De 4de en de laatste etappe van de DMT. De weersvooruitzichten zijn redelijk. Er worden wel enkele buien verwacht maar niet continu regen. Om 8:50 u vertrek ik met Arriva naar Margraten, daar stap ik over in een buurtbus naar Mheer. Dat wil zeggen die overstap lukt wel maar ik raak zo aan de praat met de chauffeur dat ik al in Banholt aangeef dat ik er ben: zelfde kerk, zelfde halte… stom natuurlijk. 2 km extra dus vandaag, dat is nog te overzien, ook lekker even vlak lopen!
Het is druk met tourrijders/bikers. Ik hoorde al van de chauffeur dat er een grote tourtocht is vandaag. Inderdaad, gedurende de eerste 5 km van de route, loop ik geregeld stukken waar ook die tocht doorheen ploegt: steeds smalle, natte, kiezelige en heel ongelijke sporen waar we dan tegelijk doorheen willen. Soms wel zo’n 50 achter elkaar. Ik ben natuurlijk heel voorkomend: “goede morgen” enzo maar inmiddels word ik ingehaald door een collega wandelaar die het welletje vindt en gewoon lekker doorwandelt. Zo kan het ook, niet zo mijn ding.
Je kunt ook aan het aantal wandelaars zien dat het een weekenddag is. Geregeld passeren er mensen en ik loop ook een paar keer DMT wandelaars achterop.
Het traject loopt aanvankelijk weer door België, de Voerstreek. Zoals ik al opmerkte is het opletten. De paden zijn zo ongelijk en nat. Dat belooft nog wat voor de laatste Summit…. In de omgeving staan veel hoogstam boomgaarden. Bijzonder, dat zie je bij ons eigenlijk niet meer. Geruisloos loop ik weer de grens over naar Nederland (dat blijft vandaag op en neer gaan) en al snel passeer ik de autoroute du Soleil (de A2 dus). Dat betekent ook dat ik bijna in Eijsden ben. Via het gehucht Mariadorp kom ik aan de zuidrand van Eijsden het plaatsje binnen. Een waardige binnenkomer want er staat een knots van een kasteel te pronken.
Van daaruit is het even het dorp in en dan naar de Maas om met een fiets/voet veer overgezet te worden. Daarmee zit ik weer in België, de Maas is hier de grens. Lanaye zo heet het plaatsje. Ik loop stroomafwaarts met de Maas mee. Mooi hoor. Onder andere een prachtige lagune. Vervolgens over het sluizencomplex van Ternaaien waarna de route langzaam richting nr 7, d’n Observant, gaat. Daartoe steek ik de asfaltweg over en dan is het gelijk fors naar boven, langs een steile mergelwand en dus aan de andere kant een steile afgrond. Let op! Staat er een paar keer in het boekje. Even komt er een stevige bui over. Ik schuil onder een soort boogbrug en met mij ook de wandelaar die mij vanmorgen passeerde. We raken aan de praat. Hij heeft 12 kg op zijn rug en loopt dus de DMT met overnachtingen op campings en heeft alles voor deze dagen bij zich. Hij komt uit Winterswijk en onderhoudt een deel van het Noaberpad. Ik leer veel van hem over de organisatie van de LAW’s, de plichten ivm overheidsubsidie en hoe het werkt rondom aanbrengen van markeringen. Daarna scheiden onze wegen weer.
De klauterpartij naar boven begint. Ik herken langzaam de werkwijze van de makers van deze route. Je kunt namelijk via een vrij vriendelijk pad geleidelijk in cirkels naar boven. Wat ook kan (DMT) is dwars doorsteken naar een hoger gelegen pad. Dat betekent (het is lekker nat inmiddels) soms op handen en voeten, glibberend en glijdend een weg naar boven zoeken. Oh ja, ook nog steeds in je boekje kijken of het nog klopt… Maar ik kom boven!! D’n Observant is bedwongen. (157 meter).
De tocht naar beneden gaat en stuk gemakkelijker: over de ‘gewone’ paden die uitkomen op de ENCI groeve. Het pad brengt je dwars door de groeve heen, langs wat meertjes en aan de overkant weer omhoog via een metalen brug en een lange trap (200 treden…) Prachtige uitzichten de hele tijd. Helemaal boven kun je ook nog op een gallerij lopen die een heel eind over de groeve heen steekt.
Dat is de opmaat voor het einde van de trail. Immers langzaam doemt Maastricht op. De route voert langs de kade, onder de Kennedybrug door en daarna met een voetgangersbrug over de Maas, op naar het station.
Het is druk in Maastricht en rond het station. Zaterdagmiddag.
Ik laat het lekker gebeuren. Zoek bij perron H mijn bus naar Gulpen. Er zit een tevreden mens in de bus. Het is gelukt: de hele trail gelopen in 4 dagen. Van Eijgelshoven naar Vaals, door naar Gulpen, Mheer en vandaag Maastricht. Van alle regen die voorspelt was is nog niet de helft gevallen. Mijn lijf heeft het zonder noemenswaardige problemen gered. Ik ben trots op mezelf en ga dat vanavond bescheiden vieren met een restaurantbezoek in Gulpen.

Geschreven door Serviewandelt