Vandaag vroeg uit de veren want de toer die we geboekt hebben begint om 8 uur. Deze toer vertelt ons over het leven en de wereld van de Pueblos.
De gids vertelt ons de mystieke wereld van de Inwoners van deze woningen. Hun geloof gaat over vier werelden. De eerste wereld waarin de man en vrouw eigenlijk ontstaan en aan de de wijsheer gaan klagen dat zij te weinig eten hebben. Door overbevolking wordt er een tweede wereld gecreëerd waarbij de mieren voor voedsel zorgen. Als er aan de mieren wordt gevraagd om steeds meer voedsel te leveren, beginnen zij niet meer voedsel te produceren maar trekken hun riem strakker aan om aan de eisen te voldoen. Dit verklaart hun smalle taille. Ten einde raad gaan de mieren klagen bij de wijsheer. De wijsheer laat het het gebied overstromen maar de spin weeft een groot web gemaakt waar de mensen op kunnen klimmen en via de schilden van de schildpadden kunnen zij naar de derde wereld overstappen. Toch nog niet tevreden gaan de mensen terug klagen. Er wordt er door de spin een witte bal gemaakt. Die wordt door de arend in de lucht gebracht en wordt onze huidige maan. Als beloning krijgt de arend van de spin de gouden vleugels. Maar de mens is nog niet tevreden en de spin maakt de gouden bal. Een witte vogel probeert de bal in de lucht te krijgen maar door de zwaarte en hitte mislukt hij. Hij krijgt zwarte vleugels. Een luie vogel probeert het ook en door op de wind te zweven en zo de juiste hoogte te bereiken wordt hij beloond. Hier ontstaat de condor. Ik heb het verhaal misschien niet volledig meegegeven maar in grote lijnen is dit het verhaal. Voor geïnteresseerden : die moeten maar eens wat opzoekwerk verrichten.
De gemiddelde leeftijd van toen was voor de vrouw 25 en voor de man 35 jaar. De archeologen baseren zich dat er vooral mais, dat toen niet zo zoet was en vezelrijker dan nu, hun voornaamste voedselbron was. De mais werd gemalen tussen twee stenen waardoor er ook veel zand tussen het meel kwam. Dit zou zorgen voor een snellere slijt van het tandglazuur en veroorzaakte ontstekingen die het lichaam verzwakten. Dat de man gemiddeld ouder werd dan de vrouw is vooral te wijten dat vele vrouwen stierven in het kraambed. Er wordt er vanuit gegaan dat eens de leeftijd van vijf jaar gepasseerd was, de indianen hun levensverwachting (buiten het kraambed) een stuk hoger lag dan de gemiddelde leeftijd doet vermoeden.
De kiva of woning van een pueblo heeft drie stages. De eerste wordt een halve meter diep met dan een houten ronde bebouwing in hout in bolvorm. Bovenaan bevindt zicht een opening waar de bewoners met een ladder binnenkomen. In het midden bevind zich het vuur waardoor de bewoner steeds door de rook moet binnenkomen. Dit wordt als een reiniging van het lichaam beschouwd door de archeologen. Zowel hygienisch als spiritueel aanzien. Er is ook een soort afzonderlijke uitgang (schouw) gemaakt waardoor er lucht in de kiva kan komen. Tussen deze toegang en het vuur werd een platte steen voor het vuur geplaatst om het vuur te regelen. In dezelfde lijn van toegang lucht, platte rechtopstaande steen en vuurholte een holte waar een symbool werd geplaatst voor hun religie. De kiva was een werkplaats waar gekookt, verwerking van wol enz. werd gedaan. Een kiva was familiaal en kon tot drie generaties behuizen.
Ander verhaaltje van de hond. De paar mensen waren eenzaam en kloegen bij de wijsheer. De volgende dag kon de hond praten. Maar de groep mensen (en de honden) groeiden aan. Omdat de hond niet kon zwijgen en overal alles over de andere mensen ging vertellen bestond er al snel ruzie tussen de mensen. Omdat te vermijden heeft de wijsheer dan beslist om de honden de spraak te ontnemen en kunnen zij alleen maar blaffen. Dit verhaal wordt aan de kinderen vertelt dat zij geen kwaadsprekerij mogen plegen of zij verliezen hun stem.
Op sommige foto’s zie je zwarte verkleuringen. Dit is zandsteen verzadigd met water. De indianen kerfden in de steen en onderaan maakten zij een holte. Het water sijpelde dan in deze holte en zij hadden zuiver water, gefilterd door de zandsteen.
Al bij al mooie verhalen maar teleurstellend is dat wij de site niet kunnen bezoeken. Insijpelend water dat in de winter bevriest en uitzet hebben ervoor gezorgd dat er een groot rotsblok enige jaren terug is neergestort . Boven de ruines is er een grote spleet in de rots ontstaan en men had het lumineuze idee om deze met beton te dichten. Maar er is nog steeds water in de spleet binnengesijpeld. Met grote metalen staven wil men nu proberen om het gevaar in te dijken. Maar wij mogen er niet in. Volgens onze gids zijn de gebouwen voornamelijk gebouwd als silo’s voor de opslag van goederen en voedsel. Er woonden maar weinig navajo’s op die plek. Er werd wel gewerkt en ceremoniële plechtigheden georganiseerd.
Echt een teleurstelling dat we het niet konden bezoeken maar de uitleg van de gids maakte veel goed.
Namiddag toch naar Durango afgezakt. Was Silverton als stadje wat tegengevallen, Durango was het tegenovergestelde. Leuke main street met gezellige drukte. Biertje gedronken in een bar dat je deed denken aan een echte western bar. Eindelijk nog eens aan een toog kunnen hangen. Het moeten niet altijd rotsen en bomen zijn…

Geschreven door Fred.op.reis.Down.Under