Het is al vroeg als we weer wakker worden. Na de prachtige dag van gisteren is het nu grauw maar bijna droog.
We pakken de laatste spullen en rollen met de koffers naar de plek waar Cees mij met de bagage op kan halen en om 9.00 uur zijn we de hectiek van Trogir uit..op weg naar de "grande dame" Dubrovnik. Voor deze dame nemen we de kustweg en dat lijkt achteraf een uitstekende beslissing.
Hoe meer we Dubrovnik naderen hoe mooier de vergezichten en gelukkig ook het weer wordt.
Veel heuvels lopen recht de mooie blauwe zee in. Vele eilandjes maken het tot een plaatje.
Na Griekenland staat Kroatië op de 2e plaats van de eilanden (ongeveer 750 grotere en 400 kleinere en er zijn er slechts 50 van bewoond!!)
Ook nu blijft de indruk van dit gebied; Italië.
Het houdt me wel bezig...want toen we ooit in Istrië waren hadden we dat gevoel niet.
De geschiedenis biedt uitkomst; er blijkt een lijn te bestaan tussen Venetië en dit gebied....gelukkig voor ons gevoel.
In 1667 was het zwartste jaar voor Dubrovnik. Een aardbeving slaagde erin in luttele seconden de stad met de vloer gelijk te maken. Dit was geen enkele vijand ooit gelukt.
Sinds 1992 staat het op de werelderfgoedlijst.
In 1991/1992 werd het door de Serviërs gebombardeerd. Doordat Dubrovnik op de werelderfgoedlijst stond moest alles in originele staat hersteld worden.
De rode dakpannenfabriek bestond al lang niet meer.
De nieuwe dakpannen, afkomstig uit andere delen van Kroatië en Frankrijk zijn i.v.m. kleurverschillen om en om gebruikt.
Dat is uitstekend te zien als we de 2 km lange stadsmuren lopen. Tot voor het bombardement waren de muren onbeschadigd.
We hebben eerst de bui afgewacht en we lopen in de volle zon en genieten van het werkelijk ongelofelijk prachtige uitzicht op deze ontzettend mooie stad.
Dubrovnik blijkt een parel aan zee.
Een nadeel is echter dat wij niet de enige zijn. We blijken aan te moeten sluiten in een echte file van allerlei mensen uit diverse landen. Vooral Japanners zijn ruim vertegenwoordigd. En al die mensen verblijven het liefst in de buurt natuurlijk. Wij ook.
We logeren voor deze gelegenheid in een gerenoveerd stuk van een klooster.
De vijgenboom in de tuin (met rijpe gele vijgen) mag gebruikt. Er blijken ook kiwi's en Japanse appels (kaki-fruit) te groeien. Dat is helaas pas over een halve maand rijp.
De hotels in de buurt zijn onbetaalbaar (200 maar meer 300€ per nacht). We zijn blij met deze ruime kamers met douche en een soort van keukentje en een tuin en een veilige plek voor onze auto...
Verder staat Dalmatië bekend om zijn rode wijn. Uitgelezen, naar het schijnt en zelfs keizer Diocletianus zou er al af en toe een glaasje van gedronken hebben.
De druif Plavac mali(=klein) is de basis.
Bij deze wijnspecialiteit moeten de druiven zo lang aan de stok blijven hangen tot ze licht verdroogd en dus "mali" zijn. Pas dan is het voor de kararakteristieke smaak van de wijn (en het medeverantwoordelijke suikergehalte) op zijn hoogst. Het schiereiland Peljesac is de bakermat van deze wijn.
De wijnstokken groeien tegen de steile hellingen die zich met 70% hellingspercentage in zee storten. De boeren gebruiken klimijzers en ezels. Tractoren werken daar niet.
De wijn blijkt best lekker...wel een apart smaakje, vinden wij.
Er ging weer een nieuwe wereld voor ons open hier.
In de namiddag wandelden we terug naar "ons"klooster, waar een non ons aanmoedigde om vijgen te plukken .
Hoe dan ook....morgen wordt het spannend...Montenegro door en in Albanië uitkomen..
We zien ernaar uit....

Geschreven door Ceesenhenriettes.reisblog