De volgende morgen (donderdag, 16 november) zijn we vroeg op. Cees haalt de auto , ik sjouw de trappen af met de koffers en Cees laadt de auto in. Nog net alles droog en dan gaan we op weg naar Lanjarón. Vanaf daar rijden we de langs prachtige dorpjes die tegen de berghelling aangeplakt lijken te liggen. De eerste stop is in Pampaneira...een dorpje waar vloerkleden geweven (en verkocht) worden. We wandelen door de smalle steegjes. Dan gaan naar het volgende plaatsje Capileira. Dat blijkt een hoog en laag deel te hebben...De gedeeltes van dit dorpje liggen ver uit elkaar met een steile smalle bergweg ertussen.
Alle dorpjes zijn plaatjes. Het is bewolkt en soms komt de zon even maar de regen blijft grotendeels achterwege...Dan Trevelez, de plaats van de gedroogde ham (en de schoonmoeder van de juffrouw van het VVV). We willen wat eten. Er blijkt weinig open...volgende dorp...en weer het volgende...alle restaurants zijn dicht hier. Eindelijk is er een barretje langs de weg. Er is niet veel keus. Cees neemt de topper van het dorp; gestoofd varkensvlees. Ik 'kies' een soep met groenten, aardappelen en bonen. Het was speciaal maar eenmalig(!). We rijden door naar ons hotel; villa Turistica de Laujar de Andarax. Leuk dorpje maar het hotel ligt verder...het dorp uit..steile weg op en hup naar boven, waar de weg ophoudt. We blijken een eigen villaatje te hebben geboekt in een soort van resort. Heerlijk wat een ruimte...Alles aan die plek vinden we geweldig. Tevreden laat we ons in het brede bed zakken.

De volgende morgen is de verassing het grootst; de zon! Prachtig helder weer. Zo helder dat we in de verte de Mulhacén (3.482m) met wat sneeuw zien liggen.
De wereld is gelijk een stuk mooier met de zon. Het is druk in dit hotel en bijna alle mensen doen net als wij; deuren open, het balkon op en genieten van de zon en het uitzicht.
Dan naar het ontbijt. Dat blijkt helaas binnen te zijn dus we vragen aan de dame die de zaak mee verzorgt of we buiten (bij het afgedekte zwembad) op het terras mogen zitten. Ze vindt het goed. Heerlijk ontbijt in de zon, koffer dicht en weer de auto in.
In 1492, na de verovering van Granada droeg het katholieke koningspaar (Isabella en Ferdinand) Las Alpujarras als troostprijs over aan Boabdil. De verslagen sultan trok zich terug in Laújar de Andarax voor hij voorgoed vertrok naar Tétouan (Marokko). Door deze ballingschap van de Nasridische sultan werden de Alpujarras de laatste Moorse verzetshaard op het Iberisch schiereiland.
Er zijn dan ook wat Moorse tradities behouden, zoals de terrassenbouw en het irrigatiesysteem. Ook de kunstnijverheid, tapijten met zijn kleurige tapijten en dekens is hier grotendeels aan te danken. De traditionele woningbouw lijkt op die van Marokko, wat betreft materialen (lemen muren) als de met een laag klei bedekte dakterrassen, waar de schoorstenen als enige de horzontale lijnen doorbreken.
We verlaten dit mooie oord. We rijden door een zee van amandelbomen, langs velden vol sinaasappelbomen, vijgcactussen en wijngaarden met de almeriadruif.
Bij Sorbas worden we nog verrast door grotwoningen. We gaan richting woestijn met een woestijnklimaat dus vindt Cees dat ze groot gelijk hebben om in de grotten te gaan wonen. Het deed ons erg denken aan het dorp Guadix dat we vorig jaar bezochten. Het blijft natuurlijk wel lekker koel daar.
Dan naar Los Millares. Hier staat een museum met vondsten uit de kopertijd . Cees vindt het prachtig. De opgegraven nederzetting kunnen we bezoeken maar de zon bakt wat ons betreft te hard.
Het landschap verandert in een dor landschap met talloze okerkleurige heuvels. Het is een plek die doet denken aan het westen van de VS. Hier werden dan ook spaghettiwesterns opgenomen als "The good, the bad and the ugly", " For a few dollars more", "a fistful of Dollars" en ook scenes uit "Lawrence of Arabia." We slaan af richting Cinema Studios Fort Bravo....en even later rijden we door een lege rivierbedding met i.d.d. een filmisch decor. Heaas geen cowboys en geen paarden (en ook geen cowboylaarzen voor Tineke). Blueberry and the Daltons is hier o.a. opgenomen.
Na de opnames zijn de decors nooit afgebroken en er staat volledige authentiek materiaal zoals tenten, een fort en op de heuvel de letters Texas Hollywood!!!!
We gaan er niet binnen. Het is prima zichtbaar op afstand . De entreeprijs is hoog voor wat er te zien is (20 euro p.p).
We gaan richting Tabernas. Hier ligt deze enige Europese woestijn.
Daarna rijden we door een lelijk stuk van de provincie. Glastuinbouw en vele kassen zorgen voor optische milieuvervuiling. Het is zaak hier snel weg te komen en deze plastic zee achter ons te laten. We nemen de snelste weg naar Vera Playa. Het klimaat hier is zacht en we willen nog genieten van zon en zee voor we aan naar huis gaan denken.

De Costa de Almería ligt in de provincie Almería in de regio Andalusië. Deze kust ligt tussen het natuurgebied Cabo de Gata en Mojácar. Het landschap aan deze kust is woestijnachtig en deze kust heeft de meeste zonuren van heel Spanje. Massatoerisme vind je hier nauwelijk en dat maakt van de Costa de Almería een van Spanje’s beste kusten voor rustzoekers.
Via VRBO (alweer) huurden we een appartement. Het ligt zo dicht aan zee dat je er bijna een hengel uit kunt gooien. Het balkon ligt aan de klotsende kust en aan de achterkant ligt een heerlijk zwembad. De temperatuur van het zeewater is 21,5 graden. Het zwembad is een graad kouder. Maar een heerlijke frisse duik (Cees als zee-zwemmer in de zee en ik in het zwembad) maakt een einde aan deze prachtige dag.
Dan breekt er een regennacht en een winddag aan maar elke dag laat de zon zich zien. We wandelen langs de zee en genieten van het uitzicht.
En ik ga hier naar een kapper. Zeer tevreden over behandeling en resultaat!!

In onze informatieve groene Michelingids van Andalusië staat een route aangeven langs de Cabo de Gata.
We besluiten via de snelweg naar het zuiden te rijden. In het zuiden schrikken we van de zee van plastic kassen in het landschap in de buurt van Almeria. Het is zo lelijk maar men moet de kost verdienen (en wij willen sla met Kerstmis)!
Dan passeren we het bord natuurpark. Een wereld van verschil. Weg de plastic zee en een prachtig landschap. We lopen over een zondagsmarkt van een dorp vlakbij de kaap. Nog even wat steile en smalle weggetjes nemen en we worden beloond met een mooi uitzicht op de Kaap van de kat (cabo da gata in het Spaans)
Dan naar Las Negras... Ook hier is weer een marktje. Het is een echt hippie-dorp. Zo terug naar the seventies!!! Er wordt gezongen. Er zitten mensen te praten op het strand met een soort van Indiase outfit...echt prachtig. We gaan bij een Italiaans restaurant zitten. We zitten op hoogte met een prachtig overzicht over de hele scene!!
Na een heerlijke maaltijd weer verder...We rijden langs de kust en laten Mojácar liggen voor een volgende keer. Wat een schitterende tocht met een ongelofelijk landschap.
Mojácar bezoeken we een andere dag. Een wit dorpje op de top van een heuvel. Zeer nauwe straatjes waar je echt wel moet kunnen rijden (gelukkig hoef ik dat hier niet te doen). We parkeren de auto op een parkeerplaats en lopen door dit toeristische en ook mooie plaatsje. Het is buiten het seizoen en heel rustig. Veel zaken zijn gesloten maar we genieten van het uitzicht en een heerlijk terrasje met een tinto de verano (variant van de sangria) en wat van die overheerlijke Spaanse huisgemaakte kroketjes..ditmaal geserveerd met friet en brood!!
Intussen krijg ik allerlei info van het thuisland...een inbraak bij Esther...gelukkig niets meegenomen, op heterdaad betrapt. Demi informeert ons op onze familie-app, Sinterklaas in Tilburg en ondanks de leeftijd toch ook de chocolade-letters in Rotterdam en Frouke die met zwaailichten leert rijden!!! Wat een vondst deze communicatie!!!
Intussen zwemmen we nog steeds buiten.
Het klimaat hier is net iets warmer dan elders in Spanje!! Gelukkig!!!!
Cees wil ook nog op zoek naar het stuwmeer hier in de buurt. We komen terecht op een ongelofelijk grote citroen-plantage. De weg is eigendom van de organisatie. Maar dat weerhoudt Cees natuurlijk niet van om daar toch zijn weg te zoeken.
Dit blijkt onmogelijk. We hebben nog nooit zo veel citroenbomen bij elkaar gezien. We rijden kilometers en gelukkig vinden we veel later de weg naar de stuwdam. Het ligt bij het dorpje Cuevas del Almanzora.
Het rotsachtige gebied dat bekend staat als 'Terrera de Calguerín' ligt op slechts 2 km van de stad Cuevas del Almanzora en herbergt het grootste (verlaten) grotwoningencomplex in de Almanzora-vallei, met meer dan 300 in totaal. De grotten zijn door de geschiedenis heen gebruikt (sommige sinds het paleolithicum) als huizen en schuilplaatsen.
Een van de meest representatieve werken van Cuevas del Almanzora is het kasteel van de Marqués de los Vélez. Dat bezoeken we maar voor mij kan het niet tippen aan de grotwoningen!!!! Het bijbehorende museum heeft nog wat aardige creatieve uitspattingen. En voor Cees veel informatie over de bewoning van de kuststreek door de Phoeniciers en de Romeinen.
We hebben eigenlijk ook nog nooit door zoveel lege rivierbeddingen gereden. Wat een landschap!!! En er wordt in de buurt buurt van de stuwdam veel verbouwd. Er is water beschikbaar! We zien heel veel groenten (die van een prachtige kwaliteit zijn) en velden met agaves (voor de dagcréme)!!!
Achter de stuwdam ligt een kunstmatig water waar je kunt watersiën. Ook hier kunnen we niet komen met de auto (Cees wel natuurlijk, via een zandweg). Het laatste stuk moeten we toch lopen!!!
Daarna weer naar huis en ff dompelen in zwembad en zee.
We gaan ook nog een rondje golfen in Mojácar.
Dit in voorbereiding op de golfbaan Golfbaan Aguilón . Deze golfbaan ligt dicht bij het stadje Aguilas dat niet meer in Andalusie maar in de provincie Murcia ligt.
De weg ernaar toe is prachtig langs de zee, waar zwarte rotsen uit oprijzen. We zien veel restanten van mijnbouw. Een huisje met een enorme golfbal erop is de entree van het gofcomplex. Een gebouw waar ze bergkristallen verkopen, laten we liggen (sorry Esther!).
We gaan ons inschrijven en de kou van de nacht is veranderd in lekker warm weer, dus golfrokje aan. We spelen 18-holes en hebben een buggy. Het ontwerp van de Aguilón (= adelaar) Golfbaan is spectaculair met meer dan 100 bunkers, 6 grote meren en een aantal natuurlijke ravijnen. We zijn zeer benieuw naar Europa's grootste woestijngolfbaan!!!
Het is een echt unieke baan. We hebben ballen bijgekocht voor deze bergachtige baan maar vooral voor de ravijnen waar je overheen moet slaan...en als dat gelukt is moet je ook nog langs het water slaan i.p.v. erin. We blijken vanwege de drukte ingedeeld met 2 vriendelijke Zweedse mannen, die hier al eens eerder speelden en dus de weg kennen!!! De palmen wuiven ons vriendelijk toe. De zon zorgt voor helder licht en de lucht is blauw. Wat een prachtige dag voor deze bijzondere baan.
Gelukkig slaan de Zweden ook regelmatig een bal weg....
Van de eerste 9 holes brouwen we weinig, de tweede 9 gaan een stuk beter. Wat natuurlijk goed is voor ons ego!! Al met al spelen we van 10.15 uur tot half drie!!! Dat geeft wel aan dat er hard gewerkt is.

Daarna rijden we naar Aguilas waar we eindelijk een restaurantje vinden dat open is en waar we m.b.v. de buren (die een heerlijke vissalade aan het eten zijn) bestellen. Dat is lachen!! Het meeste is uitverkocht. Uiteindelijk besluiten we te melden dat we vis en groenten willen en dat hun dan mogen kiezen wat we krijgen. En dat doen ze goed. Een enorme schaal vis en gestoofde groenten...wijntje erbij!!!
Wie doet ons wat? Daarna naar huis want we zijn er moe van!!!

De volgende morgen worden we gewekt door de zon. Heerlijk...lezen en dagje niks!. We zwemmen nog steeds buiten. Het is ongelofelijk. Door de koude nachten daalt de temperatuur van het water wel. Maar met een warme zon in het koude water is ook echt heerlijk. En het zwembad is voor mij alleen. De zee trekt nog wel wat zwemmers. Cees deed een duik tussen de ansjovisjes vertelde hij lachtend!!! Geef mij maar het heldere rustige (maar iets koudere) zwembadwater.
Intussen denken we over naar huis gaan. De enige plaats waar het weer nog lekker is , is hier. Dus moeten we de koffers gaan herschikken en de zomerkleding wisselen voor winterkleding.
We passen ook het lijstje (wat neem ik mee) aan. We hebben echt veel te veel bij ons.
Alles gaat gewassen in de koffers, zodat we slechts 1 grote koffer met de winterkleding naar het hotel mee hoeven te nemen.
Er wordt inmiddels wat vaker gevraagd wanneer we naar huis komen. Sinterklaas en de kerstman roepen!!
Het wordt tijd om de terugreis te beginnen.
Het eerste hotel is geboekt en hoe het verder zal gaan zal het weer ook mee uitwijzen.
Dit is dus het op één na laatste verslag. Het laatste sturen we vanuit Tilburg.
Het blijft leuk om jullie reacties te zien. Tot gauw!!!

Geschreven door Ceesenhenriettes.reisblog