Route: GR5
Gelopen afstand: 12,8 km.
Totaal gelopen: 625,8 km.
Weer: zonnig

En in de herkansing: vrijdagochtend vroeg vertrokken naar Maastricht, Visé en daar met de bus naar Argenteau, de bushalte het dichtst mijn stoppunt van de vorige keer, voor een nieuwe poging.

Mijn enkel voelde goed maar niet optimaal, dus ik had een paar nachten geboekt in de jeugdherberg in Luik om niet met rugzak te hoeven lopen; het plan was oorspronkelijk om vandaag alleen maar toeristje te spelen in Luik en morgen te gaan wandelen, maar ik kon niet wachten en ben met rugzak vertrokken voor een wat korter stukje. Ook beter om het in behapbaardere brokjes op te splitsen.

Ik begon direct met een herhaling van een stuk dat ik vorige keer al hink-stappend heb afgelegd, en het was geweldig nu in een lekker zonnetje met goed werkende benen rond te lopen. Na de lange reis heb ik naast het klaterende beekje de Juliënne heerlijk gepicknickt, daarna rustig slingerend mijn eigen route gezocht terug naar de GR5.

Ik was nog licht nerveus over mijn enkel, vooral toen ik op het pad liep waar het de vorige keer was misgegaan, maar het ging allemaal vlekkeloos: het pad was goed beloopbaar (droog!) en ik kon mijn voeten stevig neerzetten. Aandacht er wat bij en het ging prima. De mensen waren ook ineens veel leuker dan de vorige keer: allemaal bonjours en glimlachen. Er was een soort sportdag gaande in het gebied, en zelfs de groepen jongeren die ik trof groetten, zonder cynisme of stoerdoenerij.

Het dal van het beekje werd wat breder, met grasvelden/weides en mijn Forstweg in het dal en beboste hellingen aan weerszijden daarvan. De huiseigenaren wisten hun huizen goed te plaatsen: allemaal op een rij, allemaal met prachtig uitzicht. Gelukkig liep er een paadje om de bebouwing heen, zodat ook de eenvoudige wandelaars konden genieten. En helaas was dit paadje dan weer weinig begaan en stond het vol met brandnetels; was die wollen wandelrok van me nou zo’n handig plan geweest??

Ik had me verheugd op de heuvels, maar kwam daar na het dorpje Barchon al snel op terug; de route ging hier ineens vrij steil omhoog en ik moest heeel snel wennen aan de praktische kant: het is al snel hard werken! Ik moest echt even oefenen om rustig te lopen en niet mijn tempo van 6,5 km/h vol te willen houden, want dan sta je binnen een paar hoogtemeters te hijgen langs het pad. 2 uur op pad, en de belangrijkste les van het weekend was duidelijk.

Met nog wat gehijg en een goede oefening in discipline kwam ik op de top van de helling uit en ging het wat geleidelijker. In dorpje Saive zag ik het feodale kasteel uit 1279 met een donjon van een nog ouder kasteel – welkom in historisch gebied!

Ik liep te genieten van de afwisseling op de route. Soms wat langere stukken vrij vlak, omringd door weilanden en met zicht op wat dorpjes her en der, dan weer sloeg de route af en om ineens tientallen hoogtemeters stevig te stijgen over smalle rotsige paadjes waar het lastig was je voeten stevig neer te zetten. De meeste weilanden waren goed afgeschermd met hekken en prikkeldraad, maar bij een dorpje lag een groot open veld waar ik even heerlijk pauze heb genomen. Het was inmiddels zo warm dat ik de schaduw heb opgezocht – en daar zat ik dan uit te puffen, ik met allemaal extra kleren in m’n rugzak omdat het koud zou kunnen zijn…

Op het laatste stukje naar Micheroux, mijn geplande eindpunt, kwam ik langs een aantal terrils, of steenbergen: gigantische kale bergen afval uit de mijnbouw, te herkennen doordat ze zo wonderlijk uit een verder vlakkig stuk lang omhoog steken. Mijnbouw wordt niet meer gepleegd, de terrils worden nu gepromoot als doel van een wandeling of fietstocht, met mogelijkheid naar de top te komen. Ik vond het wandelen naar toppen van echte heuvels echter veel leuker en snap de charme niet helemaal, maar ieder z’n meug!

Intussen had ik ook van de echte heuvels wel een beetje genoeg gezien voor vandaag – of in ieder geval mijn benen vonden het genoeg! – en was ik blij in Micheroux aan te komen. De bus naar Luik kwam al snel en ik kon mijn logeerplekje gaan opzoeken. Vreemd om na zo’n lange dag in de rust nu ineens in de grote stad te komen, maar ik had genoeg om van na te genieten om me niet heel druk te maken. Vroeg naar bed, zin in morgen.

Geschreven door Polderplodder