Ik sta goed uitgerust op. Het is nog geen 7 uur als ik op zoek ga naar het ontbijt. Dat staat als buffet opgesteld. Op mijn gemak start ik met een schaaltje muesli, fruit en yoghurt en daarna nog wat brood. Flink wat koffie ook. Een jongen achter de bar reikt me een lunchpakket aan. Vervolgens is het zaak om al mijn spullen weer in de rugzak te krijgen en de spullen die op mijn lijf gaan eruit te houden. Tijd genoeg dus alles gaat weloverwogen. Als ik naar buiten kijk zie ik voornamelijk niets: wolken/mist. Oeps, wat jammer. Maar om me heen klinken geluiden dat dat snel zal oplossen: fingers crossed!
Om 8 uur zit ik de Trockenraum om in mijn schoenen te stappen, zoek mijn wandelstokken weer op en ga naar buiten om me te oriënteren. Vanaf hier zijn er drie mogelijkheden: naar beneden (dat heb ik gisteren gelopen), naar links (dat volgt de Stubaier Höhenweg de andere kant op) of naar rechts: naar de Sulzenauhütte. Keurig aangegeven met gele richtingborden en op de routes zelf met rood/witte markeringen. Door het slechte zicht is het toch even zoeken maar omdat de meeste wandelaars ook in de richting van de Sulzenauhütte gaan volg ik hen.
Goed en wel op weg begint inderdaad de bewolking af te nemen. In korte tijd ontvouwt zich een grandioos uitzicht. Een eindeloos berglandschap. Nu pas zie ik hoe de Dresdner Hut prachtig ligt temidden van bergtoppen. En hoe fijn: ik kan zonder problemen de markeringen volgen. Het is flink klimmen (en af en toe klauteren) meer dan gisteren is er soms nauwelijks een pad zichtbaar maar is het manoeuvreren van markering naar markering en zelf zoeken naar de beste rotsen voor houvast en grip. Mede wandelaars gaan ieder op eigen tempo. Ik laat regelmatig mensen passeren op plekken waar er ruimte voor is, neem de tijd om de omgeving in me op te nemen en laat me overweldigen. Ik begin me te realiseren dat we over een bergkam moeten en vraag me lange tijd af hoe en waar dan. De wandelaars voor me verdwijnen achter rotsformaties, af en toe heb ik houvast aan stalen kabels, het is uitdagend maar ik heb nooit het gevoel ‘help’ hoe kom ik hier weer uit.. Geconcentreerd lopen, geen tijd om aan andere dingen te denken, mijn adem reguleren en mijn voeten steeds goed neerzetten. En dan lukt het: ik bereik het hoogste punt en loop een tijdlang door een maanlandschap met gebouwde torentjes van platte rotsen. Na een poosje komt het dal in zicht: de afdaling kondigt zich aan. Maar ook het uitzicht op een prachtig berg/gletsjermeer in de diepte. Ik neem de tijd om vanaf een rotspunt dit in me op te nemen.
In het meer drijven ijsschotsen en de randen zijn nog bedekt met een dik pak sneeuw. Maar ik heb het niet koud. Ik heb weliswaar nog een fleecetrui aan maar het duurt niet lang voordat die uitgaat. Ik loop immers al snel op een soort hoogvlakte en de zon prikt aardig door de resterende wolken heen. Het is relaxed lopen richting de Sulzenauhut. In een beschut hoekje gebruik ik de lunch en daarna doemt al snel de hut op. Ik loop vandaag iets minder dan 5 km in ruim 4 uur maar gebruik wel meer dan 1500 kcal. Ik stijg 420m en daal 495m.
Ik meld me bij de beheerster van de hut. Geroutineerd word ik ingecheckt. Kamer 3 met 3 stapelbedden, ik ben de eerste en kies voor een plek bij het raam: net iets meer ruimte en aanvoer van frisse lucht. Het oogt allemaal wat soberder van de vorige hut. Gewapend met twee euromunten maak ik gebruik van de douche. Op de kamer zijn geen stroompunten maar op de gang ontdek ik een vrij stopcontact. De wifi is ook een probleem: ergens buiten bij een vlaggenmast lukt het om verbinding te krijgen. Daar wissel ik wat met Stefan en met de kinderen en geef gelijk aan dat ik waarschijnlijk pas weer zaterdag in het hotel wifi zal hebben: met andere woorden we gaan off-line.
Het is heerlijk weer, de middag ligt voor me. Om me heen wordt druk gesocialiseerd. Ik herken wat gezichten. Ik snap wel dat men een huttentocht in je eentje ondernemen niet aanmoedigt. Het is fijn om je ervaring te kunnen delen van alle indrukken onderweg en eenmaal aangekomen in de hut is er volop tijd voor gezelschap. Dan is het blijkbaar zo geregeld dat ik voor het avondeten ben ingedeeld aan een tafel met 4 Nederlanders die net als ik de reis van Ecktiv hebben geboekt. En dat geeft al snel een klik waarbij we een soort van reisgenoten worden. We zoeken elkaar de komende dagen niet actief op maar komen elkaar wel steeds tegen en lopen geregeld stukken samen om elkaar ook weer los te laten etc. Het is een echtpaar van rond de 60 uit Sneek (Fenny en André) en Nora (51) met zoon Lucca (18) uit Castricum.

Geschreven door Serviewandelt