Wat gepuzzel heeft toch een betere etappe-indeling opgeleverd, met een geplande afstand van 26 kilometer vandaag. Gelukkig maar, want verder had ik ook niet kunnen lopen!

Een lockdown sinds 12 december, het dringende verzoek niet met het openbaar vervoer te gaan… Mijn eigen regels zijn veel strenger dan de officiële, maar mijn humeur lijdt zo ernstig onder gebrek aan verre wandelingen dat ik me dit toch toegestaan heb. De auto in Diemen gezet, en gekeken of de trein naar Amsterdam veilig genoeg was: ik was de enige passagier, dus dat zat wel goed. Daarna met nog één ander naar Broek in Waterland, en ik kon veilig aan mijn wandeling beginnen. Feest!

Het echte centrum van Broek had ik de vorige keer al bewonderd, nu ging het vanaf de bushalte naar het zuiden door een deel met toch nog steeds veel mooie houten huizen uit soms de 17e eeuw. Leuk om her en der sporen van de scheepvaart te vinden: meerdere walvissen op voorgevels!

Naar het oosten het dorp uit, langs een fietspad en 60-km-weg tussen de weilanden door. Hier zag ik de yen zeker niet laatste zilverreiger van de dag staan. De laatste paar jaar lijkt er wel een boom gaande; ik heb het eens opgezocht, en wat blijkt:

"Lange tijd was de grote zilverreiger slechts een dwaalgast in Nederland. Uit de periode 1900-1970 is slechts een handvol waarnemingen bekend, alle na 1944. Tegenwoordig behoren her en der rondstappende grote witte reigers tot de gebruikelijke invulling van ons winterlandschap. Vooral de laatste jaren is de toename in een snel tempo verlopen."

De Vogelbescherming schrijft: “In de broedtijd is de grote zilverreiger vaak te vinden in rietmoerassen en ooibossen. In de winter is hij in Nederland op veel meer plekken te zien, als de vogels uit Zuid- en Oost-Europa hier komen overwinteren.” Een trekvogel dus, op het Trekvogelpad!

Onderweg naar Zuiderwoude sprong de kerktoren van Monnickendam enorm in het oog. Wat moet het eeuwen geleden imponerend hebben geleken! Het zal een rijke stad zijn geweest, lekker handel drijvend aan de Zuiderzee.

Rustig lopend merkte ik dat er vocht uit de lucht kwam vallen. Het zou toch niet?? Ik was op alles voorbereid, maar ze hadden geen regen voorspeld. Maar het was ook helemaal geen regen: dit waren sneeuwvlokjes! Een dag later zouden we een ‘flink pak’ krijgen, en ik mocht vast wandelen onder begeleiding van de voorbode. Ondanks dat het niet veel was voelde het toch wel heel bijzonder bij sneeuw te wandelen. Ik moet er even een ikoontje voor verzinnen voor het weerbericht in mijn dagboek!

Na een tijdje kwam ik in Zuiderwoude: een mooi dorpje (ooit het grootste van de regio), waar het bord ‘de kerk is open’ helaas vervangen is door ‘houd moed’. Dat doen we dan maar.

Nog even het meer bewonderd, of eigenlijk de aaneenschakeling van meren en wateren (vaak met Ae als deel van de naam, net als Ee verbasterd van Aqua), en toen naar het zuiden. Er lopen hier allemaal paden met als achtervoegsel ‘gouw’: een weg langs het water. De Aardammergouw is er één van, maar van de Poppendammergouw krijg ik soms nog nachtmerries na een fietstocht bij zuidwest-windkracht 9. Die route heb ik dus gemeden door over een iets oostelijker gelegen dijk te lopen, via het Volgermeer en een gouw-zonder-naam. Het Volgermeer zag er op de kaart fascinerend uit: een gebied vol waterige vlekken. Ik las eerder al dat het vroeger vuilstort van Amsterdam, en daarna het meest vervuilde stukje van het land was, maar het is mooi schoongemaakt en teruggebracht tot het veenweidegebied dat het ooit was geweest. Vrij saai om te zien helaas: het stond vol riet, en verder niets. Wel hoorde ik druk getsjilp uit de rietvelden komen, dus de vogels lijken er wel blij mee te zijn.

Eenmaal in de buurt van Amsterdam kwam de kerktoren van Ransdorp goed in beeld: pontificaal stond hij tussen de weilanden de weg te wijzen. Ik kreeg inmiddels behoorlijk last van linkerheup en rechterknie en heb de kilometers aardig lopen aftellen; het liep ook niet heel spannend langs de provinciale weg. Ik nam me voor mezelf in het dorp te belonen met wat lekkers en beet nog even door.

Ransdorp bleek het zoveelste prachtige dorpje. Oude boerderijen, een muziektent (!), zo’n ouderwets bruggetje, en in het centrum van alles de kerk, omringd door groen, met daaromheen het oude gemeentehuis en allemaal oude houten huizen. Ik heb een bankje met uitzicht op de kerk ingepikt en heb even lekker uitgerust. Fris, maar heerlijk om even te zitten en te eten!

Eenmaal lekker uitgerust ben ik doorgelopen, het dorp uit langs een huis met opschrift ‘christelijk nationale school’ (er zijn er veel van, soms heten ze nu School met de bijbel). De horizon leek wat naar boven opgeschoven: er lag een dijk aan de horizon! Het vooruitzicht van het Markermeer deed me vanzelf sneller lopen, al kreeg ik wel erg last van mijn gewrichten. Aangekomen bij de dijk heb ik even naar boven gegluurd en gekeken bij een wegwijzer (Bergen aan Zee 92 km), daarna mijn schoenen gewisseld: terug op mijn oude vertrouwde Salomons. Daarmee zou ik de wandeling een stuk prettiger uitlopen. Helaas, Sinterklaas, je nieuwe schoenen zijn echt niet goed!

Durgerdam, waar ik nu was, bleek een lintdorp langs de Markermeerdijk: vóór hebben de huizen uitzicht op de haven en het water, achter kijken ze de polder in. Het dorp heeft een interessante geschiedenis: bij de Elisabethsvloed in 1421 werd het in de buurt gelegen dorp IJdoren volledig weggespoeld. Er werd een nieuwe dijk aangelegd, het dorp werd IJ Doornickerdam genoemd, toen Doornickerdam, Durkerdam en – Durgerdam. Het dorp was een belangrijke zeehaven tot zandbanken de Zuiderzee steeds ondieper maakten. Op de hoek, alsof het op de uitkijk staat over IJ en Markermeer, staat een prachtig houten ‘gemeenschapshuis’ genaamd De Kapel. Mooi!

Via een kruipdoor-sluipdoorroute liep ik het dorp uit en ging het over een wandelpad door de weilanden. Daarna zuidwaarts naar het IJ, en met uitzicht op dat water op naar het oosten, voor de oversteek. Er kwamen enorme tankers langs – uit Duitsland? Ik kan het niet plaatsen. De Coentunnel zag er erg bijzonder uit vanaf de zijkant, daarna passeerde ik een hoge brug, maar ik had me verheugd op de Oranjesluizen. Een prachtig complex vanuit de lucht, op de grond een chaotisch geheel van hekken en sluizen. Er moest net geschut worden dus dat fenomeen heb ik ook kunnen beleven – inclusief een vertraging van 30 (!) minuten. Het blijft indrukwekkend hoe die schippers de tankers op de decimeter passend in de sluis weten te sturen; wat een prestatie!

Na de sluizen was ik dan echt in Amsterdam, en dat heb ik geweten. Het ging langs allerlei vaarwegen snel naar Diemen, met aan de overkant van het water overal bouwwerkzaamheden. Duizenden woningen moeten er daar uit de grond gestampt worden. Dit stukje heb ik omschreven gezien als ‘de rafelranden van de stad’, en dat was inderdaad wel passend. Niet mijn favoriete stuk – maar ook die moeten er zijn. Toch nog wel snel liep ik in een wat groener stukje een brug op die ik herkende als dé brug tussen Amsterdam en Diemen: de Nesciobrug, volledig op Amsterdams terrein, omdat Diemen het niet eens was met de aanleg van IJburg. Toen Amsterdam een fietsverbinding wilde van IJburg naar het centrum zei Diemen dan ook dat ze die mooi op eigen grond mochten gaan aanleggen. Daarom is het eerste dat de wandelaar ziet als hij van de brug afkomt een bordje: welkom in Diemen.

Blij Amsterdam achter me te mogen laten! De polders, een landschap dat ik al zo goed ken, waren leuk, Amsterdam was een obstakel waar ik tegenop zag, en nu de onbekende gebieden maar gauw komen. Zin in!

De route leidde me eigenlijk twee kilometer langs het Amsterdam-Rijnkanaal, en daarna weer twee kilometer terug naar de auto. Ik had meer dan genoeg kanalen en grote schepen gezien en besloot door te steken over een veel kortere route. Dat bleek nog verrassend leuk, over een fietspad met aan weerszijden mooie huizen en lage bomen, en nog een schaap met prachtige hoorns dat zijn tong naar me uitstak toen ik een foto maakte. (Dat zie je altijd pas als je thuis bent!) Daarna ging het ineens rap, en was ik weer terug bij de auto. Een fijne dag gehad!

Geschreven door Polderplodder