De Ahomnuten is de naam van de berg waarop wij hier verblijven. Wij zitten tegen de zuidelijke flank aangeplakt. De top is vanaf ons huis een kleine 500 meter hoger gelegen, op 843 meter.
Nadat ik donderdag al had geprobeerd om naar de top te lopen maar me had verkeken op de toegankelijkheid en de tijd die het me zou kosten volgt vandaag een nieuwe poging!
Gewapend met rugzak waarin wat proviand, voldoende water en mijn wandelstokken en zomers gekleed want het wordt zo’n 25 graden, ga ik op pad. De eerste 1,5 kilometer zijn bekend. Daarna wordt het pad smaller, eerst nog een soort van karrenspoor, dan een smal geitenpaadje waarlangs hoog opschietend gras en bosbessenstruiken. Ook het hellingspercentage neemt toe en het pad gaat van vriendelijk naar opletten en van zand en dennennaalden naar brokken gesteente. Ik let steeds op of ik straks nog de weg naar beneden kan vinden want op een enkel bordje na zijn er geen aanwijzingen. Er komt een moment waarop ik me afvraag of het verstandig is om door te gaan. Het wordt wel erg stijl. Ik moet klauteren en glij een paar maal weg. Maar ik heb ook de indruk dat de top binnen handbereik ligt. De schaduw wordt minder, er groeien minder bomen en het wordt uiteindelijk minder stijl.
Dus kom ik boven! Hier en daar staan wat stenen op elkaar gestapeld. Een teken dat hier het hoogste punt is. Wat een fantastisch uitzicht. Ik loop wat rond over de afgevlakte rotspartijen en vergeet eraan te denken dat ik de weg terug moet onthouden. Foto’s maken en een filmpje, appeltje eten en app naar Stefan. Wat wel grappig is dat deze hoogte ‘niets’ voorstelt (843 m) maar ik realiseer me nu pas dat de toegankelijkheid veel meer zegt dan sec de hoogte. Sommige bergwegen zijn tot 1500 meter geasfalteerd. Deze niet.
Terug naar beneden kost het toch enige inspanning om de route weer te vinden. En hoewel klimmen hard werken is, is afdalen niet perse gemakkelijker. Steeds de voeten goed plaatsen om te voorkomen dat je doorglijdt en handig gebruik maken van de stokken.
Ik kom veilig beneden. Ik spot zelfs nog een zeldzame plant: grote wolfsklauw. In Nederland op de Rode Lijst en in China en andere Aziatische landen gewild om zijn geneeskrachtige mogelijkheden.

In de namiddag rijden we samen naar de tegenover ons liggende berg waar zich een groot skicentrum inclusief skiliften bevindt met diverse wijkjes met sprookjesachtige vakantiewoningen. De woningen doen ons allebei denken aan de Hobbits. We toeren er wat rond om zo onze omgeving wat verder in te kleuren.

Geschreven door Serviewandelt