In Wanaka hadden we een goed verblijf. Nu gaan we richting gletsjers!
We hebben nog niet ontbeten en wel thee gezet. We hebben een warmhoudmok gekocht en samen met de aluminium fles die we bij de eerste boodschappen kado kregen vullen we die 's morgens met thee.
De fles gaat tussen kussens en dekbed en de thee is perfect van temperatuur. We komen langs twee prachtige in de zon badende meren (Lake Hâwea en Laka Wanaka). Daar lijkt het ons wel wat om te ontbijten. Helemaal alleen!! Dat duurt niet lang en even later staan we dubbel geparkeerd!!!
We rijden daarna richting Haast. Dit lijkt een Nederlandse naam. Toch is Julius von Haast een Duitse geoloog die voor zover bekend de eerste was die de twee gletsjers (Fox Glacier en Franz Jozef) bezocht in 1865.
Hij was degene die positief was over de West-coast i.t.t. de ontdekkers daarvan.
De Haastpas is de laatste nieuwe verbindingsroute tussen Fiordland en het noorden en werd in 1965 voltooid. Sindsdien kan men de west-coast vanaf het noorden helemaal bereiken.
Het is een prachtige weg. Ruige rivieren doorklieven glinsterend het landschap. Meren liggen lieflijk in de zon te baden. Het regenwoud is als altijd prachtig.
De weg is goed berijdbaar. Wel fietst men hier ook dus goed uitkijken is nodig.
Voor we er bij stilstaan zijn we de top al gepasseerd.
We rijden verder en de zee komt eraan. Veel wind en hoge golven. We willen naar het uitkijkpunt; knights point. Men beloofde ons pinguïns en zeerobben. En in deze tijd van het jaar zouden de vissers jonge snoekforelletjes vangen voor de verkoop.
Voor die forelletjes is het voor ons te vroeg en verder zien we niets dan toeristen en voor het eerst een bordje met: look out car theft.
We hebben dit gauw gezien en we zijn alweer onderweg. Een beetje verder stoppen we bij een meertje en zetten een kopje koffie. Er was tot nu toe geen koffietentje te vinden langs de weg.
Al gauw komt Fox Glacier in de buurt. We stappen uit en gaan een hapje eten.
Tevens gaan we informeren wat de mogelijkheden voor een helicoptervlucht zijn. Dat is even stressen. We hadden van diverse mensen gehoord dat helicoptervluchten i.v.m. het weer onvoorspelbaar zijn. Ook de bureautjes bevestigen dit. Niemand durft af te gaan op de weersvoorspelling. Een mevrouw meldt dat ze vanavond nog een plaatsje heeft en dat we over een half uurtje terug moeten komen om te kijken of er gevlogen wordt.
Nee, deze druk is te groot. Doen we niet aan mee. We gaan eerst eten en daarna zoeken we de camping in Franz Jozef op.
Fox Glacier en Franz Jozef liggen ongeveer 30 km van elkaar en het is door de bochtige weg een half uurtje rijden.
We zien eerst het vliegveld en een bordje "scenic flights" en draaien richting vliegveld.
Daar is de mogelijkheid om met een vliegtuigje morgen als het weer het toelaat, te vliegen.
Nee, we wilden een helicopter. De piloot van het vliegtuig meldt dat we die wel moeten boeken want geen vlucht, no pay en anders hebben we misschien geen plek.
Nu zijn die vluchten niet goedkoop maar het lijkt ons fantastisch.
Cees komt op het lumineuze idee mij de vlucht voor mijn verjaardag kado te doen. Lijkt me een geweldig mooi kado, als het door kan gaan.
We rijden Franz Jozef binnen en parkeren gelijk aan de kant van de weg.
Een kwartier later hebben we een vlucht gereserveerd voor morgenvroeg 9.30 uur. Als er gevlogen kan worden. Volgens Cees wordt het uitstekend weer.
Dan naar de camping die er te voet 7 minuten lopen vanaf ligt.
Deze camping ligt in het regenwoud en belooft een heerlijke zwem-spa. Als we geïnstalleerd zijn zwemspullen mee en vol verwachting naar de spa. Dat blijkt een soort van bubble-bad te zijn met een sauna ernaast.
Daar zijn we gauw uitgezwommen en we lezen ons in voor morgen.
De bewolking neemt toe en voor vannacht is er regen op komst volgens de weersvoorspelling.
Veel van de mooiste bergen van dit land vallen en de regio West-coast. Ze horen bij een langgerekte bergketen; de Zuidelijke Alpen. Mount Cook (die we van de andere kant benaderden) hoort daar ook bij. Daarnaast nog allerlei toppen van boven de 3000 meter.
In het hooggebergte, 120 km ten noorden van Haast, valt per jaar 15 meter sneeuw en er liggen zo'n 140 gletsjers. Fox Glacier en Franz-Jozef strekken zich zover naar beneden uit tot ze bij het laaggelegen regenwoud komen.
Deze enorme ijsmassa's komen tot 300 meter boven zeeniveau.
Gletsjers schijn je niet zonder gids te moeten gaan bewandelen.
Gletsjers groeien en trekken zich terug. Dit is afhankelijk van de hoeveelheid sneeuw die er valt en het ijs dat van het lager gelegen deel afsmelt. Van 1985 tot 2009 groeiden de gletsjers. Sindsdien trekken ze zich terug.
Er blijkt een wandeling van 8 uur nodig om bij de gletsjer te komen.
We hopen dus op goed weer!!!
Vroeg naar bed want we staan vroeg op om alles te controleren. Vooral fotospullen want verder vlieg je zo licht mogelijk.
De reservebatterijen, de gopro, de camera de telefoons en de powerbank gaan in de tas.
's Nachts begint het zo flink te regenen dat we het raampje bovenin de camper moeten sluiten.
De wekker loopt af om 7.30 uur en alles is grijs.
Je zou ook maar zoveel geluk hebben bij een eerste poging om te vliegen!!!
We gaan ontbijtspullen regelen in het keukengebouw en denken "er moet nog veel gebeuren voor we kunnen vliegen".
Als we teruglopen naar de camper trekt er voorzichtig wat blauw door het grijs...
Zou het dan toch nog lukken??? En anders misschien later op de dag??
We lopen naar het bookings-gebouw...daar staat men lachend te wachten...even lijkt er nog wat oponthoud maar dan kunnen we vliegen.
Eerst alles invullen, naam én gewicht. De plaatsen worden daarop bepaald. Ook (als formaliteit) een noodnummer waar men iemand van de familiIe kan bereiken. Dan wordt er ook betaald. Dat gebeurt pas 10 minuten van te voren.
We vliegen in een helicopter met 6 personen; twee Portugezen, twee Australiërs en wij. Eerst vlieginstructies. Nóóit achter de helicopter lopen want daar zit een schroef en die blijft doordraaien enz. enz.
Henriëtte krijgt nummer 1 en Cees nummer 4. De plaats van Henriëtte is voor middenin naast de piloot. Cees zit in het midden achterin.
Een busje van de organisatie brengt ons naar een mooi groen dal. Twee blauwe 6-persoons heli's en 1 zwarte 4-persoons staan klaar.
Instappen gaat op volgorde. Eerst nr. 1(Henriëtte dus), gordels vast, hoofdtelefoons op en zo op nummer verder. In no time gaan we langzaam én stabiel de hoogte in. We vliegen de glinsterende sneeuwmassa's tegemoet.
De piloot vertelt ons de namen van de toppen. Er vliegen nog meer heli's en het is écht zóóóó prachtig!!!! Superblij met het prachtige weer en het geweldige uitzicht. Wat een fantastisch verjaardagskado!!!!!!!!!
De tijd gaat heel snel en na een half uur gaan we óp de sneeuw landen. Langzaam landt helicopter zonder en staan we óp de sneeuw.
Allemaal eruit. Eerst de piloot, dan de achterbank en als laatste de voorste passagiers. In de zon óp de sneeuw. We blijven er een kwartier. Een klein heel koud plasje water ligt in de rotsen die boven de sneeuw uitsteken en die we beklimmen.
Er wordt voorzichtig een sneeuwbal gegooid en er wordt vooral heel veel genoten.
Na het kwartier stappen we weer in dezelfde volgorde in. We vliegen nog even richting nog hoger en in de verte zien we de zee grenzen aan het groene dal. De piloot zei dat we het prachtigste uitzicht ooit hadden. Het bleek een Nederlander te zijn die al 16 jaar in die groene vallei woont. Nooit meer teruggeweest naar Nederland. Nieuw Zeeland is relaxter!!!
En voor we het beseffen staan we weer op de grond.
Zo licht als een veertje voelen we ons en we "dansen" bijna naar een terrasje in de zon. Cappuccino van soyamelk...en achter ons zicht op de gletsjer.......en de wolken gaan weer langzaam verschijnen.
We lopen langs de kleine winkeltjes en wandelen naar "onze" regenwoudcamping. Die is helemaal leeg als we weer terugkomen.
Voor vandaag hebben we al veel gedaan.
Toch reserveert Cees nog de overtocht naar het Noorder-eiland voor de 20e februari. We varen om 14.00 uur.
We varen een dag eerder dan verwacht. Fijn hebben we wat meer tijd op het Noorder-eiland.
Als we thuis geweten hadden dat er hier zoveel campingparken zijn met zulke mooie hotelmogelijkheden hadden we een gewone personenauto kunnen kiezen. Je bent beter wendbaar. Het aardige van een camper is dat je onderweg ook het eten kunt maken zoals wij dat graag hebben...en het is heerlijk relaxt op die goed uitgeruste plekken
De volgende morgen staan we weer op in het rainforest. Nu is het weer zeer bewolkt. Nog een dikkere bewolking dan gisteren. We pakken de zaken in en rijden richting Greymouth. Langzaam trekt de bewolking open. Precies op tijd voor het volgende evenement bij Punakaiki. Hier liggen rotsen van gelaagde kalksteen. Ze lijken op een stapel versteende pannekoeken. Het is vloed. Woeste golven beuken op het strand maar vooral op de rotsen. De wind blaast met volle kracht de golven de spleten in en het water spuit door de "blowholes" omhoog.
Er is een wandelroute uitgezet naast deze rotsen. Deze duurt twintig minuten. Overal prachtige rotsformaties.
Op de parkeerplaats van de auto rent een weka rond. Dit is een bruine loopvogel. De vogel is vrij nieuwsgierig en kan niet vliegen. Daarom was het een gemakkelijkie prooi voor de maori's vroeger en de kolonisten. Verder vallen er veel slachtoffers bij deze soort in het verkeer en door (ingevoerde) roofdieren als ratten muizen en hermelijn. Deze vogel staat dan ook als kwetsbaar te boek.
Dan gaan we 700 meter verder op een beach camp staan aan zee.
We kijken tegen een prachtig begroeide en geërodeerde bergwand.
Dit gebied ligt in één van de vele nationale parken; Paparoa National Park in dit geval. Behalve de rotsen is de Pororari River Track hier een mooie wandeling.
Dik twee uur wandelen we door een prachtig woud met een rivier die daardoor slingert. Je kunt er kano varen. Grote rotsen en kraakhelder water en een grot en een hangbrug. De varens van het regenwoud veranderen in palmen. Hele bijzondere met een verdikking voordat de kruin begint. Ook wordt de temperatuur wat warmer.
Daarna hebben we het wel gehad en gaan even heerlijk een boekje lezen.
De volgende dag staan er 262 km op het programma om naar Nelson te komen. Daar staan we twee nachten op
een mega-grote camping. Die is in kleinere units verdeeld en zodoende is hij knus. Als alle kiwi holiday parken is deze weer geweldig geregeld.
Hij ligt aan de zee. We nemen een heerlijke duik in een kalme zee die in de zon ligt te schitteren. Wat een leven!!!!
Naast ons op de camping staan Nederlanders en aan de andere kant Nieuw -Zeelanders.
De inwoners van dit land worden kiwi's genoemd. De kiwi's zijn hartelijke lieve mensen met een groot gevoel voor humor.
De kiwi is de bekendste vogel van Nieuw-Zeeland en één van Nieuw-Zeelands symbolen. Deze vleugelloze, blinde vogel is een nachtdier dat zijn territorium heel fel bewaakt.
Tijdens de eerste wereldoorlog werden de Nieuw-Zeelandse soldaten kiwi's genoemd. De naam beviel hen en de bevolking heeft de naam overgenomen.
De kiwi (vrucht) komt oorspronkelijk uit China. In 1906 zijn er wat zaden naar Nieuw-Zeeland gebracht en daaruit selecteerden tuinders diverse rassen. In 1959 werd het een belangrijk exportproduct en werd de vrucht in het kader van de internationale marketing naar de inlandse loopvogel hernoemd; kiwi. Ook het bruine, harige en eivormige uiterlijk speelde hierin mee.
Nelson is een aardig stadje. Winkelen hier in Nieuw-Zeeland is niet zo mijn ding. De mode loopt achter bij ons en op sportief gebied loopt de mode voor. Dit land is helemaal in de ban van allerlei sporten en daar hebben ze ook allerlei winkels voor.
De volgende morgen staan we vroeg op. Het is nog even rijden naar Picton waar we vanmiddag (14.00 uur) de boot van Picton naar Wellington nemen. De boot doet er dik drie uur over.
We varen met Bluebridge en het is druk aan boord. Alle faciliteiten zoals wifi, bioscoop, eten drinken e.d. zijn aanwezig. Je kunt zelfs 's nachts varen en dan een hut huren.
De bedoeling is om in Wellington te overnachten en morgen naar het Te Papa museum te gaan. Dit is een museum over de geschiedenis van het land. En de Maori's maken daar deel van uit.
Net voor Wellington worden we feestelijk verwelkomd door scholen kleine dolfijntjes. Ze zijn helaas veel te snel voor mijn camera-capacitieiten.
Zo varen we Wellington binnen. Wellington is de politieke en (onofficiële) culturele hoofdstad van Nieuw-Zeeland. In de verte zien we grote kano's met wel 20 mensen erin..
Nu nog een logeeradres. Cees heeft een motorpark gevonden in het midden van de stad. Met zijn inlandse nummer kan hij prima de route instellen. Het is ongelofelijk maar de laatste campingplek, midden in het centrum, is voor ons.
We sluiten de zaak af en kijken even rond. Wellington by night is erg verrassend.!!!!
Het blijkt een internationaal georiënteerde stad te zijn met allerlei mogelijkheden om te eten; Koreaans, Mexicaans, Spaans, Frans, Italiaans, Turks en wij kiezen voor Indiaas. Nog even een stukje nostalgie van onze reis naar India (2008).
Later lopen we ter verkenning naar het Te Papa-museum...klein kwartiertje van onze camper lopen verwijderd. Tot onze grote verrrasing blijkt een gedeelte van het Chinese terracotta-leger daar aanwezig. Daar gaan we morgen zeker ook even naar toe.
We nemen nog een koffie bij het eiscafee om de hoek en doen op het motorpark snel de oogjes toe in onze self-contained campervan.........
Heerlijk geslapen. Onvooorstelbaar!!!

Geschreven door Ceesenhenriettes.reisblog