Vandaag nog een stevige busrit vooraleer we 3 nachten gaan verblijven in Hoi An.
Na een kwartiertje rijden al een eerste stop : een begraafplaats voor gesneuvelde Vietnamezen gedurende de laatste oorlog. Hier zijn uitsluitend soldaten begraven die uit de regio kwamen. Toch zijn er veel “onbekende “ gesneuvelden. Zij zijn allemaal begraven onder de noemer “ken je naam niet”. Op andere plekken liggen ook Fransen en andere nationaliteiten uitgezonderd Amerikanen. Zij zijn allemaal teruggekeerd naar de US. Toch een beeld waar je stil van wordt. Zoveel jonge levens verloren voor wat, wie ???
De koffiestop is dan weer een totaal tegenbeeld. Naast de plek waar we stoppen is een trouwfeest aan de gang. Niet echt een trouwfeest zoals wij die kennen. Hier trouw je dus officieel waarna de familie samenkomt om de datum van het “echte” feest te plannen. De datum wordt namelijk vastgesteld door de dierenriem. Vietnam heeft dezelfde dierenriem als China uitgezonderd twee dieren : os en konijn in de Chinese dierenriem worden buffel en kat in de Vietnamese. De feestvierders vonden het enig dat we effe kwamen kijken en wilde direct op de foto.
Tijdens de lunch kregen we o.a. verse ananas met een (droge) dipsaus. Het poeder bestaat uit een mengeling van zout, knoflook poeder en rode peperpoeder. Een heel aparte smaak.
Voor we aan het hotel komen stoppen we nog even aan een klein dorpje. Een landbouwer staat ons toe zijn woning te bezoeken. Hij kweekt er rijst, groene pepers, pindanoten en watermeloen. Kom ik eindelijk te weten dat pindanoten ondergronds groeien (zoals aardappelen). De man zijn vader heeft ooit in het Zuid Vietnamese leger tegen de Viet Cong gevochten. Als er iemand in de familie ook maar enige banden met het Zuid Vietnamese bewind te maken heeft gehad (soldaat,…) heb je geen recht meer om bijvoorbeeld te studeren aan de militaire school (die studies zijn gratis). Studeren kost dus geld, veel geld voor een Vietnamees.
Laatste stop is het dorpje, of beter gezegd de gedenkplaats van het dorpje Mỹ Lai. Hier vond een slachting plaats op die werd aangericht door Amerikaanse soldaten tegen burgers, vooral vrouwen en kinderen. De Amerikaanse inlichtingendienst dacht over informatie te beschikken waaruit bleek dat het 48e bataljon van de Vietcong zich schuilhield in het dorp Mỹ Lai, dat door de Amerikanen "Pinkville" werd genoemd. Het rapport meldde, dat er zich geen vrouwen of kinderen meer in het dorp bevonden. Op de ochtend van 16 maart trokken vier compagnieën Mỹ Lai binnen. De Amerikaanse soldaten, die er in eerste instantie van overtuigd waren dat het dorp vol zat met guerrilla’s, begonnen met schieten en hielden niet meer op, totdat vrijwel alle dorpelingen dood waren. Het exacte aantal slachtoffers is nooit vastgesteld, maar het monument op de plek van het bloedbad draagt 504 namen. Slechts elf bewoners van Mỹ Lai overleefden de moordpartij.
We worden tijdens het bezoek dat bestaat uit een film, een museum met vooral foto’s en de resten van het dorp (het “museum” bevind zich waar het dorp bestond) aangesproken door een groep studenten. Een meisje spreekt ons aan in zo goed als perfect engels en stelt ons een paar vragen. Onderandere vroeg ze hoe zij dit gebeuren moesten verwerken. Moeilijk om daar zo maar direct een antwoord op te geven. Mijn antwoord was : forgive but never forget.
Voor het avondeten met de groep even in de oude stad geweest. Dit gebied is beschermd door Unesco en je moet er een ingangsbewijs kopen. Die is echter drie dagen geldig en geeft ook toegang tot het bezoeken van enkele historische woningen.
Het ziet er in elk geval erg toeristisch uit en verschillende leden van de groep hebben zich een kleed, jumpsuit of pak laten aanmeten. Blijkbaar worden de maten in een bestand drie jaar bewaard en kun je later online nog nabestellen. Morgen moeten ze gaan passen. Ben benieuwd.
Morgenvroeg gaan we fietsen. Hoop dat de fietsen iets beter zijn dan de vorige keer. Toen waren we een uurtje weg. Nu drie uur….

Geschreven door Fred.op.reis.Down.Under