Maar eerst nog even over het klooster. Ik was in de veronderstelling dat de Salvadorianen in het hoofdgebouw huizen. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Ik vraag me inmiddels af of er überhaupt nog paters zijn. Zal wel want er worden dagelijks eucharistievieringen gehouden. Maar toen ik voor een avondmaaltijd de bordjes naar de Speisezaal volgde kwam ik via allerlei gangen in dat hoofdgebouw terecht en uiteindelijk in de kloostergang. De speisezaal bleek zich nog steeds in de refter van het klooster te bevinden. Ook de hele inrichting daarvan was in stand gehouden. Toch maar even een paar foto’s genomen.

Het kon natuurlijk niet anders dan dat ik prima heb geslapen. Neergevlijd in een sfeer van eeuwenlange geestelijke en religieuze devotie. Hoewel het gebouw eerder ook een internaat was en daar zijn vast ook minder devotionele activiteiten ontplooit…..
Om half acht gebruik ik in de refter het ontbijt zodat ik lekker op tijd kan vertrekken voor mijn laatste etappe.
Eenmaal onderweg voel ik wel dat het goed is dat het de laatste dag is. Mijn knie blijft toch wat gevoelig en inmiddels meld zich ook mijn hallux valgus. Nu pas eigenlijk. Goed om te weten voor eventuele reizen in de toekomst: max 5 dagen aaneengesloten wandelen (hiken) en dan een rustdag inplannen. Gelukkig is de route vandaag niet zo zwaar. Het zwaartepunt ligt meteen aan het begin: modderige en dus gladde smalle zandpaden die eerst verder het dal in gaan en daarna weer omhoog om uit te komen op een uitzichtpunt naar het klooster.
Op weg naar het plaatsje Nettersheim passeer ik een aantal keren restanten van Romeinse architectuur. Met de aanleg van een spoorlijn in de 19de eeuw legde men delen van een aquaduct bloot. Het blijkt een 111 km lange waterleiding te zijn van Nettersheim tot Keulen. Ik lees dat uit 5 waterbronnen in de buurt van Nettersheim dagelijks 20 miljoen liter drinkwater naar de Romeinse provinciehoofdstad Keulen werd geleid. Grote delen zijn nog in tact en daar stroomt zelfs nog water door.
Vanaf Nettersheim wordt het landschap glooiender en de wegen breder en voorzien van beige of grijs split. Dat is mooi.
Wat ook mooi is is dat het opnieuw een droge dag wordt. Iets frisser dan gisteren en wat meer wind maar ook regelmatig de zon.
Jammer dat de natuur nog niet echt is ontwaakt. Ook voor mij iets om te onthouden voor een evt volgende trip: april is misschien iets te vroeg.
Het is bijna drie uur als ik de grens van Blankenheim passeer. Mijn laatste halte. Ik kom hoog binnen en zie vanaf het slot (kasteel) in de diepte een mooi oud stadje liggen. Blankenheim dankt zijn bekendheid (als kuuroord) doordat er allerlei bronnen ontspringen en de belangrijkste is de Ahr. Waarvan akte. Wel een heel fotogeniek stadje!
Voordat ik naar het hotel wandel stop ik even bij de bushalte om te zien hoe het met de vertrektijden zit. Ik weet namelijk inmiddels dat er geen treinen rijden van hier naar de eerste plaats waar een groter station ligt (er wordt aan het spoor gewerkt). Het is vrij ingewikkeld om van hier in Aken te komen. Of eigenlijk niet ingewikkeld maar er zijn veel mogelijkheden. Even puzzelen nog.
In het hotel aangekomen krijg ik bij de receptie een oorkonde overhandigd en een speldje. Allemaal omdat herr Servatius Timmermans etappes 1 t/m 6 van de Eifelsteig heeft volbracht: “Zum Dank und Anerkennung”.

Dan nog even de statistieken:
Ik maakte de afgelopen week 3330 hoogtemeters
Maar ik ging ook weer 3025 meter naar beneden
Ik legde 132 km af en door dat alles verloor ik 12.637 kcal.

Geschreven door Serviewandelt