En op 12 januari is het alweer uitchecktijd! We laten één koffer in the Henry's achter met bagage. We hebben een taxi besteld en we proberen on-line in te checken bij Air Asia waar we op 23 juli 2018 boekten en waar ze gelijk de vlucht voor vandaag bevestigd bleken te hebben.
Een bestelde taxi bracht ons voor 1/4 van het bedrag dat we bij de hoteltaxi betaalden naar terminal 4, vanwaar de lokale vluchten vertrekken.
Gelukkig waren we erg op tijd. Eerst in de rij voor de contrôle van het ticket. Dan in de rij voor de contrôle van de koffers en handbagage. Cees bij male en ik bij female...ook bijzonder. Cees vergat nog even dat hij de grootste en zwaarste koffer had en toen hij door de contrôle was en ik vroeg waar zijn koffer was haalde hij hem alsnog even op!
Dan in de rij de bagage drop off. Daar is het best hectisch...we wisten al niet of we ingecheckt waren en gingen dus in de rij bij "special needs" staan. Daarnaast was premium check in en drop off luggage. Een mevrouw deelde ons mee dat we goed stonden. Dit was nl de rij voor senioren😓😱. Ook mensen die in een rolstoel zaten gingen inchecken. Heel handig gingen ze via de premium check-in in de rij staan achter de mensen die geholpen werden. Filipino's zijn écht heel vriendelijk en wachten af. Dat herhaalde zich enkele malen totdat een werknemer er een rode band van geen doorgang voor bevestigde en riep " who is premium?" Toen ging het aanzienlijk sneller. We waren één van de enkele witte mensen en we hadden veel belangstelling.
Uiteindelijk ging de koffer de band op en wij mochten doorlopen.....op de vraag welke gate we moesten hebben kregen we als antwoord dat het omgeroepen zou worden....dus op naar de douane.
In de rij, schoenen uit, vesten uit, riemen uit, alles in een bak enz..en toen door naar één grote wachtkamer van waaruit de vluchten omgeroepen werden. het was een aardige drukte waar weinig informatie beschikbaar wasw en waar niemand zich aan bleek te storen! Toen de sluitingstijd van het boarden naderde en wij nog niet omgeroepen waren is Cees het maar eens gaan vragen! Er was nog even geen vliegtuig beschikbaar en dat kwam op de tijd dat de vlucht had moeten plaatsvinden; 13.45 uur. Dus half uur te laat de lucht in met allemaal blije gezichten om ons heen. Je leert hier wel wat!!!!
In Palawan, dik drie kwartier vliegen, scheen de zon uitbundig en waren de koffers gauw van de band gehaald..op naar buiten. Vriendelijk werden we toegewuifd door de middenstand die klaar stond om de handel aan te gaan! Taxi sir. ??? (De mannen worden hier aangesproken) or tricycle?? Dit bleek een omgebouwde motor te zijn met een opbouw en een zij-span en een dak daarboven voor de passagiers ....doe met deze bagage dus maar een normale taxi en rond 16.00 uur lonkte het zwembad van onze nieuwe accomodatie ons toe..heerlijk lauw-warm water...ook nog even naar de supermarkt gelopen voor wat snacks en een flesje wijn. In het hotel had men bier en cocktails maar geen wijn...dus ff scoren!
Het was een groot winkelcentrum en we gingen op zoek naar wat eten met veel groenten! Niet gemakkelijk tussen alle frieten en hot dogs. Uiteindelijk vond Cees een "all you can eat" Filipijns restaurant..veel groenten, tofu, rauwkost, vis en wat kip! Ook was er soep en een dessertbuffet! Dit alles geserveerd met een glas helder koud water voor 11€ voor 2 personen.
Heerlijk en gezond eten zij het dat Cees de geur van gefermenteerde garnalen in de groenten niet écht jofel vond. Ik had er geen last van.
Hierna hadden we een primeur in een tricycle. Heerlijk airconditioned naar het hotel, een wijntje en dan slapen!
De volgende dag zijn we wat merkwaardig begonnen! Het geluid van een tropische regenbui kletterde op het dak dachten we!
Het bleek dat in de nacht een bikinibroekje op een slang was gevallen! Die slang was waarschijnlijk oud want het zaakje was afgeknapt en uit de slang spoot water; de tropische regen!
Toen we naar de vlindertuin waren is alles keurig gerepareerd en opgeruimd. De vlindertuin was een ervaring. Behalve prachtige vlinders die vrij rondvlogen in een flinke ruimte met netten eromheen gespannen waren er een groene leguaan kakkerlakken (handle with care???) zwarte schorpioenen, cocons van verschillende soorten vlinders , luiaards een krokodilletje en een wild zwijn en een bijzondere pauw uit Palawan maar vooral een boel dansers, een stam uit Palawan! Eén meisje uit de stam vertaalde wat er gebeurde in Engels want de stam sprak alleen een dialect. Er waren muziekinstrumenten, blaaspijpen een soort instrumentje om m.b.v. je stem tot een klank via het instrumentje te komen, een demonstratie om vuur te maken en gelijk werd er geshowd hoe hun lichtfakkels eruit zagen. Daarna kon je op de foto met de stam en voordat ik het goed en wel besefte stond Cees met een slang (een python??) te poseren. Je mocht naar de baby kijken die in een doek hing, zonder luier en overal foto's van maken. Een fotograaf maakte foto's die je kon kopen maar hij maakte ze ook met je telefoon of fototoestel. De mannen van de stam waren gekleed in een soort lendendoek en de vrouwen een kleurige lange lap. Er waren veel kindjes en het zag er allemaal vrij origineel uit.Eén keer per maand wisselt hier uit de berglanden van Zuid-Palawan een nieuw gezin voor deze optredes.Het was een leuke ervaring!
Eerst waren we nog van plan om naar een onderaardse rivier te gaan! We lazen er wat meer over en zagen beelden en vooral na de opmerking van Cees over de "laatste keer dat we in Italië in zo'n onderaardese grot waren" herinnerde me aan die ervaring...leuk voor één keer en dan is het wel mooi geweest! We gaan dus niet!
Intussen is morgen onze laatste dag in Puerta Princesa. Daarna gaan we naar een iets mooier stuk dat tegen het meest toeristische gebied ligt van Palawan.
Palawan is 1 van de 7100 Filipijnse eilanden en schijnt samen met Mauritius en de Malediven tot één van de mooiste eilanden uitgeroepen te zijn; hagelwitte stranden en een azuurblauwe zee beloven ze.
Puerta princesa is de provinciehoofdstad van Palawan. De wijk van ons hotel is een tamelijk luxe met gote stenen huizen maar als we langs de zee wandelen zijn er nog paalwoningen met muren van bamboeblad terwijl een stukje verderop, daar waar de cruiseboten voor anker gaan, de Bay walk is aangelegd, een brede wandelpromenade naast de zee met aan de andere kant alweer de middenstand van Puerto Princesa.
De wegen zijn. slecht ontwikkeld wat je meteen merkt in een tricycle. Er loopt slechts één highway over het eiland, min of meer parrallel aan de oostkant. Precies de andere kant van waar wij naar toe gaan: San Vicente. Dat ligt 175 km verder en volgens de routeplanner gaat het 3.15 uur duren en gaat het vervoer ook deels over de highway ...we zijn benieuwd of onze taxi-chauffeur dat ook vindt. Omwegen kosten benzine en dat is een deel van de winst, zagen we al bij de tricycle toen hij slechts een paar liter bezine in zijn tank liet gooien om ons naar ons hotel te brengen.
Uiteindelijk vertrekken we een uur later dan gepland, eerst geld trekken want in San Vicente is geen ATM, ook nog even tanken volgens de Filipijnse methode: je zet de auto op een verhoging zodat hij voor hoger staat en dan kan er meer brandstof in de tank. Uiteindelijk weer de drukke highway op. Dit is een tweebaans weg met tegemoet komend verkeer.
Hier en daar wordt aan de weg gewerkt. Als we Puerta Princesa uit zijn wordt het rustig op de snelweg.
Er zijn twee tussenstops. Bij de tweede eten we heerlijke gefrituurde loempia en van die Koreaanse loempia's met een transparante buitenkant. Heerlijk!!! Ik bestel een vers geperst ananas-sapje. Dat blijkt er eentje met ijs en kosmelk te zijn...ook lekker
We hebben in San vicente als tweede boeking in onze reis Sunset Beach Resort genomen. Dit resort zat eigenlijk gelijk nadat we boekten al vol voor de data die wij kozen terwijl wij op 16 juni 2018 al reserveerden. Het resort scoort 9.3 op booking.com dus wij dachten dat we wel iets mochten verwachten.
Het blijkt een klein resort met vijf kamers waar men ECHT ontzettend probeert het de gast naar de zin te maken. Het ligt aan een ondiepe, bij eb droogvallende zee. Daarvoor een heerlijk schoon en koel zwembadje.
De kamer is niet groot maar zeer schoon en heeft alles wat we nodig hebben inclusief een heerlijke douche.
In de omtrek is niets. Op twintig minuten lopen ligt een klein dorpje met een markt en een busverbinding.
Achter het hotel ligt een nieuw vliegveld. Tot onze verwondering is er slechts af en toe een binnenlandse vlucht naar Coron (een bounty-eiland) hier niet zo ver vandaan.
Om de rust compleet te maken kan men hier eten en drinken, de was (laten) doen en is er een vriendelijke gastvrouw die je uitstapjes mee regelt of vervoer bestelt.
We waren enigszins voorbereid op een verblijf in the middle of nowhere maar het wel even wennen met de wifi. Die is laten we zeggen zeer zelfstandig denkend en verzendt af en toe een bericht en doet hetzelfde met de ontvangst.
Nou ja, lekker rustig!!!!!!!
In elk geval gaan we hier echt uitrusten en lezen. We wandelen naar het dorpje en zijn er weer de toeristische attractie. Allemaal zwaaiende mensen "hello madame, hey sir", wat een vriendelijke bevolking.
Op de markt kun je ook vervoer regelen en een ticket voor een boottripje.
Als we later in onze stoelen aan zee met uitzicht op een prachtige oranje-rode zonsondergang liggen besluiten we eerst onze nieuwe gopro-camera eens onder water in het zwembad te proberen de volgende dag.
Als dat goed lukt spreken we Thelma (de vriendelijke eigenaresse wiens man in het ziekenhuis blijkt te liggen) en ze meldt ons dat zij het uitstapje zal regelen. De man in het dorp is veel te duur.
Samen met twee andere hotelgasten zullen we naar diverse eilandjes gebracht worden en een lunch is inbegrepen. Ze regelt het voor de helft van het geld en dat lijkt ons een uitstekend plan.
De volgende morgen haalt een electrisch karretje ons met zijn vieren op. Dit vervoermiddel is door de regering ingezet.
Als we bij de haven komen zegt de boatman "we wait for the other ones" wat bij ons vragen oplevert. Maar nee, we gaan met achten. Daarop protesteren we en zeggen dat hij contact op moet nemen met Thelma. Vijf minuten later stappen we met vieren in de boat; "sorry, mis-understanding".
We gaan met een bootje met drijvers, een kapitein en een gids naar een aantal eilandjes. Bij het eerste eilandje gaan we het strand op en daarna de zee in.
Palle was een beetje bang dat ik met mijn monster-achtige duikmasker de vissen weg zou jagen. Ik ben echter dolgelukkig; voor het eerst in mijn leven kan ik dankzij mijn reservebril die Cees vastmaakte aan de bril in het masker onder water zien. Wat een prachtige wereld. Ik voel me net in een onderzeeër en geniet met volle teugen. Ook ademhalen gaat met die rare antenne op mijn hoofd probleemloos. Cees maakt met de gopro foto's en filmpjes. Het is een heel bijzondere ervaring; kijken onder water zonder problemen.
Na een poosje gaan we naar het volgende eiland. De meeste eilandjes zijn onbewoond. Hier en daar heeft een ondernemer een resort geopend. Op een ander eilandje krijgen we lunch. Daarvoor staan er op veel eilandjes grills en hout is zo gevonden en droog is het ook. De boatmen en de gids maken een lunch met een salade rijst een heerlijk sausje gegrilde kip en een voortreffelijk gegrilde vis met een flesje drinkwater. Alles perfect. Kleine zoete banaantjes na.
Daarna gaan we naar het "turtle-eiland" waar we verwelkomd worden door een grote zeeschildpad met enkele mensen achter hem aan. De gids roept nog "don't touch the turtle" en we zwemmen al....
Zo komen we ook nog bij een soort zandbak in zee waar grote zeesterren zitten en we gaan nog naar een koraalrif.
Weer opent zich hier een prachtig schouwspel. Wat ben ik blij met mijn snorkelmasker!!!!! Maanvissen, en ik zag zelfs een Baracuda voorbijzwemmen. Van Bran (mijn kleinzoon) moest ik het skelet meebrengen als ik Baracuda at maar met levende vissen is dat wat moeilijk. (Met dode trouwens ook i.v.m. de douane), hele scholen guppies en ander aquarium-materiaal deden een privé- show, zo voelde het aan... wat een prachtige relaxte dag...
Als laatste lopen we naar de waterval langs wat huisjes met vriendelijke mensen. Coconut? No, thank you. We komen na een klein kwartiertje bij de Bigaho-waterval die dicht bij Port Barton ligt. Voor de waterval is een zwembadje en Cees gaat het water in...één fotootje dan? Ik krijg even zijn spullen.
Als we op de terugweg zijn is Cees zijn zonnebrl kwijt. Hij gaat terug met de gids. De Portugees die bij ons is vanuit het hotel maakt een praatje met me....ja, hij is ook altijd zijn bril kwijt en koopt nog alleen goedkope.
Na een snelle loop komt Cees terug met de gids. Nee, niks gevonden. Uiteindelijk kijkt hij me aan en tot ieders vreugde staat zijn bril bij mij op mijn voorhoofd. Had niemand gezien...en ik had niets in de gaten.
We varen verder naar de kust waar de electrische taxi ons opwacht. En dan naar huis, lekker douchen en heel goed slapen en de volgende dag de foto's en filmpjes bekijken.
Het is hier elke dag fantastisch weer. Wat een klimaat!!! Van de (klein)kinderen (Pip en Mees) horen we dat het sneeuwt in Nederland. Dat is nou juist het weer waar we geen zin in hadden.
De laatste dag doen we eigenlijk niets. We zwemmen, pakken koffers, drinken wat en eten, doen een spelletje en lezen elaten ons vervoer voor morgen regelen bij het hotel!!
Dan zoeken we de toeristische drukte bij El Nido. De reis per bus verloopt snel en goed. We stoppen onderweg 1 keer om wat versnaperingen te kunnen kopen...we houden het even bij cashewnoten.
We vertrokken rond enen bij het hotel en rond vier uur zijn we op de bus-terminal. De tricycles staan al te wachten.
Tien minuten later zijn we bij het hotel. De straatjes in El Nido zijn te smal voor verkeer vandaar de overstap op het plaatselijke vervoer: de tricycle!
We installeren ons en zwemmen even in het hotel. Heerlijk!!!
Het hotel is fijn alleen is in heel El Nido de Wifi slecht dus we hopen dat we jullie kunnen bereiken met ons reisverslag en onze foto's. Tot later!!!

Geschreven door Ceesenhenriettes.reisblog