De Piton de la Fournaise is één van de twee vulkanen op het eiland Réunion. Deze schildvulkaan is een van de actiefste vulkanen op aarde: sinds 1640 zijn er 153 geregistreerde uitbarstingen geweest. De hoogte van de Piton de la Fournaise, die door de tijd heen zo'n beetje het boegbeeld is geworden van het eiland, is 2.631 meter. De vulkaan bevindt zich ten zuidoosten van de Piton des Neiges, een hogere vulkaan die al minstens 12.000 jaar niet meer actief is geweest. Deskundigen schatten dat de Piton de la Fournaise ongeveer 530.000 jaar geleden is ontstaan. De vulkaan heeft verschillende oude kraters, waaronder de Commersonkrater (2.000 jaar oud op 2.225 m), de Formica Léo (een vulkaankegel van 125 m lengte en 90 m breedte op 2.218 m) en de Borykrater (op 2.631 m). De voornaamste krater is de Dolomieu op 2.366 m hoogte, die een doorsnede heeft van 1.000 op 700 m.
Om 7.30 moest ik op de afspraak zijn. Volgens de gps zo’n 76 km van mijn verblijf en, nog steeds volgens de gps, een uur en 45 minuten duren. Voor alle zekerheid toch 2 uur voorzien wat maakt dat ik halfzes al in de wagen zit. We gaan naar 2.631 meter dus het kan er koud zijn. Niet alleen koud, de wolken lagen al rond de berg en hadden veel vocht bij. Het zicht was abominabel. Af en toe kwam er een zonnetje door. We dalen de krater af via een “soort trap” om dan de hele krater te doorkruisen en aan de andere kant naar boven te klimmen. Hoogteverschil zo’n 300 meter. Aan de andere kant hetzelfde liedje : wolken houden een mooi vergezicht verborgen. Dus terug naar beneden, de krater doorkruisen en via de “trappen” terug omhoog. We hebben er vijf uur over gedaan. Normaal gingen we picknicken in de krater maar dat is vroegtijdig moeten stoppen doordat het terug begon te regenen. Of ik er spijt van heb? Van het weer wel natuurlijk maar toch een mooie ervaring.
Ik verheugde me al op een relatieve vroege terugkeer maar La Reunion had nog een verassing in petto. Die wolken zorgde namelijk voor een dichte mist op de weg. Ik moest een 23 km lange weg afleggen vol haarspeldbochten in een dichte soep. De mist was zo dik dat ik eigenlijk links moest rijden om de rand van de weg te zien. Die 23 km hebben me bijna 2 uur gekost om ze af te haspelen en ik kwam maar twee tegenliggers tegen en, op ene na, is mij niemand gepasseerd. Probeerde die te volgen maar na twee haarspeldbochten was ik hem kwijt. Eén keer onder de wolken was er precies niks gebeurd. Maar we zijn thuisgeraakt en een ervaring rijker die sterk in het geheugen zal gegrift blijven.
Morgen blijf ik lekker op waterspiegel hoogte.

Geschreven door Fred.op.reis.Down.Under