Tripje van +\- 220 km maar dat is toch 3,5 uur rijden. Echt bochtig en heuvelachtig. Een voordeel is dat je niet over de maximum snelheid gaat van 80 of 100 km/uur. Op sommige momenten vind ik het al moeilijk om de 60 km/uur aan te houden. In elk geval vroeg genoeg in het hotel (een echt hotel, geen cottage) om te horen dat ik nog een drie uur moet geduld uitoefenen voor de kamer vrij is. Gelukkig is op loopafstand het Whakarewarewa domein. Het is een Maori dorp gebouwd op een geiser domein. De heetwaterbronnen liggen tussen de huizen en worden gebruikt om eten te koken. Verder zijn er ook hete modderpoelen. Er is gelegenheid om een modderbad te nemen, maar dat vind weinig aantrek. Aan de ingang staat een monument met de namen van de Maori's die gesneuveld zijn tijdens WO I en WO II. Als men over de brug het dorp inwandelt kan men munststukken in het water gooien die dan door de plaatselijke jeugd worden opgevist. Let wel dit is geen water van de warmwaterbron. Het water van de warmwaterbron varieert tussen de 66 en 110 graden Celsius. Afhankelijk op welke plek dit water aan de oppervlakte komt. De blauwe meertjes zijn dus kokend water !!!! Op een plek spuit het water op onregelmatige tijdstippen tot wel 8 meter hoog. Had geluk...
Hun kerkje is 100 jaar oud en heel eenvoudig. De eerste keer dat ik in een land kom waar de kerk niet is overladen met goud. Het is een katholieke kerk maar de Maori's geloven nog altijd in drie dingen : water, aarde, zon.
Er wordt ook een optreden verzorgd door de plaatselijke bevolking. De kinderen blijven hier tot hun 5 jaar in de dorpsgemeenschap waar zij uitsluitend hun eigen taal spreken. Later gaan zij naar de publieke scholen maar er wordt verder onderricht gegeven over hun eigen beschaving. Er bestond geen schrift tot de missionarissen arriveerden. De tatoeages beeldde hun geschiedenis uit.

Geschreven door Fred.op.reis.Down.Under