Het is gelukt! Om 16:30 uur stond ik voor de receptie van Hotel Seemöwe in Einruhr. 25 km in de benen, bijna 800 meter geklommen en 900 meter gedaald. Wat een dag, alle weertypes kwamen voorbij en dat begon allemaal met natte sneeuw in de ochtend.
Die sneeuw ging snel over in lichte regenval en het klaarde pas op in het begin van de middag.
Mijn tocht begon zo’n beetje op het laagste punt. Meteen dus fors omhoog om het stadje uit te komen en met een mooie lus kon ik het beneden zien liggen. Van de kou had ik aanvankelijk niet zo’n last, er moest immers gewerkt worden. Later kreeg ik wel last van koude en natte handen. Een bijkomend probleem was dat door de regen de paden glibberig werden, verraderlijk glibberig af en toe. Wat was ik blij met mijn wandelstokken. Ondanks dat gleed ik toch een paar keer weg waardoor mijn rechter knie wat protesteerde. Evengoed liep ik door een geweldig landschap. Ik heb nu toch wel de Eifel echt bereikt. Veel bos, water, graslanden met mooie uitzichten en dwars door een ruige kloof. Ik realiseerde me nu eigenlijk pas dat ik steeds wandel in het stroomgebied van de Roer.
Tegen de middag zag ik een schuilhut vlak bij de route. Mooi, tijd voor koffie. Ik had nog net niet in mijn koffie geroerd toen de twee Vlaamse mannen ook binnenliepen. Ik kon ze niets aanbieden. Wel even de tijd om wat informatie te delen. Grappig hoe zich dat ontwikkelt. Eerst de vraag waar je vandaan komt en dat geeft dan de aanzet voor een geanimeerd gesprek. Zij komen overigens uit Antwerpen en St Niklaas en ja, Arnhem kenden ze beiden: Veluwe, Openlucht museum, Burgers Zoo, de volledige toeristische kaart werd getrokken. Beiden gepensioneerd en getrouwd met vrouwen die liever horizontaal wandelen en op asfalt. Komt vaker voor.
Ik leg toch maar even uit dat ik erg geniet van alleen wandelen waarvoor veel begrip is. Dus: Allee as gij nu dan gaat dan wachten wij nog een poosje. En zo geschiedde: ik heb ze niet meer gezien.
En inmiddels is het middag: af en toe laat de zon zich zien maar ook de regen is nog niet helemaal voorbij. Op zoek naar een geschikte (overdekte) lunchplek passeer ik een oude boerenschuur. Helemaal geschikt voor soep en een broodje.
Dat is ook het moment dat de lucht openbreekt en de zon zich vaker laat zien. Ook het landschap wordt meer open en ik geniet van de weidse uitzichten. Uiteindelijk zie ik in de verte Einruhr liggen. Het ligt prachtig een een stuwmeer en al van een afstand is te zien dat het toerisme ‘er welig tiert’. De rondvaartboten liggen aan de steigers en er wapperen vrolijk een aantal vlaggen. Een beetje gek is het wel: de hele dag in de natuur en moeite doen om niemand tegen te komen en dan dit: Surprise!!
Ik zet mijn knop om, wandel met een aantal pensionado’s het hotel binnen, ik hoor verdacht veel Nederlands, ontvang mijn kamersleutel en trek me terug op kamer 321.

Geschreven door Serviewandelt