Mijn bovenbuurvrouw lag al op bed toen ik kort na 21 uur binnen kwam. Zij stond ook alweer voor 5 uur naast haar bed. Ik vermoed dat zij is gaan wandelen (zonsopkomst?). Tegen 6 uur is ze er weer om de rest van haar spullen op te halen. Voor 6:30 u dus maar opgestaan, op naar het ontbijt. Naast de gewone ontbijtzaken staat er ook een grote schaal met steviger werk: muesli/havermout met gedroogde vruchten en kwark oid. Fenny vertelt me dat dit gisterenavond al is bereid zodat alle smaken goed op elkaar zijn ingetrokken. Het is in ieder geval heerlijk en ongetwijfeld heel voedzaam/calorierijk.
Ik vertrek weer zo rond 8 uur. Helder zicht, mooie blauwe lucht met een wolkje maar ik zal vandaag overwegend de zon zien. De weg voert vrijwel meteen omhoog. Aanvankelijk heel rustig. Ik passeer verschillende waterstromen en laat me weer verrassen door het enorme landschap. Ik moet steeds stilstaan om het op me in te laten werken. Ik loop in de achterhoede. De meesten zijn me al voorgegaan. Later begrijp ik waarom. Ik (wij) lopen van hut naar hut maar er zijn veel wandelaars die rond lunchtijd aankomen in de ‘volgende’ hut, daar wat eten en vervolgens doorlopen naar weer een andere hut. Anderen lopen naar een hut en gaan na de lunch weer terug naar de hut waar ze vanmorgen zijn vertrokken.
Na zo’n 1,5 uur kom ik bij een heel mooi bergmeer. Wauw! Ik ga een poosje op een rotsblok zitten om het op me in te laten werken. Net als ik weer verder wil komen Fenny en André eraan. Ze bieden aan om een paar foto’s van mij te maken. Daarna gaan we weer ieder ons weegs.
Ik loop een stuk alleen en zie dan ineens een flinke marmot heel rustig voor me rondscharrelen. Ik denk dat die me heeft gezien maar hij trekt zich niets van mij aan. Er is niemand anders in de buurt om te attenderen op de marmot. Ik ploeg door wat sneeuwvelden heen en zie dan dat het pad zo’n beetje ophoudt. Er blijft een flinke richel over in de rotswand en een staalkabel om me aan vast te houden. Zo schuif ik als het ware omhoog. Maar hopen dat er geen passanten komen. Het is echt een flink stuk. Als ik stemmen hoor roep ik in het Duits/Engels of ze even willen wachten. Het blijken Nederlandse meiden te zijn. We kletsen even. Ze hebben net 1.5 uur naar boven geklauterd. Oké, dat weet ik dan alvast. Maar eerst even bijkomen. Ha, wat grappig: ineens komt Lucca ook boven een poos later gevolgd door Nora. In de ruststand: wat drinken en een versnapering. Ik berg mijn stokken op want al klauterend naar beneden zijn die niet handig. Nora stelt voor om samen naar beneden te gaan. Dat is een goede actie. Lucca kan zo op zijn tempo door zonder steeds op zijn moeder te wachten. Net voordat we weer gaan komen ook Fenny en André boven.
Zo klauteren we meer dan een uur naar beneden tot bij de volgende hut. Het wordt een succesvolle afdaling. Later horen we dat André gevallen is net nadat we uit elkaar zijn gegaan. Hij is gedeeltelijk in de sneeuw terecht gekomen maar heeft toch een hoofdwond, schaafwonden rondom zijn jukbeen en boven een wenkbrauw. Geen ernstig letsel gelukkig en nadat hij een douche heeft genomen ziet het er ook minder bloederig uit. Hij voelt zich goed en Fenny laat haar emoties even gaan. Tijd om met z’n allen een biertje te gaan drinken. Gelukkig viel André op een punt waar continu wandelaars even rusten of passeren. Er zijn dus veel adhesiebetuigingen. Er is, en dat viel me al eerder op, een enorme betrokkenheid naar elkaar. Iedereen groet elkaar, is behulpzaam, er is saamhorigheid. We zijn allemaal met hetzelfde doel in zo’n hut en dat schept toch een band.
Ik check in bij de beheerder en ga op zoek naar kamer 3: een 2-persoonskamer! Dat is vrij luxe in een hut. De middag verloopt ongedwongen. Fenny en André komen me gezelschap houden. Bij het avondeten zit ik aanvankelijk aan een tafel met een Nederlandse vriendengroep. Zij verkassen al snel want willen voetballen kijken en weten een tafelruil te organiseren. Helemaal prima, ik blijf en socialiseer wat met een groepje Engelse/Poolse bergbeklimmers.
Om 21 uur gaat bij mij het licht uit. Tot morgen.

Geschreven door Serviewandelt