We hebben de tijd om nog even alles voor te bereiden en de camper op te ruimen. Het Te Papa museum is pas om 10.00 uur open. Het museum is gratis. Je betaalt alleen voor speciale tentoonstellingen.
We besluiten bij Te Papa in de buurt te ontbijten. Op weg daarnaar toe worden we zeer aangenaam verrast door een hard lopende Maori die volledig van tatoeages voorzien de straat over rent. Als vanzelf grijpt Henriëtte naar haar telefoon. Cees roept nog: "vragen of je mag fotograferen", als de man op de vraag van Henriëtte bereidwillig blijft staan. Zijn hele lijf, zijn gezicht en zijn billen, alles is van tatoeages voozien. Zijn vriend komt er ook bij. Ook die wil wel poseren. Samen steken ze hun tong uit en rollen wat met hun ogen. Ze hebben er lol in. Dan bedenken ze dat ze haast hadden en maken zich uit de voeten. De omgeving roept tegen ons:"and the girls" en daar komen de Maori-meisjes. Vriendelijk gaan ze ook poseren. Eentje zet zelfs haar zonnebril af. Wat een aardige mensen!!!!!
We wisten van te voren van de tatoeages en we kunnen ons voorstellen dat de eerste ontdekkingsreizigers geschrokken zijn van de volledig getatoeerde mannen.
Volledig onder de indruk lopen we richting museum. Daar is het Maori-ontmoetingshuis naast. Daar gaan we ontbijten.
Ontmoetingshuizen (whare runanga) zijn bij de Maori de centra van kunst en het sociale leven.
Eerst even wat info over de Maori.
Lang voordat de eerste Europeaan voet aan land zette, kwamen de Maori naar Nieuw-Zeeland. Waar ze precies vandaan komen is niet helemaal duidelijk, maar aangenomen wordt dat de krijgers met kano’s vanuit Frans-Polynesië zijn komen peddelen ergens tussen 500 en 1300 na Chr en navigeerden aan de hand van de sterren en de maan.
Maori leefden eeuwenlang in stammen ( “Tribes”), die over beide eilanden verspreid waren. Ze waren krijgers in hart en nieren en stonden dan ook niet bekend als een vreedzaam volk. Ze waren ook jagers, vissers en verzamelaars. De zoete aardappel (kumara) en de verbouw van andere gewassen zorgden ervoor dat ze voedseloverschotten op konden bouwen. Dat stelde hen in staat om zich in dorpen te vestigen.
Regelmatig werden er oorlogen gevoerd en gevangenen uit vijandige stammen tot slaven gemaakt. Soms werden deze slaven geofferd aan de goden.
De stamhoofden nemen een een heel belangrijke plek in in de Maori-samenleving.
Vandaag de dag is zo’n 12 % van de 3,5 miljoen inwoners van Nieuw-Zeeland nog volbloed Maori en zijn hun kunst en tradities een belangrijk onderdeel van de cultuur van Nieuw-Zeeland. Maori is samen met Engels nog steeds een officiële taal in Nieuw-Zeeland, al spreekt de meerderheid van de bevolking alleen nog maar Engels.
De Maori vereren meerdere goden. Alles start bij Rangi (vader de hemel) en Papa (moeder de aarde). Uit beide goden ontstonden 70 andere goden. Volgens de mythologie is de kosmos ontstaan, doordat Rangi en Papa uit elkaar werden gehaald door hun kinderen. De Maori leven in harmonie met de natuur omdat ze geloven dat de goden Nieuw-Zeeland aan hen geschonken heeft. Wanneer ze iets uit de natuur halen zeggen ze een karakia (soort gebed) op, waarin ze de god bedanken voor zijn gave.
Doordat de Maori geen schrift kennen, geven ze hun geschiedenis en tradities door middel van zang, dans, verhalen en kunst door. De mannen staan bekend om hun fantastische houten kunstwerken (whakairo) en het maken en decoreren van vaartuigen zoals kano’s. Het hoofd is voor de Maori het belangrijkste deel van het lichaam en die wordt dan ook vaak afgebeeld in het hout. De houten maskers van de Maori zijn herkenbaar aan de bolle, uitpuilende ogen en een uitgestoken tong. Dit zie je ook weer terug tijdens verschillende oorlogsdansen (haka), waarbij de mannen hun ogen bollen en hun tong uitsteken om de vijand te intimideren. Deze dans wordt uitgevoerd op zogenaamde Hangi feesten. Een hangi is een maaltijd waarbij vlees, vis en groenten in de hete grond zijn gaargestoomd.
De vrouwen zijn experts in het weven (raranga), vlechten en rietpanelen maken. Deze rietpanelen genaamd tukutuku worden gebruikt als decoratie aan de wanden in gemeenschapshuizen.
Ook de tatoeages (moko) van de Maori zijn wereldwijd bekend. De gezichtstatoeages weerspiegelden de status van iemand. Bij mannen werd het hele gezicht getatoeëerd, door het aanbrengen van diepe kerven m.b.v. speciale mesjes van vogelbot, gedoopt in een roestbruin pigment dat er onderhuids blauw uitzag. Krijgers uit het noorden droegen bovendien vaak tatoeages op hun billen en hun dijen.
Vrouwen hadden diepe tatoeages rondom hun lippen en kin.
Moko gezichttatoeages worden nog steeds gedragen door Maori die de traditie van hun voorouders voort willen zetten. Waarschijnlijk zijn de Moko’s ontstaan omdat de Maori geloofden op deze manier een spirituele band te krijgen met de stamvaders. Dezelfde ontwerpen die op beelden werden aangebracht van regionale goden, werden ook op het gezicht getatoeerd.
Na de thee gaan we naar het museum en daar bezoeken we ook de Chinese Warriors. Het zijn wel veel verschillende culturen. Maori en dan hadden we ook nog de aboriginals...pff. We zullen er een enkel fotootje aan wijden en dan gaan we gewoon verder in dit land want anders gaat alles door elkaar lopen.
Uiteindelijk rijden we richting Taupõ. En dan begint het te gieten. Als ik even later achter in die camper kijk....alles nat. Het regent binnen én buiten.
We bellen met Jucy en voor vannacht betalen zij ons onderkomen in een cabin.
De volgende dag moet het lek gemaakt, met excuses en vergoeding van een dag huur van Jucy.
Daarna rijden we richting Roturua. Onderweg komen we het park Wai-O-Tapu tegen. dat zich presenteert als thermal wonderland. En we doen niets af aan deze naam.
Werkelijk prachtig. De borrelende hete poelen en waterbronnen zijn al tijden een toeristische trekpleister. We vergapen ons aan kleuren en dampen en alles wat mooi is. Het is zelfs zo mooi dat we de smerige zwavelgeur, vermengd met die van rotte eieren niet meer ruiken. In deze telt; beelden zeggen meer dan woorden. We verwijzen naar de foto' s.
Het lek is gemaakt en we komen keurig op tijd (er zijn nog 3 plekken met stroom) op de camping in Roturoa aan.
Morgen hebben we een rustdag en daarna zien we wel weer.
Het gebied hier is fantastisch. Toen Peter Jackson besloot "in de ban van de ring" (J.R.R.Tolkien) te verfilmen kon hij zich geen beter land wensen dan zijn geboorteland Nieuw Zeeland. De film kreeg 17 oscars.
De films gaan over de avonturen van Bilbo Balings. Hij gaat met 13 dwergen o.l.v. de legendarische Thorin Eikenschild op pad om de angstaanjagende draak Smaug uit Erebor (het verloren koninkrijk onder de berg) te verjagen.De tocht voert door magnifique Nieuw-Zeelandse landschappen, waar elfen en orks wonen, dodelijke balrogs en tovenaars.
In het Zuidereiland trok Frodo met zijn metgezellen door de Nevelbergen. (de zuidelijke Alpen,waar we waren). Het Tongariro National Park (waar het in onze camper regende) stond model voor Mordor. Het landschap zag er ook echt zo uit. Toen we erdoor reden vonden we het ondanks het slechte weer een mysterieus en filmisch landschap. De Mount Ruapehu (2796m) is de Doemberg bij the Lord of the Rings. Volgens de Maori-legende bad priester Ngatoro-i-rangi om hulp toen hij in de bergen dreigde te bevriezen.De vuurgoden van Hawaiki verhoorden zijn aanhoudende gebeden. Ze schonken hem ondergronds, via white island en Rotorua, vuur dat via de bergtoppen uitbarstte. Als dank wierp Ngatoro zijn slavin in de krater van de Ngauruhoe. De Maorio noemen de berg dan ook Auruhoe, naar de naam van het meisje. Deze vulkaan heeft de kenmerkende vulkaankegel en is de actiefste van de drie vulkanen hier. Een uiterst geschikt filmisch landschap
Sommige filmlocaties kun je met een georganiseerde excursie bezoeken maar Mordor en de Nevelbergen zijn voor iedereen toegankelijk.
Ter bescherming van het milieu zijn alle filmsets op eentje na afgebroken. Het enige terrein dat nog bestaat ligt op particulier terrein en is tegen betaling toegankelijk. De voordeuren van Hobbiton liggen in het groene weidelandschap in Matamata (waren we niet). Ze roepen de sfeer op van de Gouw in de triologie.
De regering van Nieuw Zeeland deed lustig mee en benoemde een minister van Midden-Aarde (verhaal speelt zich daar af in 1400 en nog wat). Air Newzealand (Airline to Middle-Earth) heeft de hobbits Frodo en Sam, strider Aragone en de elfen Arwen en Legolas op zijn Boeings laten schilderen. In Matamata staat "welcome to Hobitton" op het bord.
Nieuw-Zeeland werd hobbitland.
Op onze rustdag is er een Maori-eetmarkt naast de camping...ook zitten de mensen er met hun voeten in thermaalbaden. Overal borrelt het en is er rook.
Een heerlijke relaxte dag met nog even zwemmen en relaxen in de thermaalbaden op de camping. De administratie gedaan en planning gemaakt van de resterende tijd. Het leven is geweldig!!!!!
We boeken er nog een dag bij. We willen het Maori-dorp Te Puia bezoeken.
De geschiedenis en de gebruiken van de Maori worden hier verteld. Het dorp ligt 10 minuten rijden van onze camping.
Het wonderbaarlijke gebied met zijn spuitende geisers, borrelende modderpoelen, rokende geothermische bronnen is zeer de moeite waard.
We woonden er een drie kwartier durende dansvoorstelling bij. De Maori-dame die de voorstelling aankondigde haalde ons uit het ontmoetingsgebouw, waar we zaten te wachten. Een willekeurige gast werd als een soort van "hoofdman" benoemd. Hij mocht als eerste het gebouw binnen en onthaalde de dansers mee. Een Maori-begroeting (hongi) hoorde daarbij.Twee mensen drukken dan hun neuzen tegen elkaar en raken tegelijk het voorhoofd aan. In de hongi wordt de ha (levensadem) uitgewisseld.
Natuurlijk ligt hier weer een Maori-legende aan ten grondslag.
Volgens de legende werd de vorm van de vrouw door de goden van de aarde gevormd. Het had echter geen leven totdat de god Tane in de neusgaten van de gegoten figuur ademde en de prachtige figuur omhelsde. Na het inademen van haar neusgaten nieste de vrouw en kwam tot leven. Ze kreeg toen de naam, Hineahuone, grof vertaald met "een door de aarde gemaakte vrouw".
Ook werd de haka gedanst. Door middel van deze dans probeert men de voorvaderen aan te roepen. Door krachtige bewegingen en stampen met de voeten en ritmisch geschreeuw verwelkomt men belangrijke gasten of grote prestaties.
Mannen en vrouwen kunnen deze dans uitvoeren.
De haka werd bedacht door een beroemde stamleider Te Raupahara. Hij ontsnapte aan een aanslag op zijn leven door twee vijandige stammen. Een bevriend stamhoofd gaf hem onderdak in zijn hol en redde hem van de dood. De stamleider bedacht de haka als ode van kracht, identiteit en overleving.
Het Nieuw-Zeelands rugby-team danst de haka voor een wedstrijd. Overweldigend zoals 15 grote gespierde kerels allerlei oerkreten uitschreeuwen en zichzelf op hun benen, ellebogen en armen slaan.
Het dorp heeft veel bezoek en er zijn ook veel Maori. Toen wij er waren volgden vele Maori (en wij) op een enorm scherm een competitie in Wellington van Maori-dansen. Er deden 46 groepen aan mee. Het bleek een levendige Maori-cultuur te zijn met een eigen t.v.-station. En het geklap en geroep van het publiek was geweldig om te horen en te zien.
Toen we buiten kwamen bleek de Pohutu-geiser een eruptie te hebben. Deze geiser spuit dan 30 meter hoog heet water de lucht in. Indrukwekkend. De hitte was op afstand te voelen en de rotsen waren te heet om je hand lang op te leggen.
Op een plateau hebben we ademloos zitten kijken.
Daarna naar het kiwi-huis. Geen verwachtingen, maar de dag was daar nacht en een kiwi parardeerde dus keurig voor het raam op en neer. Volgens ons net zolang tot Cees er een ietwat acceptabele foto van kon maken, wat niet meeviel in het donker en zonder flits. We hebben dit aangevuld met een foto van een opgezette. Het beest is zo groot als een kip. Met een dikke kont waggelde hij voorbij en zijn lange snavel zocht voedsel.
Toen waren we toe aan een borrel.
Zoveel gezien en gedaan....wat een perfecte dag, zeker ook omdat de zon terugkeerde. De temperatuur was al goed maar de zon erbij maakt alles toch mooier.
Straks nog even in het thermaal bad. Morgen gaan we verder naar het Noorden.
We hebben nog nooit in zo'n kort tijdsbestek zoveel verschillende dingen gezien. Het duizelt soms!!!!
We zijn toe aan wat rust voor we de camper terugbrengen en naar Auckland gaan.
De volgende dag gaan we op weg naar Hot Water Beach. Een mooie tocht door een afwisselend landschap. De zon komt naast de wind tevoorschijn en maakt het landschap nog mooier. Kiwi-plantages en avocado-kwekerijen passeren de revue. Als we bij een stalletje wat fruit kopen zonder mensen om mee af te rekenen, blijk je het geld in een soort van kassa te moeten stoppen. Video bewaakt de verkoopplek.Als je de zaak bedondert wordt er een foto van je opgehangen met daarbij de tekst van wat je deed en "shame on you". Doeltreffend lijkt ons.
Hier en daar komt de zee weer terug. Plotseling blijken we op een snelweg te zitten. Daar moet je in Nieuw-Zeeland voor betalen anders krijg je een boete. Geen kassa's hoe betaal je dan en wat en waar???? Internet biedt uitkomst maar wat voor soort voertuig hebben we??? We bellen met Jucy en enkele minuten later is de 1.80 $ betaalt. De boete, die Jucy anders krijgt en doorstuurt naar ons kost 60 $.
Uiteindelijk vinden we Hot Water Beach waar als gevolg van een geothermische activiteit bij eb een warmwaterbron opborrelt uit het zand. Je kunt dan zelf met een (gehuurd) schepje een geneeskrachtig bad graven dat zich vult met bron- en zeewater. Het is een te gekke gewaarwording. Het water van de Pacific is ongeveer 19 graden. Als je een kuiltje maakt stroomt het gat vol met water van 30 tot 40 graden. En het is op sommige plekken zo heet dat je met vuurrode billen uit het gat stapt. Het is ook een fantastisch gezicht. Jong en oud speelt met zand. Al die volwassenen graven gaten met dijkjes eromheen en dan gaan liggen. Alles onder het zand maar werkelijk een unieke gewaarwording. Sommige plekken zijn zo heet dat je er niet in kunt zitten. Er was iemand die zijn emmer meebracht om de pool met "koud" zeewater op zit-temperatuur te krijgen
Verder houden we ons bezig met de natuur hier. Coromandel heet het gebied hier. In de Kauaeranga Valley werden in 1795 de eerste kauri's gekapt.
Kauri-bomen behoren tot de grootste bomen ter wereld. In het Waipouha Kauri Forest staan de hoogste. Ze kunnen tientallen meters hoog worden en zijn pas na 800 jaar volgroeid. Tegenwoordig mag hij alleen met speciale vergunning gekapt worden. Ook worden jonge bomen geplant. Het is een coniferen-soort. Rond 1900 werden er duizenden kilo's kauri-hars gewonnen voor export.
Overmorgen gaan we een oude bomen bekijken. Hier op de camping staan ook een paar pas geplante Kauri's.
Dan zingen we voor de eerste verjaardag van Evi. Ons jongste kleinkind. Gelukkig stuurt de wifi de felicitatie op tijd.
Het blijft raar dat wij opstaan en aan de volgende dag beginnen als jullie nog moeten gaan slapen in de vorige dag.
Morgen gaan we naar Auckland en leveren onze camper in. In Auckland hebben we een huisje gehuurd in Devonport, de historische wijk. Op naar nieuwe belevenissen.
We zijn vroeg op. Gisteren de koffers al ingepakt. Nu douchen, bed afhalen en zaak weer in originele staat terugbrengen. Drie kwartier later is alles gefixt. Zelfs het ontbijt staat in de auto.
En route....Bij het eerstvolgende dorpje slaan we een gravelweg in. Die duurt ongeveer 30 km (een uur rijden) en komt aan de andere kant van het schiereiland uit!! Na drie kwartier komen we bij de square Kauri-boom en we stoppen om een klim te maken naar de "beroemdheid". Een grote vierkante stam. Allerlei waarschuwingsborden over je schoenen schoonmaken e.d. i.v.m. een ziekte, veroorzaakt door de Kauri-die-back, een dodelijk beestje voor deze boom. Het is een enorme boom. Eigenlijk op foto niet te vatten.
We ontbijten op deze speciale plek. Wat later is er weer een verharde weg bereikt. Een prachtige route langs de zee. De zon schijnt en het is strak blauw.
Ter hoogte van de afslaf Auckland (nog 1,5 uur ) verandert de scenic route en besluiten we gewoon door te rijden.
12.15 uur . Jucy is bereikt. Een geoliede machine is dit bedrijf. Drop-off point; een jongeman neemt de sleutels aan en vraagt of we een goede reis hadden. We bevestigen dit, pakken de spullen uit de camper en in no-time zitten we in de shuttle naar naar het vliegveld. Daar moesten we de sky-bus hebben had Cees uitgezocht. Daarop aansluitend konden we in de ferry naar Devonport. We wandelden naar de cottage. We hadden de verhuurders op de hoogte gebracht dat we eerder kwamen. Ze gaven ons het nr van het sleutelkastje. Toen ze aankwamen zaten we heerlijk in de tuin onder de druiven die ze allemaal met zakjes beveiligd hadden.
Een schattig klein huisje met alles erop en eraan. Heerlijk...even wat meer ruimte en op jezelf. Niet verkeerd.
We blijven hier tot we naar Sydney vliegen op 3 maart. New-Zealand Air heeft de vlucht gewijzigd. We vertrekken 13.00 uur en landen (tijdtechnisch gezien 2 uur eerder) om 15.30 uur. Maar tot dan genieten we hier van de zon en de plek die we nu hebben.
Het volgende bericht zal komen vanuit Australië.Tot dan!!!!!

Geschreven door Ceesenhenriettes.reisblog