verzekeringsmaatschappij kun je je groene kaart zelf downloaden, behalve bij de onze.

Dag 17. Alexandroupolis.

Er is hier niet veel, het is bloedheet op de camping, we koelen af en toe af in zee.

Misschien heb ik het in het verleden al een keer over dit camping ergernisje gehad, maar herkennen jullie dit?
Dat op de wc een enorme ronde container hangt met daarin een enorme rol toiletpapier?
En dat onderin de container een opening zit waar een eindje toiletpapier hoort uit te hangen?
En dat er niets uithangt?
En dat je er niet in kunt kijken omdat die opening veel te laag zit?
Wat doe je dan?
Welke opties heb je?

• de strijd niet aangaan, vloeken en terug gaan naar de camper en wc papier halen
• de stijd niet aangaan, schelden en weggaan en de hele handel lekker laten zitten. (Uitstel van executie)
• met drie vingers in het gat tierend gaan friemelen en voelen om het eindje van de rol te vinden (kansloos)
• met drie vingers de rol knarsentandend zo snel mogelijk naar links en rechts draaien in de hoop dat door de middelpuntvliedende kracht het eindje losraakt van de rol en zich openbaart. (mijn favoriet)
• verreweg de beste methode, maar voor mij te hoog gegrepen, altijd wc papier meenemen.

Dag 18, nog steeds Alexandroupolis

We zijn maar een eindje gaan fietsen in een totaal oninteressante kokend hete omgeving, we zijn hélemaal klaar met dat Alexandroefpolis

C. krijgt weer eens een lekke band, haar peperdure Schwalbe ATB banden zijn een straf of een vloek die we ooit ergens klaarblijkelijk hebben verdiend.
Hij raakt alleen lek als het weer verschrikkelijk slecht is, bloedheet, ijskoude regen, storm etc.
En dat is nog niet genoeg straf, nee hoor, het gebeurt dan ook nog op een totaal onbeschutte plek.
De beloofde lekdichtheid van de Schwalbe is net zo echt als zo’n nepduik in het strafschopgebied.

‘Oooh, kijk die man eens met dat lieve kleine witte hondje!’
‘Ik zie het, leuk beestje zeg’
Twee tellen later kwamen er drie ponygrootte honden achteraan die bij het zien van ons geen seconde aarzelden, onmiddellijk van koers veranderden, en woest blaffend en grommend recht op ons af stormden.
Ik ben maar gestopt en heb me breed gemaakt en de lol was eraf voor ze, maar ze bleven knap pissig naar me staan kijken.
Beetje half blaffen, half grommen, en tevergeefs proberen uit te stralen dat ze hun zin hadden gekregen.
‘Wat een eikel, die gozer met die fiets!’
Een fietser lekker wegjagen is leuk, maar ze moeten wel meedoen.
De eigenaar bracht ze met schreeuwen en stenen gooien weer in het gareel.

Geocach gedaan, geen pen bij ons, dus hebben we als bewijs een bandenplakkertje in het logboek geplakt.
Dat ene plakkertje komt ons in de toekomst hopelijk niet duur te staan

Dag 19, nog steeds op die kak kak kak kakcamping.

We zijn nu zóóóó klaar mee!

Om klokslag 9 uur, het tijdstip dat de verzekering zou opengaan, belde ik.
Ik kreeg een bandje.
‘Vandaag zullen we bij hoge uitzondering pas om tien uur opengaan.’
Ik voelde niets, het bleef helemaal leeg in mijn hoofd, geen energie meer.
Om tien uur belde ik weer, en een aardige behulpzame dame heeft een exemplaar gemaild, vervolgens zijn we naar de copyshop in het dorp gegaan na wat geharrewar met niet binnenkomende mail en vertaalproblemen en uitvallend internet konden we vanmiddag de kaart dankzij de vertaalhulp van een aantal andere klanten nu netjes in het daarvoor bestemde mapje bij de rest van de papieren opbergen.

Morgen Turkije pfffffff



Via een Nederlandse organisatie hebben we contact met 4 andere stellen met een camper die ook naar Georgië en Armenië op weg zijn. We ontmoetten elkaar aan de Georgische grens en zullen, omdat er in Georgië en Armenië geen campings zijn, uit veiligheidsoverwegingen op dezelfde plaats overnachten. Wij kunnen dan ook wat geruster gaan fietsen, in de wetenschap dat er iemand een beetje op jouw camper past. We houden vanaf morgen via whatsapp contact met elkaar en zullen sommigen waarschijnlijk in Turkije ook al een keer zien.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond