We lummelen wat af op Phú Quốc en we zijn eigenlijk verrast dat het ons zo goed afgaat. Wij kunnen namelijk allebei best wel actief zijn en het komt bij ons niet vaak voor dat we meer dan een week aan het “niksen” zijn. Maar ook dat blijken wij erg goed te kunnen 😊 (best leerzaam zo'n sabbatical 😎). Onze dagen slijten we met een late start bij het ontbijtbuffet, vervolgens een kopje thee op het balkon met wat vers fruit, we zwemmen wat in het zwembad, lezen een boekje op een sunbed* aan het zwembad en gaan vervolgens maar weer eens douchen om ergens op het eiland te lunchen. En uiteraard drinken we tegen het einde van de dag een cocktail aan het strand om van de zonsondergang te genieten. Een heel ontspannen manier van leven zo 😜.

We eten zo'n vijf avonden in de week bij “ons” visrestaurant Tuna en behoren daar tot de inventaris. Ondertussen worden we steevast aangesproken met onze Vietnamese namen, Adriaan met "Dũng" (moedig) en Michelle met "Mai" (de bloem van de abrikoos). Ook worden wij met enige regelmaat uitgenodigd voor een hapje of drankje bij iemand thuis. Zo hebben wij het nieuwe huis van de chef-kok mogen bewonderen (uiteraard vergezeld van een seafood banket) en zijn wij thuis een borrel wezen drinken bij de eigenaar van restaurant Nemo* (wat bij aankomst ook een eetfestijn bleek te zijn). Wij komen hierdoor op plekken waar wij anders nooit gekomen waren. En deze uitnodigingen geven ons een uniek kijkje in het Vietnamese leven. Hierdoor krijgen wij ook dingen mee die we normaal gesproken niet mee zouden krijgen:

• de politie houdt je aan omdat ze wat extra geld van je willen (die ervaring hadden wij in Hanoi al opgedaan ☹️)
• je kan hier 14 jaar rondrijden zonder een rijbewijs te hebben voor de motor-bike 🤭
• ook hier maakt men zorgen over de oorlog tussen Oekraïne en Rusland en de situatie in de Gaza-strook
• voor alle scholen betaal je schoolgeld (ongeveer 100 euro per maand per kind, best veel geld voor de gemiddelde Vietnamees)
• een goede kok verdient twee keer zoveel als een leraar
• een arbeidscontract kan na 3 maanden al aflopen (je kan personeel dus inhuren alleen voor het hoogseizoen)
• een maand heeft 28 tot 30 werkdagen en een werkdag is 10-12 uur.

Ook hebben we (door de ritten naar de verschillende huizen) gezien dat er restaurants zijn die alleen 's nachts open zijn. Veel mensen werken hier namelijk tot laat in de avond of 's nachts. En we hebben gezien dat er 's nachts ook nog "koffietenten" open zijn. Prostitutie is formeel verboden in Vietnam, maar je kan in de nacht nog wel op plekken een "kop koffie drinken". Wij vonden de combinatie nacht en koffie al bijzonder 😉.

Het luieren op Phú Quốc bevalt ons dus uitermate goed. Naast dat we super ontspannen zijn, levert het ons ook een unieke inkijk in het Vietnamese leven.

Wij luieren hier nog wel even door en het zal niemand verrassen dat we, ondanks de aanhoudende hitte, nog een week bijgeboekt hebben.

(1) Wij weten hoe verraderlijk de zon in Azië kan zijn, maar wij zijn deze week toch allebei verbrand. Ondanks dat we ons insmeren, als Vietnamezen volledig ingepakt rijden op onze motor-bike en we niet in de volle zon liggen te bakken. Kennelijk gaat zonlicht toch door de beschermende kleding heen en/of krijgen we teveel UV over ons heen als we in de schaduw zitten. Factor 30 blijkt voor onze ondertussen goed gebruinde lichamen dus soms niet genoeg.

(2) De beide zussen van de eigenaresse van Tuna werken (samen met hun partners) bij restaurant Nemo, dat letterlijk om de hoek van restaurant Tuna ligt. Al naargelang waar het druk is, wisselt men onderling personeel uit. En na sluitingstijd wordt er vaak met elkaar geborreld of gegeten en hiervoor worden wij met enige regelmaat ook uitgenodigd. Ondertussen kennen wij dus ook het personeel van restaurant Nemo.

Geschreven door AdMi