Route: Kustpad / LAW 5
Gelopen afstand: 27,3 km.
Totaal gelopen: 392,8 km.
Weer: 12 graden, windkracht 6 à 7; afwisselend bewolkt en zonnig

Je zou toch denken dat iemand die jaren in Friesland en de Noord-Hollandse polder heeft gewoond weet wat storm betekent, niet? Dat een stralende zon niet altijd fantastisch wandelweer is, zeker niet als er ook een briesje staat met windkracht 7. Ja, dat zou je denken misschien, maar dat klopt niet altijd. Had ik geweten hoe ik de Haringvlietdam over zou gaan steken – nee, dan was ik nog steeds gaan wandelen. Want een zonnige dag is zeldzaam deze weken, en ik ben blij dat ik ervan heb geprofiteerd!

Vandaag heb ik het stukje gelopen van Oostvoorne naar Goedereede, van Voorne naar Goeree-Overflakkee dus. Eerst wat kilometers Voornes Duin, de Haringvlietdam, en toen nog een stukje Goeree. En ja, wat zullen we zeggen? Het was in elk geval afwisselend!

Het eerste stuk was prachtig. Ik begon weer in Oostvoorne, een dorp dat om half 10 duidelijk nog wakker moest worden. Albert Heijn en de bakker waren open, de rest van de hoofdstraat vol horeca soezelde nog even door. Maar die had ik ook niet nodig, want ik sloeg linksaf de duinen in! Even zoeken naar de route over smalle slingerpaadjes die mooi op en neer gingen, door een bos van struiken en wat lage bomen. Het had nogal wat weg van de slingerpaadjes bij Castricum, al was hier wat meer reliëf. Of dacht ik aan al die kilometers die voor me lagen en vóelde het hoger??

Het wisselde wat af, soms op en neer en heen en weer, dan weer wat bredere vlakke stukken of stukjes met mul zand, door open duin of door bos; de route liet allerlei kanten van Voornes Duin zien. Het enige wat ik nauwelijks (niet?) heb gezien zijn zandverstuivingen: zelfs op de stukken die op de kaart geel waren groeide steeds gras. Toch lees ik dat deze stukken er wel zijn; je kunt ook niet alles zien op een dag.

Wat ik nog het meest opvallend vond echter was de grote hoeveelheid natte duinvalleien. Terugkijkend naar mijn foto’s leek het even alsof ik alleen maar duinmeertjes heb gefotografeerd – maar dat is vooral omdat er gewoon zo heel veel water was. Ik lees nu dat dit komt doordat hier nooit water is gewonnen.

Leuke bijkomstigheid van al dat water was dat hier heel wat bijzondere planten groeiden. Ik ben er niet speciaal naar op zoek geweest, maar zag in ieder geval voor het eerst een plant genaamd stinkend nieskruid (hij schijnt te stinken maar dat is me niet opgevallen*) en de schubwortel: een vreemde plant waarbij de bloemen zo uit de grond omhoog lijken te komen. Een plantje dat ik bijna gedachteloos voorbij liep bleek de zeer zeldzame stengelloze sleutelbloem te zijn, en zo is het weer een interessant plantenkijkdagje geweest. Ook bijzonder waren trouwens de grote grazers: zwarte runderen, naar ik nu leer waren dat Galloways. Ik kan me niet herinneren die eerder gezien te hebben. Ze waren al net zo rustig als de wakyu’s en Hooglanders die ik hier in het noorden gewend ben: ze zagen me, keken me eens loom aan, en krabden hun rug nog eens aan een boom.

Ik had al eens gezien dat er een winterroute was voor een stuk door de duinen: door al het water kan het daar schijnbaar zo nat worden dat er niet meer te lopen valt. Nadat ik een aantal keer het pad geblokkeerd zag door een duinmeer en even mocht improviseren om door te kunnen leek het me het verstandigst om het alternatief maar te volgen. Helaas liep dit stuk wel langs een aantal campings en was het lang zo mooi niet als het pad door de duinen – maar ik ben wel met droge voeten in Rockanje gekomen!

Dat dorp zag er op de kaart niet zo interessant uit, en de hotels, campings en vakantieparken langs de route nodigden me ook niet uit het dorp in te gaan. Ik heb het letterlijk links laten liggen en ben (na een lang-gezochte stempel bij Badhotel Rockanje) lekker verder gelopen. Een stuk asfaltweg langs belachelijk dure huizen, daarna asfaltweg langs wat boerderijen met omgekeerde vlaggen, nog wat gesloten horeca, en daarna mocht ik de duinen weer in om door te steken naar het strand.

En dát was het moment dat ik merkte dat het waaide! In de duinen viel het nog wel enigszins mee; ik deed mijn jas weer aan omdat het wat fris was, maar kon gewoon genieten van de uitzichten en rustig ploeteren door het mulle zand. Dat zand bracht me echter al snel een laatste duinenrij over – en daar moest ik achterstevoren afdalen naar het strand omdat vooruit lopen niet ging, ik kon mijn ogen niet open houden. Gelukkig is afdalen makkelijk genoeg en kwam ik toch veilig op het strand aan.

Daar waaide het nog steeds fors maar ik kon in elk geval weer kijken. Scholeksters langs de waterlijn, meeuwen her en der, en flink wat honden. Ik miste de drieteenstrandlopers – zitten die hier niet of zouden ze weggewaaid zijn?

Rechtdoor het water op kijkend zag de zee er net zo uit als ik hem gewend ben, maar het was een vreemde ervaring naar links te kijken en daar de Haringvlietdam de zee in te zien steken. Hoe bedoel je, aan de overkant ligt Goeree?? Waar is Engeland dan gebleven?? Gek hoe dat soort dingen ingebakken zitten na jaren alleen maar westkust. Maar ik zou het vanzelf ervaren. Na een stukje strand terug de duinen in, onder de weg door en aan de oostkant van de dam ging het weer naar het water toe.

Langs het Haringvliet werd duidelijk hoe hard het stormde – het moet zuid-westenwind geweest zijn – en moest ik hard aan het werk om überhaupt vooruit te komen. Ik heb op een beschut plekje nog even pauze genomen en heb me toen gevoegd bij de paar fietsers die zich (maar een heel klein beetje sneller dan ik) een weg over de dam heen ploeterden. Leuk, maar vermoeiend! Het leuke zat hem in de strijd met de wind, maar ook in de mogelijkheid dit kunststuk nu eens van dichtbij te zien. Wat een enorme prestatie is dit toch geweest in de jaren ’50!

Toch ging de lol er met de kilometers wel een beetje vanaf en was ik blij aan de overkant te zijn. Nog een stukje langs de haven (het zicht werd geblokkeerd door de visafslag) en ik kwam weer in ‘leefbaar gebied’ waar de bomen de wind wat tegenhielden. Nog even wat duinen, maar het liep op zijn eind. Sowieso had ik niet heel veel zin meer om nog heel veel langer in deze storm te wandelen. Ik heb op een mooi beschut plekje nog even pauze genomen en ben doorgelopen naar ‘Havenhoofd’.

Dat ligt zo’n 2 kilometer van Goedereede, maar is wel de haven van die stad. Goedereede was in de 15e eeuw een rijke stad met bloeiende handel, maar de haven slibde dicht en moest steeds verplaatst worden. Uiteindelijk kwam hij dus hier uit – en ook deze haven stelt nu niet veel meer voor.

Er loopt nog wel een lang kanaal van ‘Havenhoofd’ naar Goedereede, en daarlangs gingen de laatste kilometers over een fietspad annex ‘cooperbaan’: loop hier uw coopertest. Interessant welke afstand je moet nemen, met wind mee of met wind tegen? Dat kan zo honderden meters schelen! Ik liep echter helemaal niets hard maar wandelde rustigjes naar de stad. Het was heerlijk binnen te lopen en een stukje windloos te lopen!

Goedereede bleek een mooi stadje. Qua inwoners maar net even groter dan mijn eigen gehucht, maar dankzij de rijke geschiedenis staat het vol het prachtige gebouwen. Helaas was ook dit dorpje nog in slaapstand tot het begin van het toeristenseizoen. Het museum was dicht, de prachtige kerk was dicht en ook de bijbehorende toren was nog niet te beklimmen. Jammer! Ik heb een rondje dorp gelopen door de sfeervolle straatjes, even bij de molen gekeken, tot mijn verbazing ontdekt dat er in dit zeer CHristelijke dorp zowel een straatje genaamd ‘Het Klooster’ als een standbeeld voor een paus zijn (Adrianus VI was hier ooit officieel pastoor), en alles bij elkaar de dag lekker rustig afgesloten. Nog even gekeken of ik een stempel kon vinden, maar de eigenaar van het ene café dat open was keek me aan alsof hij water zag branden toen ik vroeg of hij een stempel had. Tsja, dan niet! Het wordt zo een verhaaltje op zich: ‘en hier zouden stempels van de Zuid-Hollandse eilanden moeten staan, maar die waren maar zelden te vinden’. Het is inmiddels een leuk klusje dat af en toe gezellige gesprekjes oplevert, maar niet iets waar ik me erg druk om maak. Niet bang om te vragen, maar ook geen stress meer als het niet lukt. Fijn!

Dus ik puzzelde eens hoe laat ik de bus moest hebben, heb me tot die tijd op het plein in het zonnetje vermaakt en me daarna aan de terugreis gewaagd, die zonder spannende avonturen is verlopen.

Behalve dan eentje: eenmaal terug in Alkmaar, op de fiets terug naar huis, kon ik meerdere keren nog maar net voorkomen dat ik de sloot ingeblazen werd door de stormachtige zijwind. Even om te laten zien dat het niet alleen het zuid-westen is waar het tekeer kan gaan? Hoe dan ook, volgend keer is het minder open en ga ik meer landinwaarts. Ik kan niet zeggen dat ik het erg vind!

* Wildebloemen.info zegt erover: “Naast onaangenaam geurend is de plant ook zeer giftig. Ondanks dat hebben de stoffen in de juiste dosering een genezend effect op slijmvliezen, zijn ze braakverwekkend, vochtafdrijvend en bacterie- en schimmeldodend.”

Geschreven door Polderplodder