Dag 10, Ferrara.

Over onze vriendin Roberta heb ik in vorige schrijfseltjes al uitvoerig geschreven, dus laat ik volstaan met te melden dat het erg gezellig was en dat we heerlijk hebben gelunched in Ferrara.

De rit naar Ferrara had nog een verrassing in petto, ik werd ivm een wegafsluiting over nóg een pas gestuurd via een voor mij volkomen onbekend wintersportplaatsje, Aprica. Zag er leuk uit.
Ik kan mezelf nu wel een haarspeldbochtendeskundige noemen.

Nadat ik in kalmer water was beland op de Po-vlakte was het hoog tijd om te tanken.

Het eerste pompstation dat ik tegen kwam lag te zinderen in de hitte aan smal provinciaal weggetje, met een wegdek dat bestond uit gaten en asfalt dat in de zomerhitte was gesmolten tot een taaie zwarte pasta.
Het was een tamelijk stoffig bedoeninkje met twee pompen, met een vaag merk brandstof waar ik nog nooit van had gehoord.
De pompbediende zat op een blauw plastic stoeltje naast de ingang naar zijn mini kantoortje geconcentreerd zijn teennagels te knippen.
Ik heb even gewacht, hij keek niet op.
Zijn prioriteit lag duidelijk bij het knippen en niet bij zijn klanten.
Geen probleem hoor, ik heb zelf getankt.
D4Na het tanken ben ik naar zijn kantoortje binnengelopen en heb in het voorbijgaan tegen hem vriendelijk bon giorno gezegd.
Na een minuutje wachten kwam hij binnensloffen en mocht ik afrekenen.
Toen ik wegreed zat hij alweer in het stoeltje om de klus af te maken.


Ik heb voor vertrek zo’n ANWB wonderkastje gekocht dat slagbomen doet openzwiepen bij de tolpoorten in Frankrijk en Italië.
In Frankrijk heb ik geen tolwegen gereden, dus wist ik niet of dat ding het deed.
Ik nam een stuk autostrada naar Ferrara en ja hoor, tolpoorten.
Met de zenuwen in mijn lijf stuurde ik naar de oranje T.
Dat is een van mijn nachtmerries, dat dat ding het niet doet en dat er 15 Italianen achteruit moeten omdat ik er niet doorkom…
Pieperdepiep, de slagboom ging gehoorzaam open.
Ik zal de ANWB nooit meer belachelijk maken.

Ik heb tegen de avond nog een rondje door het centrum van Ferrara gefietst. Ik ben gestopt om even een paar foto’s te maken en hoorde achter me op een terras tamelijk hard Duits spreken. Ik keek even wat er gebeurde en zag een groep Duitsers die borden met knakworsten zaten weg te werken. Knakworsten! En dat midden in Ferrara, waar je de meest verrukkelijke gerechten kunt eten.
Nou moe….

Dag 11, Ancona

Uit nostalgie heb ik op weg naar Ancona een stuk over de S11 gereden, de Via Adriatica, langs de kust waar we vorig jaar hebben gefietst op weg naar Athene.
Ik herkende niet veel, wel het levensgevaarlijke stuk vierbaansweg waarover we gedwongen waren Ancona binnen te fietsen bij gebrek aan alternatief.

Midden het industriële havengebied waar ik stond te wachten totdat het inschepen begon, stond een Romeinse triomfboog, ogenschijnlijk misplaatst.
Ogenschijnlijk, maar in feite precies op de goede plek.
De boog stamt uit 115 AD (er is wel flink aan gerepareerd hoor) en is ter ere van keizer Trajanus opgericht voor zijn verdienste bij het ontwikkelen van de haven van Ancona.

De Ferry is beslist geen luxe cruise schip, maar voor mij meer dan voldoende.
De tax free shop deed me denken aan een stalinistische winkel met schaarse luxe artikelen uit de tijd van het ijzeren gordijn.
De keuze van sigaretten, volgens mij het bestaansrecht van de winkel, bestond uit 1 onbekend onnavolgbaar merk.
Zie foto’s.

Ik kwam mijn hut binnen en zag het meteen.
Een wollen deken. Blauw met rederij logo.
Wol!
Stoffig wol!
Bij het zien alleen al weigerden mijn longen verder dienst.
Stikkend en slikkend ben ik de nacht doorgekomen.
Het was ook nog eens veel te koud, dus heb ik van arremoei een extra wollen deken gepakt van het onbeslapen bed.
Nog meer wol.
Om 05.00 zat ik in de bar (24h open voor mensen met wol allergie) aan de koffie, bij te komen van een enerverende nacht.



Dag 12, Albanië, meer van Ohrid.

De eerste helft rit naar het meer van Ohrid was vreselijk.
De dag was al slecht begonnen, eerst die deken, toen een goor ontbijt, toen een uur wachten voor de Douane en daarna uren in de file gestaan.
De reden van de eindeloze files heb ik niet kunnen ontdekken, tenminste geen aanrijding of wegwerkzaamheden of zo.
Ik denk eigenlijk dat het wagenpark van Albanië de laatste jaren zo hard is gegroeid dat het gewoon niet meer op de wegen past.
Ik heb zes uur over vijftig kilometer gedaan. Maar misschien mag ik niet mopperen, ik las dat je om langs Utrecht te komen ook een uur of zes bezig bent.

Ik had wel tijd om vanuit de file uitgebreid een luxueuze Albanese lampenwinkel te bestuderen. Mijn conclusie is dat hun smaak is anders dan de onze en hun plafonds een stuk hoger.
zie foto.

Hahaha, dat was dan wel een geinig dingetje dat me opviel toen ik in de rij stond voor de douane
Ik zat wat suf om me heen te kijken toen plotseling mijn hersenen de naam van het schip registreerde waar ik net vanaf kwam.
Je hoeft geen bolleboos in anagrammen te zijn om te zien welke organisatie de ferry exploiteert.
Niet echt subtiel.
Zie foto.

Ik wist het echt niet, ik kwam er pas achter toen ik het opzocht op internet, mijn Koran-schennis.
In het meer van Ohrid komen endemische vissoorten voor, zoals de Salmo letnica, een zalmforel die tussen de zestig en tachtig meter diep zwemt.
De vis wordt aan de Macedonische kant van het meer goed beschermd en daar staan hoge boetes op het aanlanden van de vis.
Aan de Albanese kant van het meer nemen ze het niet zo nauw en wordt de Salmo letnica vrolijk gevangen.
Hoe ze dat doen zo diep is me een raadsel.
In het Albanese visrestaurantje (paar stoeltjes en tafeltjes op het strand) stond Koran op het menu, en de kokkin, als ik haar gebaren tenminste goed interpreteerde, was vol lof over de kwaliteit, dus heb ik er een besteld.
Het was een flinke, stevige vis die verrukkelijk smaakte. Daarnaast een overheerlijke Albanese Griekse salade en gebakken aardappeltjes, kortom een koningsmaal.
Tja, de Koran is dus die beschermde zalmforel.
Voordat hij op de grill ging heb ik hem nog even gezien, mooie vis hoor, die Koran.
En erg lekker ook dus.

Dag 13, Griekenland, in de buurt van Nestorio aan de Aliakmonas rivier. (koud)

Het is hier prachtig in de bergen van noord Griekenland, leuke dorpjes, veel loofbomen.
Het zal hier vast nog mooier zijn in het najaar als de herfst de bomen kleurt.
Ik heb een plekje gevonden boven een picknickplaats aan de rivier waar wat Grieken pootje baden, maar na vijf uur werd het doodstil.
Het water van de rivier, die hier door een ondiepe kloof loopt, heeft de kleur en de temperatuur van smeltwater, maar ik heb net gedaan of C erbij was en ben dus toch gaan zwemmen.

Over het veld voor de camper vliegen voortdurend Groene spechten heen en weer en omdat de zon achter me staat kan ik de prachtige kleuren goed zien.
Op een mooi moment zaten er laag op de stam van een stokoude notenboom, een paar meter rechts van mijn stoel, drie Boomklevers en een Bonte specht tegelijkertijd naar insecten te pikken.
Jullie zouden het eens moeten proberen, een uur lang doodstil midden in de natuur blijven zitten.
De dieren om je heen raken aan je gewend en beschouwen je niet meer als een bedreiging en komen verbazingwekkend dichtbij.

Onderweg in Albanië naar de Griekse grens passeerde ik nogal wat controleposten van de Albanese politie en, al heb je niets op je kerfstok, je voelt toch altijd iets van ‘o jee’ als ze me maar niet aanhouden.’

Hebben Grieken iets tegen Albanië? Je zou het haast zeggen.
De beroerde weg in Albanië ging over in een volstrekt nutteloze vierbaans snelweg na de Griekse grens.
Alleen maar om op te scheppen.
Pal na de grens moet je ook nog eens tol betalen om de weg op te mogen!
Pesterij.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond