Vandaag een relatief korte reis naar de hoofdstad van Laos. De stad heeft een lange geschiedenis en had verscheidene heersers (onder andere Birmezen, Sukhothai, Vietnamezen en de Khmers) voordat koning Fa Ngum ze veroverde en bij het koninkrijk Lan Xang voegde. De hoofdstad van Lan Xang werd in 1533 verplaatst van Luang Prabang naar Vientiane. In 1707 werd de stad onafhankelijk nadat er een burgeroorlog had gewoed om de troonopvolging in Lan Xang. In 1828 werd de stad verwoest door koning Rama III van Siam nadat deze een belangrijke veldslag verloren had. De stad raakte ontvolkt. Toen Laos onder Franse heerschappij kwam, werd Vientiane weer de hoofdstad van Laos. De koningen bleven echter in Luang Prabang, ook na de onafhankelijkheid tot de communistische machtsovername in 1975.
De rit gaat verder met de bus. Eerst stoppen we nog effe aan een vismarkt. Hier is het vooral gedroogde vis dat te koop wordt aangeboden. In elk geval veel gegadigden zien we niet. Na nog een kort pitstop en/of koffiestop is het recht naar het hotel. We zijn normaal gezien een dagje vrij maar de gids heeft wel een voorstel. Eerst een bezoek aan aan de poort van het presidentieel paleis met aan de overkant de tempel met de 100.000 boeddha’s. Voor de geïnteresseerde die willen tellen… Wat Si Saket is een tempel die in 1818 gebouwd werd in Vientiane door Koning Anouvong van het koninkrijk Vientiane. Het ligt tegenover het presidentieel paleis op de kruising van Thanon Lan Xang met Thanon Sai Setthathirat. Het is de oudste tempel die nog steeds geheel intact is in Vientiane.
Van daaruit gaan het richting Xieng Khuan, ook Boeddhapark genoemd, gebouwd in 1958 door Luang Pu Bunleua Sulilat.
Het Boeddhapark of Xieng Khuan is een beeldenpark in een weiland aan de rivier de Mekong op 25 kilometer ten zuidoosten van Vientiane in Laos. Hoewel het geen tempel (wat) is, kan het park worden aangeduid als Wat Xieng Khuan, omdat het talloze religieuze beelden bevat. De naam Xieng Khuan betekent geestenstad. Het park bevat meer dan 200 hindoeïstische en boeddhistische beelden. De regering exploiteert Boeddhapark als een toeristische attractie en een openbaar park. De beelden zijn gemaakt van gewapend beton en zijn sierlijk en soms bizar van ontwerp. De beelden lijken eeuwen oud te zijn, maar zijn dat niet. Er zijn sculpturen van mensen, goden, dieren en demonen. Er zijn talloze sculpturen van Boeddha, personages van boeddhistische overtuigingen zoals Avalokitesvara, en personages van hindoeïstische overlevering, waaronder Shiva, Vishnoe en Arjoena. Deze sculpturen zijn vermoedelijk gegoten door ongeschoolde arbeiders onder toezicht van Luang Pu Bunleua Sulilat. Een opvallend beeld lijkt op een gigantische pompoen. Het heeft drie verdiepingen die drie niveaus vertegenwoordigen: hel, aarde en hemel. Bezoekers kunnen binnenkomen via een opening die een mond is van een drie meter groot demonenhoofd en via trappen van de hel naar de hemel beklimmen. Elke verdieping bevat sculpturen die het niveau weergeven. Bovenaan is er een uitkijkpunt waar het hele park zichtbaar is. Een ander beeld in het park is een enorme liggende Boeddha van 40 meter lang.
Volgende halte : Pha That Luang een vierhoekige stoepa van 48 meter aan elke kant , 35 meter hoog en volledig verguld. Het is omgeven door een vierkant klooster met twee ingangen en twee paviljoens (van de oorspronkelijke vier).
De geschiedenis van het monument is slecht bekend. Het enige dat bekend is, is dat het verband houdt met het verhaal van koning Setthathirat nadat hij zich tussen ongeveer 1550 en 1570 in Vientiane vestigde. Wat zijn functie betreft, ook daar is er geen zekerheid: men denkt dat het eerder een reliekschrijn is dan een grafmonument, maar zonder heel goed te weten wat het bevat. Mogelijk een stoffelijk overschot van Shakyamuni Boeddha , maar dit blijft onduidelijk. Volgens de legende gaat de oorsprong van de site echter terug tot de 3e eeuw voor Christus . Gezanten van de Indiase keizer Açoka zouden het borstbeen van Boeddha hebben meegebracht en er zou een stoepa zijn gebouwd om dit relikwie te ontvangen. Het uitgevoerde onderzoek heeft echter geen resten uit deze periode aan het licht gebracht. Maar door de jaren heen gaat het monument weer achteruit. Het werd rond 1901 gerestaureerd door de Franse School van het Verre Oosten , maar de gekozen architectonische opties waren niet tevreden met de meerderheid van de Laotianen die graag een vorm wilden vinden die dichter bij de oorsprong lag. Op basis van oude documenten, met name de tekeningen van Louis Delaporte in 1866, pasten de Fransen het monument tussen 1931 en 1935 aan om te proberen de oorspronkelijke Laotiaanse stijl in de vorm van een lotusknop te herstellen.
De laatste halte wordt de Patuxai. Een triomfboog waarvan de bouw begonnen is in het begin van de jaren 60 van de twintigste eeuw. De Patuxai is geïnspireerd op het model van de Arc de Triomphe in Parijs. De naam betekent ook letterlijk Boog triomf. De triomfboog is gebouwd met cement dat de Verenigde Staten gegeven had om een nieuwe luchthaven aan te leggen. De bijnaam in Vientiane is dan ook: de verticale startbaan. De Patuxai werd voltooid in 1969. Er is een trap die naar de bovenkant van het monument gaat.
De hoofdstad is een typisch Aziatisch stadje. Veel en ogenschijnlijk ongedisciplineerd verkeer, terwijl je eigenlijk geen beschadigde auto’s ziet rondrijden noch veel sirene’s hoort van politie (gene gezien) of ambulance (voor zover die bestaan). Na een wandeling langs de avondmarkt een plek gaan zoeken om deze dag af te sluiten.

Geschreven door Fred.op.reis.Down.Under