Vandaag de start van een nieuw project: het Trekvogelpad! Een route van 414 kilometer van Bergen aan Zee naar Enschede; ik heb snode plannen om bij Vorden naar het zuiden af te slaan, maar moet eerst nog maar eens zo ver zien te komen.

Nu in elk geval een start gemaakt, met het traject van Bergen aan Zee naar Alkmaar. 10 kilometer door de duinen, 10 door de polder, en nog wat stad aan het eind. Hoewel ik de meeste paden al kende en weinig echt nieuws heb gezien, heb ik genoten.

Ik heb de auto op de P&R bij het Willem Blaeu neergezet en heb vandaar de “strandbus” genomen naar Bergen aan Zee. Daar was het frisjes en zwaar bewolkt; het zou in de loop van de dag echter opentrekken en echt zonnig en warm worden.

Nu ging het nog over een redelijk nevelig strand; het was eb, dus ik kon heerlijk over het vochtige zand struinen. Het viel me op dat er nauwelijks vogels te bekennen waren: heel lang helemaal niets, en pas aan het eind een paar meeuwen. Het voelde niet zo, maar ik begon te vrezen voor onweer.

In het Zeehuis heb ik een toegangskaartje voor het duinreservaat gekocht. Terwijl ik stond te wachten zag ik dat ze thee verkochten voor 50 cent – verkocht! Al was het alleen maar om een smoes te hebben hier eens goed rond te kijken. Het is een mooi gebouw, in 1908 gebouwd in opdracht van het Burgerweeshuis van Amsterdam, en gebruikt om de weeskinderen zeelucht te laten opdoen.

De duinen ten noorden van de Zeeweg bestonden uit een mooie afwisseling van bos en heide. In de bossen groeiden naast den en spar ook veel eiken, en net als de naaldbomen waren deze prachtig ‘kwarrig’: de takken kronkelden omhoog, maar vooral opzij, in een poging om ondanks de harde zeewinden toch te kunnen groeien.

Bij de Zeeweg heb ik mijn kans gegrepen te kijken van wie toch dat standbeeld is dat daar even verderop staat: Herman Gorter! Geen idee waarom hij hier staat, maar het was leerzaam over hem te lezen. Tot mijn grote verbazing las ik dat “Mei” een liefdesgedicht is! Ik leefde al 25 jaar in de overtuiging dat het één lange romantische natuurbeschrijving was – foei! Ik heb geleerd dat hij mede-oprichter was van de communistische SDP (een afsplitsing van de SDAP), en meerdere Vijftigers tot voorbeeld diende: bepaald geen romanticus dus!

De paden naar het zuiden waren behoorlijk zanderig, en na een kilometer hard werken was ik blij toen zich een pauzeplekje aandeed op het uitkijkduin bij de Verbrande Pan. Lekker gezeten, dropjes gesnoept en energie opgedaan voor het vervolg.

Tijdens dat vervolg kreeg ik de verrassing van het jaar: een boswachter (op de fiets!) wilde mijn kaartje zien!! Dat is me in alle jaren dat ik daar wandel nog nooit gebeurd – hoewel daar misschien een verband ligt met mijn doordeweekse wandeldagen.

Kort daarna trof ik twee wandelaarsters met een zuidelijk accent, die wilden weten hoe ze in Bergen aan Zee kwamen. Het was leuk ze vol overtuiging te kunnen zeggen “volg de wit-rode bordjes”, hoewel ik ze ook heb verteld over de kortere route langs de Zeeweg.

Na de Woudweg werd het pad eerst nog wilder, om vervolgens bij Wimmenum achter achtertuinen langs juist nogal saai aan te doen. Veel niet-groetende hardlopers hier, en over een pad met aan weerszijden hoge brandnetels liep het niet fijn. Ik was dan ook blij toen verloren koolbladeren het zeedorpenlandschap vlak voor Egmond aan den Hoef aankondigden. Het blijft me verbazen hoe mensen aan deze duinen nog een oogst kunnen onttrekken.

In “De Hoef” liep ik langs de galeriehuisjes naar de slotruïne, en ik ben voor de afwisseling nu eens de brug overgegaan, om met mijn benen bungelend boven het water mijn llunchpakketje soldaat te maken. Opvallend dat ik geen reserve heb aangehouden: voor het eerst voelde ik me zelfverzekerd in mijn etensplanning en sleepte ik geen driedubbele reserves mee.

Wat ik wel aan overbodig materiaal meetorste was mijn regenkleding. Leek dit vanmorgen nog heel verstandig, inmiddels begon ik te wensen dat ik had gedacht aan een zonnehoed en zonnebrandcrème! De zon begon de wereld aardig te verwarmen en op de dijken zou het nog heet kunnen worden; gelukkig had ik genoeg water bij me.

Intussen werd ook voor vermaak gezorgd: twee Duitse vrouwen hadden een probleem. Hun hond had namelijk besloten een duik te nemen in de slotgracht, maar kwam er zonder hulp niet meer uit. Gelukkig was alleen een handje aan de riem voldoende om hem op het droge te krijgen, en zo werd het een komisch tafereel zonder grote zorgen.

Het was een goede keus geweest voor een pauzepunt: dit vormde precies de grens tussen duin en polder. De route ging verder over grasdijken langs de Hoevervaart – de oude trekvaart – naar Heiloo. Tussen de koeien door dus, langs de pony’s en schapen, over smalle bruggetjes, soms wankele overstapjes en door een schrikdraadhek. De koeien vonden me bijster interessant en liepen een heel end achter me aan.

Een aalscholver had zich genesteld op de wieken van een molen en liet daar zijn vlegels drogen. Het was een mooi gezciht, ik heb er echt even van staan genieten.

Daarna ging het echter gauw weer door, over nog meer grasdijken, tot ik tenslotte bij Heiloo het bos in dook. Leuke afwisseling, het liep lekker en ik ging al snel onder de rondweg door: Alkmaar! De route is knap aangelegd: van het ene stukje stads groen door het andere liep ik rustig en ontspannen tot ik behoorlijk onverwacht een goed-gebruikte speeltuin hoorde en zag dat ik bij de Hertenkamp was aanbeland. Langs het ziekenhuis, over de singel tot de kerk en toen over de voetgangersbrug die ik al twintig jaar ken en nog nooit had belopen. Overal waren aankondigingen te zien van afgesloten straten in verband met het EK wielrennen deze week; ik krijg het idee dat de stad potdicht zal zitten.

Ik had me voorgenomen eens van wat horeca gebruik te maken, en het Kruithuisje maakte het aantrekkelijk de daad bij het woord te voegen. Het terras zag er met zijn rieten stoelen en dikke kussens uitnodigend uit, en het bord “thee – speciale melange” deed de rest. Ze hadden allemaal potjes losse thee staan, vooral groen met toevoegingen, en ik heb een sencha-thee genomen met lemongrass en citroen. Sencha is (nieuw weetje!) Japanse groene thee die wordt gebruikt zonder de bladeren te rollen; dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld matcha, wat tot poeder wordt gemalen voor gebruik. Weer wat geleerd!

Het smaakte goed (was het de thee of de ontspanning?) en gaf me de gelegenheid in alle rust en koelte mijn notities bij te werken. Daarna kon ik vol goede moed verder voor het laatste stukje, terug naar de auto. Ik had erop gerekend de bus te moeten nemen vanaf het station, maar voelde me nog uitstekend en heb er nog een paar kilometer aan vastgeplakt, terug naar de westrand. Uiteindelijk kwam ik uit op 25,7 kilometer vandaag: een heel eind, maar waarschijnlijk dankzij de onverharde paden hebik geen moment lichamelijk protest gevoeld. Ik heb zin in de volgende etappe, door de Schermer. Ik ben benieuwd of het op die asfaltwegen ook zo soepel zal gaan!

P.S. 7 augustus: Ahem. Mag ik dat stukje van “geen last gehad” terugnemen? Op de dag zelf misschien niet, maar de paar dagen erna heeft mijn rechterheup zich aardig lopen beklagen. Inmiddels gaat het wel weer, maar ik ben wel aan de oefeningen voor core en heupen. Hopen dat ze helpen.

Geschreven door Polderplodder