Het lichaam reist per vliegtuig, maar de geest reist te paard*. Dit is een uitspraak die op ons van toepassing was toen wij op Phú Quốc aankwamen. Ondertussen is onze geest meer dan aangekomen en zijn wij geheel “in-sync” om het maar eens hip uit te drukken 😎. Onze drie weken hier zijn voorbij gevlogen en wij maakten gisteravond de grap dat we in 2024 vaker geslapen hebben in onze kamer in het Palm Bay Resort, dan in de slaapkamer van ons eigen appartement in Almere. Maar naast ontzettend genieten, hebben we deze week ook het besluit genomen om onze sabbatical, na bijna een jaar reizen, deze zomer af te ronden. Voor Michelle biedt dit de mogelijkheid om nog terug te kunnen keren naar haar team op school. Als we nog een jaar (of langer) in Zuidoost-Azië zouden willen blijven, zouden we ook beslissingen moeten nemen over hoe we ons leven hier gaan bekostigen en inrichten. En dat heeft dan ook gevolgen voor ons leven in Nederland en onze woonplek in Almere. Daar zijn we (nog?) niet aan toe merken we.

Met het besluit dat het einde van onze sabbatical in zicht komt, hebben we ook maar meteen de nog voor ons liggende periode gepland. Wat willen we nog per se zien, wat willen we nog per se doen en hoe maken we daar een sluitend reisprogramma van? Want we moeten ook rekening (blijven) houden met de duur van de verblijfsvisa. We hebben besloten te gaan doen waar we allebei heel goed 😇 in zijn, namelijk doen waar we zelf zin in hebben en blij van worden 😎. En dan is het geen verrassing dat we morgen naar Thailand vliegen. Vanuit Phú Quốc kan je goedkoop en dagelijks vliegen op Bangkok en dat is voor ons een prima uitvalsbasis voor volgende vluchten. Uiteraard blijven we eerst weer een week in “ons” Bangkok.

Aan het een jaar kunnen reizen zitten voor ons twee bijzondere kanten: we maken de wisselingen van het klimaat mee én we zijn in de gelegenheid om contacten op te bouwen, waardoor we een unieke inkijk in het leven hier krijgen. Morgen zullen we dan ook met weemoed in het vliegtuig stappen. We gaan de mensen van Tuna Restaurant en de mensen van Palm Bay Resort ontzettend missen. We beginnen zo langzamerhand tot hun groep intimi te horen en dat maakt een afscheid des te moeilijker.
Phú Quốc, cảm ơn một lần nữa vì sự hiếu khách của bạn!

P.S. En natuurlijk hebben wij ook ontzettend gelachen bij de spontaan georganiseerde karaoke met het personeel van ons resort:
https://youtu.be/fFYUarrbU7E?feature=shared

*vrij naar Harry Mulisch

Geschreven door AdMi