'S morgens opgehaald om een wandeling te maken in het Whirinaki regenwoud. Het is een 80 km rijden en men rijdt constant door pijnbomen bossen. Deze bossen zijn kunstmatig aangelegd. Omdat zij op lavabodem geplant worden, waar veel sulfer in de grond zit, groeien deze bomen veel sneller dan bij ons. Een boom is hier op 25 jaar volgroeit ipv 100 jaar bij ons. Percelen worden telkens gerooid en onmiddellijk terug beplant.
Het bos waar we naartoe gaan heeft veel oude bomen. Kerels van duizend jaar en ouder staan hier en sommige hebben een hoogte van 85 meter. De gids, een Maori, geeft deskundige uitleg. Als je hem mag geloven is dit geen regenwoud maar een apotheek. Bijna elk plantje heeft wel een of andere geneeskundige kracht. Andere plantjes zijn eetbaar en zelfs lekker. De naam regenwoud is ontstaan omdat het er veel regent maar het bos zelf is eigenlijk droog. Komt doordat er een goed afwateringsysteem is en het gesteente ook erg poreus is waardoor het water snel in de grond verdwijnt. De beeldjes zijn de beschermers van deze bergen en er staat er eentje voor elke bergtop. Na een kort gebed van de gids beginnen we aan de tocht. Bergop, bergaf zo'n 12 km. Halverwege lunch. Lunch die we zelf prepareerde bij het vertrek. Groep bestond uit de gids en drie toeristen. Een Duits koppel dat ik al in Hahei had ontmoet en mezelf.
Geschreven door Fred.op.reis.Down.Under