Golem benen, bruine nog wel.

Maar eerst het restantje van het vorige schrijfseltje.
Ik doe de beloofde foto erbij van de meetsessie bij V-Tex tegenover de noord toren van de Meenakshi tempel.
Als je de poort uitkomt, even naar rechts en dan zit V-Tex aan de linkerkant.
Daar maken ze linnen Roussos hemden, klaar terwijl u wacht. Nou ja, binnen twee uur.
Ook de foto van C die de eigenaar knipt en scheert.

Nog een curieus dingetje: net buiten de tempel stond een priester die met een kokosnoot fanatiek rondjes om het hoofd van een vrouw te draaien. Kloksgewijs.
‘U bent nu gezegend door de De heilige Kokosnoot’?

Op de foto van het hemd moeten jullie nog even wachten, ik zit op het terras van onze bungalow in een paradijselijk omgeving te genieten van de rust en stilte na het gekkenhuis van Madurai. Zie foto’s van natuur en uitzicht.
We logeren in het Lakeside Resort aan een meer in de buurt van Athoor. We zijn de enige gasten.

Naast me ligt mijn verrekijker waarmee ik tussen het lezen door af en toe de stoet van vogels bekijk die vlak voor mijn neus om de beurt komen drinken uit een lekkende kraan. Eekhoorns mogen af en toe tussendoor ook een slokje. Zie foto.
Het enige wat ontbreekt is een vogelgids, maar aan de andere kant is dat ook wel rustig, geen koortsachtig geblader door een dik boek naar het juiste plaatje tussen de honderden Indiase vogels.

Wat het voor mij helemaal kompleet maakt is de lieve hond die gezellig bij me komt liggen. Zie foto.

Vanmorgen hebben we onder leiding van een gids een pottenbakker, een schooltje en een sari weverij bezocht.
Het was op op het randje van wat ik nog acceptabel vind qua voyeurisme, het zat dicht tegen de grens aan van poppetjes kijken.
We hadden sterk het idee dat de mensen in het dorp zelden of nooit witte mensen zagen en de donkere, bijna zwarte gezichten van de dorpsbewoners waren gesloten en er kon geen knikje af.
Ik deed wat ik altijd doe op onze reizen in zo’n situatie en heb iedereen vriendelijk begroet en gedag gezegd, en zie,
de zon brak door, het ijs was gebroken, iedereen lachte ons vriendelijk toe.

De pottenbakker in een pijnlijk armoedig bedoeninkje gooide voor ons een mop klei op een hand aangedreven wiel en draaide zes potten voor ons, onder goedkeurend toezicht van zijn vrouw. Zie foto
Ieder pot hield hij na voltooing triomfantelijk omhoog, wachtte even op ons waarderend applaus en begon vervolgens aan de volgende pot. Heel raar, hij maakte potten zonder bodem, maar volgens de gids kwam dat later wel.
Na drie potten wisten we het wel, maar we hebben geduldig gewacht tot de homp klei op was, het laatste restje was niet genoeg voor een volwaardige pot, het werd een potje. Het was een middeleeuws tafereeltje.
Ik zat naast het wiel, en dat was niet handig, want als hij zijn handen in het water doopte en de klei stevig beet greep, vlogen de klodders natte klei in het rond, vooral op de benen van E en mij. Golem benen.

De gids hield het eerste uur stijf zijn mond dicht en wist ook niet waar hij de drie locaties voor onze tour kon vinden, hij moest het vragen.
Dat kwam waarschijnlijk omdat hij geen gids was maar loodgieter. De echte gids kon niet vandaag.
Later kwam hij los en kon ons toch nog het een en ander vertellen over het leven in het dorp.

Het bezoek aan het schooltje was leuk, we werden hartelijk ontvangen. E. en M waren van beroep onderwijzeres en het is prachtig om te zien hoe natuurlijk zij zonder enige moeite met een groep kinderen communiceren zonder een woord van hun taal te spreken. Alle kinderen doen mee en vinden het geweldig. Zie foto van klasje.

Ik zat op een stoeprandje te wachten tot E, M en C de klas weer uitkwamen heb mijn camera op mijn schoot gelegd en een paar keer gezwaaid naar een verlegen meisje. Zij zwaaide na verloop van tijd een keertje heel voorzichtig terug en ik heb precies op het juiste moment afgedrukt.
Ik vind het een van mijn beste foto’s.

Als laatste hebben we een weverij van een echtpaar bezocht in wat we in het westen een Tiny house noemen. Het weefgetouw en het bed stonden in één kamer met daarnaast een keukentje en nog een klein kamertje. Heel eenvoudig, maar geen armoede. De wever en zijn vrouw zagen er gezond uit en het huisje was kraakhelder en daardoor bleef het bezoek voor mijn gevoel binnen de grenzen van het fatsoen en werd het geen ‘toerist komt armoede kijken’.
Drie dagen stug door weven voor één sari.
Ik zou dolgraag eens zo’n nietsnutterige influencer of iemand met een dergelijk nutteloos beroep(?) een week vast binden aan het weefgetouw om laten zien wat echt werken is. Zie foto’s.

Over vastbinden gesproken, ik zag onderweg een haan met een lange lijn aan zijn rechterpoot, ruim lang genoeg om op het midden van de weg te komen.

Morgen gaan we weer op de tempeltoer, een blotevoetendag dus.. Al doende leert men, ik loop nu op Crocs, dat scheelt een hoop gedoe met schoenen aan en uittrekken en rondhoppen op één been tussen de drommen gelovigen door.

De koeien mogen dan wel heilig zijn, maar goed doorvoed zijn ze vaak niet. Zie foto.

Geschreven door K.en.C.fietsen.rond