Fijne camping in Te Anau. We raken steeds meer gewend aan het campingleven. Zo zorgen we op tijd ergens te zijn zodat je plaats hebt en de drukte voor bent.
Dit stuk van Nieuw Zeeland is erg in trek. We zijn in Fiordland. Dé plek voor prachtige meren en machtige bergen; Fiordland National Park. Dit is met zijn, 1,2 miljoen hectaren het grootste park van Nieuw Zeeland.
Als je naar de enorme bergen en de eenzame diepe dalen kijkt lijkt het begrijpelijker dat hier de oude Maori-legenden hun aantrekkingskracht nooit verloren.
Te Anau is het toeristische stadje van waaruit we de omgeving verkennen. Onze camper staat in het Kiwi holiday Parks & Motels. Het leuke aan dit park? Het is hotel, camping (voor campers met stroom en tenten zonder), backpackhostel, hotel en ligt tegen het centrum. Er is een groot meer. Je kunt je daar over laten zetten en er gaan wandelen (uren of dagen).
Lake Te Anau ontstond volgens de Maori-legende, nadat het plaatselijke Maori-stamhoofd Te Horo, een heilige bron had gevonden. Zijn vrouw, die beloofde dit niet verder te vertellen liet hem aan haar minnaar zien. Zo gauw zijn gezicht in het water weerspiegelde, overspoelde een enorme vloedgolf het dorp en vormde het meer.
We zijn erlangs gewandeld want we hadden intussen wat excursies geboekt bij het park waar we logeren.
We kijken naar de brutale meeuwen die bijna op je komen zitten.
De huizen die tegenover het meer staan zijn laag en grotendeels van hout.
Het stadje is gericht op toerisme en heeft veel eetgelegenheden.
Wij hebben een soort van opruimdag. We zijn vroeg aangekomen en doen een spelletje en snacken wat....
Daarna gaan we alles regelen. We hebben een dag dat we alles kwijt zijn en bedenken dat het superbelangrijk is om alles allebei op dezelfde plek te leggen. Uiteindelijk missen we aan het eind van de dag een gopro-batterij en een snijplank.
De volgende morgen gaat de wekker om half zeven en om zeven uur vertrekken we. Vele bussen doen dezelfde route als wij maar die vertrekken pas om 9.00 uur. Onderweg is er van alles te zien maar dat doen we op de terugweg. We rijden in één ruk door naar Milford Sound. De zon is net op en we hebben een mooie rode lucht en wonder boven wonder fantastisch weer. Meestal is deze tijd de moessontijd en regent het. Wij hebben een stralende zon en wel veel wind.
De route is 120 km en je moet zorgen voor een volle tank want tanken onderweg is niet mogelijk. Sommige schrijvers beschrijven deze weg als het achtste wereldwonder. De eerste 30 km. gaan langs het meer van Te Anau en daarna door een bos richting Mirror Lakes. Vervolgens langs de disappearing mountains (een bepaalde berg lijkt steeds kleiner te worden naarmate je dichterbij komt). De weg loopt door bossen, over riviertjes en langs meren naar de beboste Hollyford valley.
Vanaf deze splitsing loop de hoofdweg naar de Homer Tunnel. Deze tunnel is 1235 meter lang en begonnen als werkgelegenheidsproject voor vijf mannen in het jaar 1935. Ze woonden in tenten en hadden geen ander gereedschap dan houwelen en kruiwagens. Het werk werd in 1954 voltooid en had intussen het leven van drie werkers gekost.
Aan de andere kant van de tunnel rijden we tussen steile berghellingen naar boven waar we 20 kilometer later Milford Sound bereiken.
Dit is eigenlijk een grote parkeerplaats met een toeristeninfo en een havengebouw waar de maatschappijen van de boten gehuisvest zijn.
We lopen door het prachtige gematigd regenwoud. Een heel ander woud dan het tropisch regenwoud. De begroeiing is heel anders. Wel is het er erg nat. We zien enorme varens die verworden zijn tot hoge varenbomen en een vegetatie die we niet kennen. Mooi gevormde bomen (een typisch soort beuk met een heel fijn blad en de boom heeft lagen). Milford Sound is één van de natste plekken op aarde zegt het bord. Elk jaar valt er 6,7 meter regen (ongeveer een huis van 2 verdiepingen)!!! 250 mm per dag is heel gewoon, wat wel een mooi effect geeft aan de zich naar beneden stortende watervallen.
Over het aangelegde pad zijn we binnen 10 minuten bij het havengebouw waar we onze voucher tot boardingpas voor een boot laten omzetten. We hebben gekozen voor een kleine boot (maximaal 50 mensen). We houden niet zo van die grote toeristische attrakties. Aangezien de bussen nog niet gearriveerd zijn, zijn de boten ook niet vol. Rustig zo...en de zon erbij maakt het tot een topdag. Jucy (de maatschappij van onze camper) heeft een reisbureautje daar en een boot en er blijken ook nog Jucy bussen te zijn. Het is overigens vergeven van deze campers. De mensen die je tegenkomt zwaaien allemaal trouwens.
Jammer van de kolonies zandmuggen. Gelukkig hadden we dit van te voren gelezen en zijn we gewapend met deet en een muskietenwerend goedje. De zandmug (Te Namu), zit hier van oudsher. De Maori's hebben er natuurlijk een legende voor. Tú te Rakiwhanoa kerfde de fjorden met zijn stok. Zijn beste creatie was Milford Sound (Piotahi). De godin van de dood inspecteerde zijn werk. Ze was bang dat de mensen het zo mooi zouden vinden dat ze hun sterfelijkheid zouden vergeten.Om hen daaraan te herinneren heeft ze de zandvlieg geschapen. De zandvlieg leeft vanaf eitje tot hij sterft in de snel-stromende wateren. Het mannetje is een onschuldige vegetariër. Het vrouwtje zuigt bloed. Ze moet een bloedmaaltijd hebben voordat ze eieren kan leggen. Het is onmogelijk ze te ontwijken. Ze zijn dol op warme lijven. Alleen heel harde regen of harde wind kan ze tijdelijk verjagen. Captain Cook heeft ze de naam zandvlieg gegeven.
Milford Sound wordt door de hoge Mitre Peak gedomineerd (een rotspiek van 1692 meter) en een 1652 meter hoge waterval.
We varen twee uur door de Sound en een stukje de open zee op. Dan gaan we via een andere weg terug. De wind verwijdert Cees zijn pet naar de Maori-goden in de zee. De boot stuurt ons naar de rotsen en daar zien we een kolonie zeehonden liggen zonnen op een rots. Prachtig. De hele boot in rep en roer en iedereen fotografeert of filmt. Zo ook bij de waterval, waar de kleine boot heel dichtbij kan manouvreren. Cees is kleddernat van het filmen met de (waterbestendige) gopro.
Daarna gaan we in de zon terug. We stoppen bij "Chasm Walk", voor een cappuccino (met soyamelk). We lopen dit prachtige gebied in. Rivieren doorklieven dit landschap. Ook schijnen er vogels te zitten. Die hebben we niet gezien.
We kregen het advies om in de Hollyford Valley de camping "guns camp" te nemen.
Een gravelweg van 7 km voert ons naar dit aparte oord. Huisjes van de vorige eeuw (in prima staat) worden verhuurd. Verder is er plek voor tenten en campers. Stroom is er vier uur per dag (via een generator) en de warme douches worden met hout opgestookt in een grote ketel.
De camping ligt aan een prachtige flink stromende ijskoude bergrivier. Henriette houdt van zwemmen maar hier waagt ze zich niet aan. Een paar jonge grieten doen dit luid gillend wel.
Ze hebben hier een nieuwe pet voor Cees en een heerlijke douche-gel op Manukian honingbasis. Ook weer een grote kookgelegenheid en eetkeuken en een zithoek. Mooie plek weer!!!
We mijden de zon...we zijn alweer een beetje verbrand. Morgen gaan we weer terug naar de camping in Te Anau.
Overmorgen hebben we nog een excursie op het programma staan; Doubtful Sound!.
In 1770 voer James Cook hier langs.Hij twijfelde of de wind hem uit die Sound (fjord) zou kunnen blazen. Toen besloot hij om dit niet te riskeren en zo komt Doubtful Sound aan zijn naam.
Om 6.15 uur worden we met de bus opgehaald bij onze camping. We hadden de wekker een uur te laat gezet maar gelukkig zijn we om 6.00 uur wakker geworden! De bus haalt op diverse plekken mensen op (je kunt ook zelf naar de haven rijden) en om 8.00 uur is het vertrek van de boot.
Vannacht heeft het voor het eerst geregend. Best flink. Maar dat was te verwachten in het gebied waar zoveel regen valt. We vertrekken in de mist vanuit Manapouri. De boot doet er een kleine drie kwartier over. Koffie en thee zijn gratis verkrijgbaar aan boord. Dat is wel lekker zo vroeg!!! Het is een lieflijk meer met allerlei kleine eilandjes. Overal stromen de watervallen naar beneden. De varens zijn verworden tot bomen waarvan de bladeren soms de lengte van een mens bereiken..
Zo worden we de West-arm van dit fjord overgezet en bereiken we het Manapouri Underground Power Station. De enorme machinehal ligt 200 meter onder de grond in rotsbodem. Voor de bouw van deze centrale werd speciaal een weg aangelegd naar de zuidpunt van Doubtful Sound. Deze weg is de duurste van Nieuw Zeeland. Hij kost 80$ per meter en kostte 16 mensen het leven. En de weg is eigenlijk nauwelijks meer dan een grindweg.
Op de heenweg rijden we door de laag hangende witte wolken en "regent" het. (Aotearoa is de Maori-naam van Nieuw- Zeeland en het betekent land van de lange witte wolk) Als we de Wilmot-pas gepasseerd zijn komt in tegenstelling tot wat ons beloofd is de zon alweer tevoorschijn. Bussen vervoeren de toeristen over deze weg naar Deep Cove. Ook kun je de cruise vervangen door een kano-tocht, wat veel jongeren deden.
In het water van dit diepste fjord (bijna 450 meter op de diepste plek) zouden witgestreepte dolfijnen, tuimelaars en pinquïns zitten. Wij hebben ze helaas niet gezien. Ook het zwarte koraal hebben we niet gezien.
Uiteindelijk vaart de boot het open water van de Tasmanzee op. De deining van het water is hier groter en de golven in de verte zijn hoog!!!
We moeten zeggen dat het een prachtige reis is. Wel prijzen we ons gelukkig met deze 3 uur durende cruise. Wij blijken minder geschikt om anderen voor ons te laten bepalen waar we stoppen en dat soort dingen.
Het is wel een prachtige ervaring met allerlei schitterende uitzichten.
Doubtful Sound is 3x groter en dieper dan Milfort Sound en veel minder druk (ook een heel stuk duurder).
's Middags rond 15.00 uur worden we weer keurig afgezet op de plaats van vertrek.
Dan heerlijk in de rustmodus. Morgen gaan we naar Wanaka.
Het was heet toen we naar Wanaka gingen over de hoogste weg van Nieuw-Zeeland. Prachtig uitzicht in de diepe dalen. Cadrona, het wintersportcentrum ligt aan de weg. We durfden niet over te steken vlak bij een haarspeldbocht...bang voor tegenliggers.
Uiteindelijk waren we binnen drie uurtjes in Wanaka op weer zo'n holiday-hotel/camping.
Deze zijn echt goed uitgerust. In de campingprijs (ongeveer 30€ per nacht) zit bij deze camping een enorme ruimte met kook- en afwasmogelijkheid, afzuigkap, een lounge-ruimte en op deze camping ook nog een BBQ-ruimte met tafels en verwarmingselementen erboven. Wie schetst onze verbazing toen we ook nog een ski-verwarmingsruimte tegenkwamen. Tegen betaling van een paar € per persoon hadden ze ook een sauna en wat bubblebaden.
De volgende dag begon stralend maar de wind van gisteren zorgde weer voor een weersomslag.
Regen toen we om een meertje gingen wandelen. De bergen in de buurt, aan een doodlopende weg, waren hiervoor door Cees uitgekozen. Het bleek zo druk dat onze camper niet meer op de parkeerplaats kon.
Toen we bij het meertje kwamen begon het te regenen. Dat wisten we want daarom hadden we hier een extra nacht bijgeboekt en niet op een DOC-camping met minder voorzieningen.
Daarna naar Wanaka. Dit bleek een stadje met heel veel wintersportwinkels. Heerlijk koffie gedronken, wat boodschappen gedaan en toen terug naar de camping waar Cees uitgebreid ging koken en ik het verhaal afmaken.
Deze Valentijnsdag is ook weer voorbij.
Morgen naar Franz-Jozef-gletsjer. Het weer is nu even wat minder. Benieuwd wat het daar gaat doen. Tot lezens.

Geschreven door Ceesenhenriettes.reisblog