Tussen de middag eet de Indische Jan met de pet die in een ‘hotel’ gaat lunchen een ‘meal’
Het Engelse woord staat voor iets wat wel wat weg heeft van de traditionele Franse lunch , het ‘menu du jour’, dat wil zeggen een goed maal met beperkte keuze voor een redelijke prijs. Rond de twee euro per persoon hier in India.
Het voltrekt zich als volgt:
Als we trek krijgen en Rai vragen om een lunch-stop gaat hij speuren naar iets wat ‘hotel’ heet.
Zoals ik al eerder geschreven heb, dat is geen hotel maar een (bijna altijd) vegetarisch restaurantje.
(Onlangs wilden we lunchen bij een zaak waar op de gevel ‘restaurant’ stond, maar dat bleek een bakker.
Ja ja, het blijft opletten.)
Als je een tafeltje vindt dan komt steevast een duidelijk arme oude vrouw/man in versleten groezelige kleding (die een paar aalmoezen verdient met afruimen en schoonmaken) maar je tafeltje toe schuifelen.
Dan wordt het tafelblad, dat nog bedekt ligt met de resten van de vorige eter, afgenomen met een doekje.
Niet naar kijken, naar dat doekje, niet doen, je ook niet afvragen waar dat doekje de laatste paar uur is geweest, gewoon het doekje blurren in je blikveld en je neusgaten even buiten werking stellen.
Dan wordt een dubbel gevouwen bananenblad wat als bord dient voor je neergelegd en een roestvrijstalen kan met water op het midden van de tafel gezet.
Het is de bedoeling dat je het blad openvouwt en met je handen schoonmaakt met wat water uit de kan.
Wij hebben voor dat doel gejatte ontbijtservetjes bij ons.
(Gisteren zat ik weer eens te hard te boenen en scheurde het blad aan flarden, maar daar wordt niet moeilijk over gedaan, je krijgt gewoon een nieuwe.)
We laten het kanwater het kanwater, en bestellen wat flessen Bisleri drinkwater, waar volgens het etiket sinds 1969 mineralen inzitten!
Daarna maken we onze handen schoon met corona gel die we altijd bij ons hebben.

Dan begint het pas echt.
Een serveerster/serveerder komt eerst met een pan rijst en schept een flinke kwak rijst op de onderste helft van je palmblad, onder de bladnerf. Daarna komt een andere serveerster/serveerder met iets wat ik het best kan omschrijven als een hengsel waar drie of vier roestvrijstalen bakjes hangen waar de bijgerechten inzitten.
Uit ieder kannetje krijg je een schep opgediend, nu boven de bladnerf, behalve de dahl, die gaat over de rijst.
Standaard is een dahl variatie en een groente gerecht, de rest varieert.
Meestal krijg je vier of zelfs vijf bijgerechten. Aan de rand van je palmblad wordt wordt een chapati neer gevleid.
Tenslotte krijg je een papadum, een dunne knapperige plak van gebakken bonenmeel, C’s favoriete snack, als die niet snel genoeg komt gaat ze er om zeuren.
Het is geen van ons nog gelukt papadum zo uit te spreken dat je geen lege blik tegenover je ziet, zo van ‘waar heeft die blanke het in hemelsnaam over’ Tot nu toe heeft E het meeste succes door het heel snel uit te spreken.
Dan nog even aan lepels zien te komen.

Gisteren troffen we een geslepen maar aardige hotelhouder, die heeft alles, maar dan ook alles wat hij aan etenswaar in zijn hotel had aan ons voorgeschoteld.
We kregen zijn persoonlijk aandacht, (hij bleef naast onze tafel staan om te kijken hoe we aten) acht bijgerechten in luxe bakjes en het palmblad had bij op een dienblad gelegd en we kregen ijs toe.
Zie foto. Dat ding in het midden is een papadum met de rijst eronder, daar boven de chapati. Links naast het lepeltje (met een theelepeltje kun je ook heus wel lunchen) dat grijzige spulletje is het toetje, zoete wrongel met rijst en kardamon, dan met de klok mee spinazie, dat gele kon ik niet herleiden, dan aardappel, twee rode bakjes met ook ‘iets’, dan een bruine dunne vloeistof die we maar als soep hebben beschouwd, tenslotte een mosterdkleurig ‘iets’.
Ik heb even om me heen gekeken of we misschien in een vijfsterrenhotel terecht waren gekomen, maar nee, de rest van zijn clientèle kreeg gewoon de standaard hap zoals ik hierboven heb beschreven.

De foto’s heb ik met mij iPhone gemaakt en zijn niet zo best, dat komt omdat er een vette currylaag op de lens zat.
Zie de foto van het afruimmeubel, met hét doekje en een raamwisser waarmee je de gemorste zooi mee van tafel wist.

We moesten zevenhonderd roepia’s afrekenen.

En nu dan even een pijnlijk momentje van zelfreflectie.
Ik gaf de hotelhouder een fooi van honderd roepia’s (is een flinke fooi) en de schoonmaker een fooi van twintig roepia’s.
E. merkte heel terecht op dat ik degene die de fooi het hardste nodig had het minste gaf.
Oei!
Nogmaals oei!
Driewerf oei!
Blijkbaar zit dat in mijn systeem en dat moet ik mijzelf aantrekken.

Los daarvan zou het hier erg ongepast zijn beiden dezelfde fooi te geven, maar dat is geen excuus.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond