Wie ons een beetje kent, weet dat we samen best wel autoliefhebber zijn. Michelle geeft er aan de ene kant bar weinig om, als het maar betrouwbaar is en van Aziatische makelij. Of het moet exclusief zijn, of heel mooi gerestaureerd, of gewoon opeens bij haar in de smaak vallen. Adriaan is daarentegen altijd al erg geïnteresseerd geweest in alles wat met auto's te maken heeft en compenseert het ontbreken van de interesse bij Michelle. Dus...als we onze interesses bij elkaar optellen, zijn we best wel autoliefhebbers 😀.

Op Koh Samui is het hebben van een auto klinkklare nonsense. Je komt in het drukke verkeer op dit eiland veel beter uit de voeten met een scooter (motor-bike hier genoemd). Ook wij hebben zo'n ding gehuurd en dat is prima vervoer om je mee te verplaatsen. Wij "rijden" de immens populaire Honda Click met 125 cc en bijna 11 pk. Reden voor de populariteit is dat ze spotgoedkoop in aanschaf zijn (1350 euro), superzuinig rijden (1:40), er kunnen 3 of soms wel 4 volwassenen op (wel van Aziatische bouw) en parkeren is nergens een probleem. Een auto bezitten in Thailand is echter een ander verhaal, dat is een dure grap. Auto's worden hier fiscaal enorm belast, met name auto's die niet in Thailand geproduceerd worden:

"Currently, it will cost between 187 – 328 percent in import taxes to import a brand new car to Thailand, this depends on the importation kit, power, and engine size of the car. Cars with engines smaller than 2,000cc and produce less than 220 horsepower are taxed lesser compared to cars with bigger engines above 3,000 cc with a horsepower above 220." (bron: thailandtripexpert.com)

Doe de nieuwprijs voor een nieuwe auto in het dure segment af-fabriek dus maar keer drie.

In Bangkok waren wij in de shopping mall bij een BMW dealer. Die had van de gelegenheid gebruik gemaakt om een week lang zo'n beetje alles uit te stallen wat er te leveren is. En natuurlijk liepen wij daar ook rond 😀. Door een arsenaal aan verkopers (zowel m als v) werden de geïnteresseerden aangesproken. Michelle werd eerst in het Thai aangesproken en toen zij zei dat ze alleen Engels spreekt, kregen we meteen een goed Engels sprekende verkoper aan onze zijde. Het leuke was dat we overal in mochten zitten en de verkoper nam alle tijd ons uitgebreid voor te lichten. Uiteraard was Adriaan nieuwsgierig naar de prijsstelling van de auto's en schrok zich rot. Dit tot hilariteit van de verkoper. Hoe hoger het segment van de auto, hoe verschrikkelijk veel duurder hij wordt in Thailand. Een auto die bij ons in Nederland inclusief btw en bpm rond de ton in euro's kost, kost hier met gemak twee ton in euro's!

Toch belet het de rijke Thai niet om (met of zonder chauffeur) één of meerdere auto's te bezitten. Met een wettelijk minimumloon van rond de 350 euro per maand voor een fulltime baan (7 dagen per week werken en 2 vrije dagen per maand) zijn er toch nog meer dan genoeg mensen die kennelijk zoveel verdienen, dat ze dit kunnen betalen. De gemaakte foto's van exclusieve auto's die hier op de weg rondrijden, kan je hieronder zien. Op Adriaan zijn vraag aan de verkoper of er wel eens een topsegement BMW verkocht werd, glimlachte de verkoper en zei hij dat ze goed verkocht werden. Op zijn vervolgvraag aan wie ze dan verkocht worden, kreeg hij als antwoord "very privileged people". Ondanks dat wij onszelf tot de "very privileged" beschouwen omdat we een jaar zonder inkomen kunnen reizen, bedoelde hij hier echt een andere groep mensen 😉.

Geschreven door AdMi