Om 8:30 uur zit ik in de bus naar Vaals, busstation. Het weer ziet er veelbelovend uit: het is nevelig, veel vocht van gisteren moet nog verdampen, de temperatuur zit tussen de 14 en 16 graden dus een dag voor laagjes en naar verwachting krijgen we de zon nog te zien.
Als ik in de middag Gulpen binnenloop blijkt het toch ook nog wat te gaan regenen. Maar zover is het nog niet.
Als ik aan de Duitse kant van Vaals de stad uitloop stuit ik al gauw op 2 DMT wandelaars. Ze zijn duidelijk nog niet georiënteerd, kijken om zich heen, zoeken wellicht een wit/blauwe sticker? Ik passeer ze terwijl ik mijn boekje een beetje wegmoffel: ik heb geen zin in contact.
Ik heb ze blijkbaar vrij vlot afgeschud want niet meer gezien vandaag.
Na een half uurtje klauteren bereik ik de Vaalserberg. Hoewel het hoogste punt van Nederland (322 meter) is het niet een van de Seven Summits? Grappig ook: ik ben de eerste bezoeker hier vandaag. Ik kan helemaal los gaan op alle toeristische attracties…. Nou vooruit dan: een foto en zoeken naar de uitgang.
De route is vandaag, in tegenstelling tot het vorige traject, fantastisch. Dit is wat ik me herinner van het Krijtlandpad en andere wandelingen hier in Zuid-Limburg. Ik loop een flinke tijd door de bossen; de paden zijn ongelijk en ‘kiezelig’ en je kunt zien dat er kortgeleden veel water is doorgestroomd. Mijn beenspieren moeten flink aan de bak. Uiteindelijk maak ik vandaag 485 hoogtemeters. De doorkijkjes zijn onnederlands maar in de ochtend ook nogal grijs zodat het op de foto minder goed te zien is. Het uitzicht op Holset en Vijlen is prachtig.`
Bij het gehucht Rott laat ik de bossen voorlopig achter me. Ik loop oostelijk aan Mechelen voorbij en ga richting Wahlwiller. In de verte zie ik het Arnold Janssen klooster liggen. Ik heb daar een paar stilte- en Chi Neng weken gedaan. Met Maria-Louise en met Arianne: waar blijft de tijd…. Bij de doorgang door de Mechelderbeek staat een mooi bankje: lunch pauze. Ik raak er aan de praat met een biker uit Coevorden. We wisselen wat algemeenheden uit waarna we beiden onze weg vervolgen.
In Wahlwiller loop ik even het kerkje binnen om de schilderijen van Aad de Haas te bekijken. Hij heeft de hele kerk beschilderd maar zijn roem betreft de kruiswegstaties. 30 jaar lang mochten die niet in de kerk getoond worden: veel te profaan vond een conservatieve kliek en onder druk van het Vaticaan verhuisden ze naar een museum. Nu hangen ze al weer zo’n 40 jaar op de plek waar ze voor bestemd waren.
Na Wahlwiller gaat de tocht richting Eys via een aantal wijnvelden en een stuk langs het miljoenenlijntje. Nadat ik via een tunnel aan de andere kant van de spoorlijn ben aangekomen gaat de route op naar de 3de Summit: het Eyserbos op 197 meter. Ik pak er een stok bij als derde been en geniet van het bos en van de uitzichten op Eys en Wahlwiller. Dit keer is de Summit niet een punt, een steen of een ander teken, nee in het boekje staat: ‘Hier eindigt het paadje bij een breder bospad met een barrière, nagenoeg op het hoogste punt’. Oké, dat is het dan… beetje een anticlimax.
Inmiddels trekken donkere wolken over en besluit ik om de pas erin te houden om niet al te nat in Gulpen aan te komen. Het is nog maar een paar kilometer. Deze keer met een brug over de spoorlijn, een holle weg door en dwars door weilanden via diverse draaihekjes. De Eyserbeek over en kort daarna passeer ik de Geul. Trappetje op en ik sta aan de Rijksweg: rechtsaf naar Gulpen.
Nauwelijks nat van wat miezer regen schuif ik iets na 15:30 uur onder een luifel om mezelf te trakteren op een grote bier. Toch weer ruim 24 km in de benen.

Geschreven door Serviewandelt