Zou het dan vandaag wel gaan regenen? Buienradar zegt van wel. Maar in de ochtend slechts een kleine hoeveelheid en tussen 14 en 15 uur moet rekening worden gehouden met een forse wolkbreuk. Fijn om te weten want dan kan ik mijn dag daarop aanpassen. De route is ook wat korter dus het moet lukken om voor 14 uur op mijn bestemming te zijn. Maar voor het zover is moet er wel gewerkt worden: 710 m stijgen en 700 m dalen… elke dag een beetje meer? Al voor ik Kestert verlaat (het gaat gelijk omhoog) toch maar fleece uit en beschermhoes om de rugzak, er vallen namelijk wat druppels. Capuchon op en up we go. De kuiten moeten even wennen, het is ook geen kattenpis: gelijk van 100 m naar 260 m, glibberig vanwege de regen en een soort van leistenen ondergrond: dubbel-glad eigenlijk. De regen houdt het al gauw voor gezien. In de loop van de dag gaat de capuchon nog een paar keer op maar ook weer af. Behalve mijn gele regenjas val ik nog eens extra op met de knalroze beschermhoes om mijn rugzak…. Maar: niemand die het ziet. Ik kom het hele traject niemand tegen. Ik loop regelmatig door ontluikend loofbos op de heuvelkammen die haaks op de rivier staan. Zigzaggend langs watertjes en soms ook venijnig omhoog over ezelpaadjes met losse leisteen en steeds aan mijn rechterkant een vervaarlijk verval van de heuvelwand. ‘Niks voor jou Stefan’, denk ik regelmatig.
Bij het dorp Wellmich aangekomen gaat het omhoog naar Burg Maus. Het gaat van 73 m naar 263 m: 1700 meter zigzaggen. Werkelijk het is prachtig. Minpuntje is de aantrekkende wind. Hoe hoger ik kom hoe meer de wind me omver wil blazen. Volgens buienradar WZW 6. Wat heel grappig is dat door allerlei gaten en ramen in de kasteelruïne de wind een fluitachtig geluid maakt. Alsof er een grote zwerm spreeuwen boven je hoofd hangt. Het ebt weg en zwelt aan, het duurt even voor ik het kan plaatsen, tot die tijd is het een beetje ‘spooky’.
Na de top te hebben bereikt blijft de route een tijdlang hoog en gaat dwars door weilanden met een mooie omzoming van sleedoorn en andere (fruit)bloesem. Even bijkomen.
Inmiddels op weg naar St Goarshausen. Het is pas 13 uur! Dat heb ik mooi geflikt. Ik val het stadje binnen. Het heeft zijn bijzondere status te danken aan het feit dat het vlakbij de Loreley ligt: het meest romantische plekje in Duitsland zo lees ik. Maar dat bezoek stel ik even uit. Ik ga mezelf eerst verwennen in een Konditorei met een flink stuk torte en een milchkaffee. Bijzonder aardige mensen weer. Het maakt allemaal een wat kneuterige indruk maar iedereen is heel gedienstig en servicegericht. Zo merk ik al de hele week dat als ik ergens de weg wil oversteken en automobilisten hebben dat in de gaten, ze gelijk stoppen. Ook als dat niet voor een zebrapad is. Het maakt een relaxte indruk.
Maar goed: dan naar de Loreley. Of eigenlijk moet ik zeggen naar het beeld van de Sirene die op een eiland in de bocht van de Rijn is geplaatst. De eigenlijke Loreley bewaar ik voor morgen: dat is de rots die schuin achter de Sirene op de rechter oever ligt. Een hoge rots aan de binnenkant van een scherpe bocht in de Rijn waar vroeger nogal wat schepen vergingen. Het is met veel fabels en mistige verhalen omgeven: een publiekstrekker van jewelste!
En geloof het of niet maar op dat moment gaan de sluizen open: ik kan de Rijn niet meer zien zoveel regen komt er naar beneden. Ik duik weg in een onderdoorgang van het naastgelegen spoor en wacht mijn tijd af. 15 minuten later breekt de zon door: op naar mijn hotel, Nassauer Hof aan de Rheinstrasse.

Geschreven door Serviewandelt