Een uitgebreid ontbijtbuffet staat me op te wachten als ik de ontbijtzaal binnenloop. Allervriendelijkst krijg ik ook nog eine tüte aangereikt zodat ik zelf mijn lunchpakket kan samenstellen. Een karton water en een zoete reep erbij voor onderweg.
Om 9:30 u sta ik klaar bij de receptie en al snel verschijnt er een medewerker die mij naar Kornelimünster zal brengen: daar ligt het startpunt van de Eifelsteig. Ik ben de enige passagier dus ik hoef me alleen maar te verhouden met de medewerker. Lekker overzichtelijk.
Na zo’n 20 minuten sta ik op het marktplein van het historische stadje. Ik maak wat foto’s maar eigenlijk kan het me niet zo boeien: ik wil beginnen aan de wandeling!
Ik had me in mijn kop gehaald dat ik zeker niet alleen zou zijn maar hoewel ik wel een enkele wandelaar zie lijken zij geen van allen met mij op te trekken in de Eifelsteig. Het marktplein is blijkbaar een startpunt voor diverse wandelingen/tochten.
Het is wat frisjes (het kwik blijft hangen bij 12 à 13 graden) maar geregeld komt het zonnetje er door. Het waait maar niet onaangenaam. Het duurt even voordat ik de bebouwing achter me laat. De omgeving doet me sterk denken aan Zuid-Limburg. Graslanden met bosstroken, paarden in de wei, een heggenlandschap met de sleedoorn uitbundig in bloei, her en der wat uitzichten en drassige bospaden. Voorbij het plaatsje Walheim wordt het bosrijker en zet de stijging in. Het moment om mijn wandelstokken uit de rugzak te halen. De inzet van een paar extra armspieren halen wat belasting van de knieën. Het bos gaat over in de Struffelheide. Een natuurreservaat. Mooie plek voor een lunchpauze.
Via vlonders dwars door het heidegebied gaat het verder richting Roetgen. Eerst passeer ik nog een stuwmeer en dan gaat het vrij steil naar beneden naar de bewoonde wereld.
Aangekomen in Roetgen op zoek naar mijn overnachtingsplek. Oeps, die ligt zo’n 1.5 km buiten Roetgen, aan een drukke provinciale weg. Daar aangekomen lees ik op het raam dat het Heute Ruhetag is. We zijn om 17 uur weer open…. Het is dan pas iets na drie uur. Wat te doen? Hier aan de ‘snel’ weg zitten wachten lijkt me geen optie. Ik besluit eens om om het hotel/huis/boerenbedrijf heen te lopen. Daar kom ik een zoon tegen die het ook niet weet maar er niet intrapt om mij even binnen te laten. Dan maar ergens gaan zitten? Of toch niet: als ik richting een tuinstoel loop zie ik een rood bakje met deksel en daaruit hangt een briefje: Timmermanns. In het bakje een sleutel en een welkomst-A4tje.
10 minuten later sta ik heerlijk onder een warme douche.

Geschreven door Serviewandelt