Dag 8 en 9

Vandaag is Pasdag op weg naar Livigno.

1. De Furkapas.
Ik was al voor achten op pad en ben op een slakkegangetje omhoog gereden, genietend van het uitzicht en de prachtige bloemenweiden. Een beschaafde pas, die Furkapas, de weg is overal breed genoeg om tegenliggers te passeren en in elke haarspeldbocht zijn lijnen op het wegdek getrokken waarbinnen motorrijders de bocht moeten nemen. Nemen ze de bocht te krap, dan hangen ze met hun hoofd boven de andere weghelft, en als er dan een auto van de andere kant de bocht om komt…pats, plat hoofd.
Tegen de tijd dat ik aan de afdaling begon waren de duizenden motorrijders ook wakker geworden.
Het is net de de dijk langs de Lek op een mooie Hemelvaartsdag, maar dan 100 keer erger.

2. De Oberalppas.
Mooie pas een, beetje voor mietjes, geen peilloze afgronden zonder vangrail, daar zou Jan Salie ook nog overheen komen zonder brokken te maken.

3. De Abuelapas
Nee, dan de Abuelapas met een camper! Dat is er een voor echte mannen en sterke vrouwen.(!)
Smalle weggetjes, overhangende rotsen, geen vangrail, idioot krappe haarspeldbochten en, het was al wat later, nu waren er een miljoen motorrijders en ook veel wielrenners, sommigen topfit, de meesten kunnen boven aan het zuurstof.
Petje af.

Sommigen van jullie kennen Livigno, maar voor de anderen: Livigno is een winter/zomersport dorp, gelegen op een hoogvlakte op 2000 meter hoogte op de grens van Zwitserland en Italië. Het is zelfstandig en je moet bij de grenzen van beide landen je paspoort laten zien. Wij hebben er een aantal keren geskied en zijn er vorig jaar ook ’s zomers geweest.
Er heerste een vredige sfeer, koeien met klingelende bellen op de uitgestrekte alpenweide voor het dorp, toeristen met wandelschoenen en afritsbroeken, een paar campers en boven je hoofd cirkelen de Monnikskapgieren en de Alpenzwaluwen.
De zon verdwijnt al vroeg achter de bergen en ‘s avonds twinkelen de lichtjes van het dorp bijna even hard als de sterren erboven. Ik verheugde me op het weerzien en was van plan een extra dagje te blijven om een rondje te fietsen door de mooie natuur.

Nou, dus nu even niet.
De Alpenweide was één grote camperplaats geworden, motoren en auto’s raasden door het dorp en over de smalle weggetjes.
Alle bermen in de weide omtrek waren vol geparkeerd met auto’s en nog meer campers. Duizenden toeristen hadden zich op de tax free winkels gestort, het was een krankjorume heksenketel.
Ik hoorde later van M uit Frankrijk dat de Zwitsers en Italianen donderdag vrij hadden, die hebben er dus een lang weekend van gemaakt, en dat bovenop het hoogseizoen….

Doorrijden dan maar.

4. De Focagnopas
Daar heb ik dus hoegenaamd niets van gezien. Die weg komt uit of gaat naar Italië en die was zo druk dat ik alleen maar oog had voor motoren, fietsers, campers, wandelaars, brandweer en ziekenauto’s met gillende sirenes op weg om de zoveelste motorrijder uit het ravijn te plukken.

Eind goed al goed, ik ben op een heerlijk oubollige camping terecht gekomen waar alleen Italianen staan met hun hele familie en hun hebben en houden, inclusief hun petieterige hondjes.
Morgen fietsen naar Bormio.

Het was leuk fietsen naar Bormio, mooi vrij liggend fietspad, dan weer links, dan weer rechts van de rivier, flink stijgend.
Vanaf de bruggen kon ik in het heldere water de forellen zien zwemmen. Langs het pad veel Budleia en Gulden roede.
Na een copieuze lunch was het mijn redding dat het pad nu voortdurend daalde, want na 1 glas Veneto rosé
(die overigens niet roze is maar geel, ik zei er nog wat van tegen de ober, maar zijn antwoord begreep ik niet, misschien iets van
‘natuurlijk is die geel, dat weet iedereen, eikel’) was ik volkomen lamgeslagen, ik kon freewheelend 21 km terug naar de camper. Wel op tijd remmen.
Ik dank God op mijn blote knietjes dat we nooit in het hoogseizoen op vakantie hoeven, want mijn ervaring tot nu toe is niet best.
Ook in Bormio kon je over de hoofden lopen. Zie foto.

Ik mag van D uit W geen foto’s sturen van borden met verrukkelijke maaltijden. Ik weet niet of ik dat ga volhouden, ik weet eigenlijk wel zeker van niet, dus bereid je maar voor op Turkse, Armeense en Georgische culinaire hoogstandjes.
Maar voor nu hou ik me in en doe er allen een foto bij van de tafel vlak voordat deze werd volgeladen met heerlijkheden.

Op de terugweg had ik twee associaties met twee boeken/films/series:

1. Toen ik een ommetje maakte door een piepklein dorpje kwam de spontaan de gedachte bij me op ‘Winter is coming’.
In de buurt van Winterfell, het kasteel in het barre noorden uit de Games of Thrones hebben de huizen er vast zo grauw en onverbiddelijk uitgezien. Zie foto.

2. Ik keek omhoog en ontwaarde hoog in de rotswand aan de overkant van het dal de ingang van een tunnel.
Ik moest gelijk denken aan de ingang van de Underway uit de Ban van de ring, een grottenstelsel waar Shelob de monsterspin zat.
Zie foto.

Was het de frisse berglucht die mijn fantasie prikkelde, of het het zware tafelen?

Zondag ga ik met de boot dus keek ik teruggekomen bij de camper voor de zekerheid of ik nog mijn ticket kon vinden.
?????WTF! Wat staat daar nou? Ja, ik lees het goed, een ticket naar Durazzo! WTF!
Paniek paniek, waar ligt Durazzo?
Ken ik niet, nooit van gehoord, weer een iets fout gedaan met tickets boeken?
Het zou waarachtig niet de eerste keer zijn, ik kan je daar verhalen over vertellen, je gelooft niet welke blunders ik heb begaan, maar daar praat ik liever niet meer over.
Durazzo! Klinkt Italiaans, ik heb toch geen ticket naar een of ander kuteilandje?
Even met trillende hand googlen, zesde poging leek er een beetje op.
Oh.
Durazzo is dus de Italiaanse naam voor Dürres.
Ja hoor eens, hoe moet ik dat nou weten?
Pffff.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond